کنترل بیش از اندازه والدین، کودک را لجباز و خشن می کند

به گزارش گروه اجتماعی برنا؛ مقداد حکیمی مشاور و نویسنده مجموعه کتاب های تربیت کودک گفت: در تربیت اسلامی و بر اساس احادیث و روایات دینی، کودک تا سن هفت سالگی باید به شکل طبیعی دوران خردسالی خود را طی کند تا با کشف و شهود و بررسی محیط پیرامون خود، دریافت های مناسبی از مسائل مختلف پیدا کند درحالی که برخی از والدین به دلیل حساسیت و کنترل بیش از اندازه فرزند خود باعث وقفه و اصطکاک در رشد روانی کودک می شوند.

وی تصریح کرد: عزت نفس، استقلال طلبی، نوع تعامل با دیگران به خصوص با همسالان و نوع بیان ابراز نیازهای خود تنها بخشی از دنیای کودکانه است که پدر و مادر باید به آنها احترام بگذارند و اگر کودک در این فرآیند دچار اشتباه و خطا شد به جای ملامت و کنترل حداکثری، تنها نقش هدایتگری را برای فرزندان خود ایفا کنند.

حکیمی ادامه داد: زیاده روی در ملامت باعث لجاجت کودک می شود و باید به صراحت گفت که کنترل بیش از حد نه تنها پرورش کودک را ارتقاء نمی دهد بلکه موجب ایجاد احساس گناه و فاصله عاطفی بین والد و فرزند می شود.

این نویسنده گفت: والدین باید توجه داشته باشند که کودکان نمی‌توانند تعداد زیادی قاعده و قانون را هضم کنند و در مواجهه با قوانین بی‌شمار، بی‌علاقه و بی‌توجه می‌شوند و این بی علاقگی گاهی با لجبازی و سرکشی اشتباه گرفته شده و یا سبب سرکشی میشود و مسیر تربیت شکل خشن و جنجال مآبانه به خود می گیرد.

وی گفت: گاهی باید بحث درباره‌ مسائل پیش پا افتاده‌ای مثل انتخاب لباس‌ یا حرف‌ بد که در موقعیت خاصی از کودک بیان می شود را فراموش کرد و بجای مشاجره با کودک و نوجوان، با کلامی کوتاه، دوستانه، منصفانه و قاطعانه خواسته های خود را بیان کرده و بدون اعمال جریمه، تهدید، توهین، تحقیر و سرکوفت و سرکوب برای رسیدن به خواسته منطقی و منصفانه خود زمان تعیین کنیم.

این مشاور تربیت اسلامی کودک گفت: حتی در روایات سفارش شده که فرزندان خود را به عادات و آداب خود مجبور نکنید؛ زیرا آنها برای زمانی غیر از زمان شما خلق شده اند که این امر مبین آن است که فرزندان را نباید به شکل وسواس گونه ای کنترل کرد.

مقداد حکیمی گفت: ساده ترین و البته کم اثرترین شیوه تربیت که بیشتر خانواده ها آن را انجام می دهند این است که پدر و مادر ترجیح می دهند که فرزندانشان را با صحبت تربیت کنند درحالی که کودکان با نگاه کردن به رفتار پدر و مادر و الگو برداری از آنها می‌آموزند و صحبت های آموزنده هر چند زیبا اما بدون عمل تاثیر چندانی در تربیت ندارد.

این بدان معناست که گفتار و رفتار در مواجهه با کودکان و نوجوانان باید مسئولانه بوده و دوستانه، منصفانه و قاطعانه اعمال شود.