پایان روزهای سخت

یک سال دیگر هم گذشت و اتفاقات سال 98 با همه تلخی‌ها و شیرینی‌هایی که داشت تمام شد. سالی که با سیل آغاز و با شیوع بیماری کرونا به پایان رسید. سالی که با شدیدترین تحریم های جهانی همراه بود و روزهای سختی را به کشور و مردم تحمیل کرد. اما هرچه بود تمام شد و باید به امید فردای بهتر به استقبال بهار 99 رفت.

در حالی وارد سال 99 شدیم که ایران و جهان درگیر کروناست. هر روز اخبار خوشایند و ناخوشایند از خاورمیانه گرفته تا اروپا، آسیا و آمریکا در رسانه های جهان مخابره می شود. بی تردید ویروس کرونا یک بحران اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حتی با عواقبی در سیاست داخلی و بین‌المللی همراه است. کرونا در ووهان نماند و مرزها را در هم شکست. اما کرونا درس های فراوان آموخت. آموخت اگر تهدید، فشار و تحریم در کار نبود امروز ابعاد شیوع این بیماری نیز کمتر می‌بود و شاید هرگز این ویروس مرگبار به بیش از 100 کشور جهان نمی رسید. اگر خصومت کشورها در کار نبود و اگر تحریم‌های بی سابقه علیه ایران که فشار هنگفتی بر توانایی مالی ما وارد آورده، وجود نداشت، امروز ابعاد شیوع این بیماری نیز کمتر بود.

کرونا آموخت که برخی مشکلات مرز نمی شناسد و از سردمداران گرفته تا تهیدست ترین ها در جهان برابرند و نمی شود برای خود و مرزهای خود، دیوار کشید. بار دیگر باید رهبران جهان را به تأملی دوباره درباره شرایطی که سیاست در قرن بیست و یکم بر آن بنا شده، تشویق کرد. تشویق کرد که با بالا بردن دیوارها نمی توان از همه خطرات در امان نبود و برای خود به تنهایی امنیت خرید. نمی شود در کاخ سفید نشست و در امان ماند مثل امروز که، آمریکا باوجود انکارها خود را در مواجه با این بیماری می بیند.

در بعد داخلی کرونا آموخت که باید اعتمادسازی کرد. فشار، تخریب و تهدید راه برون رفت از هر مشکلی و شانه خالی کردن از وظایف نیست راهی که متاسفانه توسط برخی در پیش گرفته شده. این ویروس سوار بر بی اعتمادی شده و اگر فکری برای آن نشود، با اعتماد لطمه خورده غلبه بر بحران با مشکل مواجه می‌شود و اگر همه پای کار نیایند، مشکلات ناشی از این بی اعتمادی، در عبور موفق از بحران، مانع ایجاد می‌کند. 

برگرداندن و احیای اعتماد تضعیف شده در همه سطوح و کمک به کسانی که در خط اول مبارزه با این ویروس مهلک هستند، وظیفه همه است. این ویروس در بعد داخلی آموخت یا همه با هم پیروز می‌شویم یا همه با هم شکست می‌خوریم.

سال 98 اما فقط به کرونا ختم نشد، سالی که کشور آبستن تحولات زیادی بود. از ترور سردار شهید سلیمانی گرفته تا تحمیل فشارهای سنگین اقتصادی ولو بدتر از جنگ تحمیلی. شهادت بی گمان تنها چیزی بود که لایق و شایسته سردار حاج قاسم سلیمانی بود. کسی که حتی نامش هم لرزه به جان دشمن می انداخت اما امروز نیز با رفتن سردار شهید قاسم سلیمانی میلیون ها قاسم سلیمانی زاده شده و همگی پشت در پشت همدیگر امنیت این کشور را برقرار می سازند.

رکورد کاهش میزان صادرات تا نوسانات ارزی و تورم همه و همه تنها بخشی از فشار خارجی به ایران در یک سال گذشته بود اما مردم ایستادند، همانطور که در 40 سال گذشته ایستادند. به رغم همه این فشارها، دولت و ملت عقب نشینی نکردند، ایستادند هرچند این ایستادگی ماحصلش فشار و تهدید بود.

امید است که سال نو، تلخی روزهای 98 را با خود ببرد. باید به امید روزهای زیبا به سال جدید لبخند زد و از خدا با همه وجود خواست، ای تغییر دهنده دلها و دیده‌ ها *ای مدبر شب و روز* ای گرداننده سال و حالت ها * بگردان حال ما را به نیکوترین حال.