زنان مبتلا به ایدز تهران: نه شغل داریم و نه فرزندانمان می توانند در مدارس درس بخوانند

به گزارش خبرنگار اجتماعی برنا؛ بیست مادر سرپرست خانواری که کودکانشان مبتلا به ایدزهستند و خود نیز با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند به درد دل در رابطه با سبک زندگیشان و نحوه تعامل اجتماعی مردم با آنان و همچنین نبود فرهنگ صحیح برخورد با مبتلایان پرداختند

صاحب خانه وقتی فهمید ایدز دارم بیرونم کرد

یکی از این  مادران که فرزند دختر خردسال خود را به همراه داشت با اشاره به اینکه زندگی در جامعه برای مبتلایان به ایدز سخت است، گفت: هنگامی که صاحب خانه  فهمید مبتلا به ایدز هستم مرا از منزلم بیرون کرد و همچنین از کارم محروم شدم چرا که کارفرما تصور غلط در رابطه با انتقال بیماری ایدز داشت.

وی که حدود 30 سال سن داشت و 3 سال پیش به این بیماری مبتلا شده اظهار کرد: هنگامی که به پزشک مراجعه کردم نمی دانستم ایدز چیست و هنگامی که بیان کرد به این بیماری دچارم سوال کردم که چه زمانی بهبود پیدا می کنم.

مرا از کارم اخراج کردند

یکی دیگر از این زنان که تصور می کرد باید نحوه زندگی با ایدز را آموخت و همسر خود را به دلیل ابتلا به ایدز از دست داده بود خاطر نشان کرد: جامعه مرا نپذیرفت ؛ روزهای اولی که متوجه شدم به ایدز مبتلاشدم   فقط گریه می کردم اما با گذشت زمان با انجمن های مربوطه آشنا شده و افرادی را دیدم که همدرد من هستند بدین ترتیب قوت قلب گرفتم. درست است که بیماریم نیاز به رفت و آمد پزشکی ندارد اما مشکلات بسیاری برایم ایجاد کرده است.

وی اضافه کرد: خوشحالم که با انجمن های مربوطه آشنا شدم چرا که به من نحوه مقابله با این بیماری را آموزش دادند.

این مادر مبتلا به ایدز گفت: صاحب کار وقتی فهمید ایدز دارم بدون درنگ اخراجم کرد؛ در حال حاضر که از کار خود اخراج شدم اما با حمایت موسسه های مربوطه قالی بافی می کنم. خوشبختانه در حال حاضر می توانم هزینه خود و فرزند دخترم را دربیاورم.

بودن در کنار هم دردانم حس خوبی به من می دهد

یکی دیگر از این زنان که از پنج سال گذشته فهمیده بود به ایدز دچار است در حالی که فرزند دو ساله پسر خود را روی پا نشانده بود گفت:  انجمن های مردم نهاد ؛کمک زیادی به من کردند تا  به امید به زندگی برگردم .در صورتی که چندین سال پیش تصور می کردم از بین خواهم رفت اما آنان راه های لازم برای مقابله با بیماری را به من آموزش می دهند این راه ها اعم از  نوع تغذیه و مصرف دارو است اما در کنار همه  این موارد بودن در کنار عزیزانی که با من درد مشترک دارند فرصت مغتنمی بود.

حتی با ما دست نمی دهند فکر می کنند ایدز می گیرند

یکی دیگر از این مادران که در حدود 37 سال سن داشت، ضمن گلایه از نبود اطلاع رسانی فرهنگی صحیح گفت: همه تصور می کند که در مواجهه با ما امکان ابتلا به ایدز وجود دارد؛ حتی با ما دست نمی دهند. ما نمی توانیم به دندانپزشک برویم و حتی کودکانمان را در مدارس ثبت نام کنیم چرا که در مواجهه با افراد، آنان را از بیماریمان آگاه کنیم اما نوع واکنش ها به گونه ای است که فکر می کنند با دست دادن به ما به ایدز مبتلا می شوند در حالی که صحیح نیست.

وی افزود: ما می توانیم زندگی طبیعی خود را داشته باشیم و کیفیت زندگی خود را حفظ کنیم با این وجود نبود آگاهی در میان مردم ما را آزار می دهد.

این مادر مبتلا به ایدز در ادامه با اشاره به نبود آگاهی در میان مبتلایان تصریح کرد:  در حال حاضر دو فرزند دارم که یکی به ایدز مبتلا است چرا که نمی دانستم چگونه در زمان بارداری باید رفتار کنم و اینکه نمی دانستم عمل سزارین باید انجام بدهم و نباید از شیر خود به کودک بدهم و بدین طریق کودکم دچار ایدز شد اما در بارداری بعدی همه  نکات را رعایت کردم و فرزند دومم به این بیماری مبتلا نیست. این مادر نیز از برخورد نادرست مسئولان مدارس با فرزندان آنها و قبول نکردن و ثبت نام نکردن فرزندان با بهانه ها واهی و دور از آگاهی از بیماری ایذر و نحوه انتقال آن گفت و غمی که فرزندان آنها از این شرایط به دوش می کشند.

شهرداری با تبلیغات صحیح نحوه تعامل مردم با ما را آموزش بدهد

این مادران سرپرست خانوار ضمن تقاضا از سیستم مدیریت شهری خواستار فرهنگ سازی در سطح پایتخت شدند. یکی از این زنان که یک فرزند 8 ساله پسر داشت در این رابطه بیان کرد: از مدیریت شهری خواستاریم که در بیلبوردهای شهری و طی برنامه هایی همان گونه که از نحوه انتقال ایدز سخن می گویند که نباید سانسور شود از نحوه تعامل با مبتلایان نیز سخن بگویند و مردم را آگاه کنند تا ما بتوانیم زندگی طبیعی خود را داشته باشیم.