ماجرای قطع کردن طواف کعبه توسط امام حسن(ع)

به گزارش خبرگزاری برنا از قم، حجت الاسلام والمسلمین سید جوادنورموسوی در کتاب «داستان خوبان» آورده است: همّت بلند و طبع عالی حضرت امام حسن  مجتبی (ع) اجازه نمی داد کسی از در خانه او ناامید برگردد و حتی اگر کمک مستقیم برای حضرتش امکان پذیر نبود، به گونه غیر مستقیم در رفع نیازمندی‌های افراد کوشش می‌نمود و با تدابیر خاصّی گره از مشکلات گرفتاران می‌گشود.

ابن عباس میگوید: امام حسن مجتبی(ع) در مسجد‌الحرام اعتکاف نموده و مشغول طواف خانة کعبه بود که مردی از شیعیان خدمتش آمد و گفت: یاب رسول‌الله! من بفلان شخص مقداری بدهکارم، اگر ممکن است شما قرض مرا ادا کنید. فرمود: متاسفانه در حال حاضر پولی در اختیار ندارم. گفت: پس از او بخواهید که بمن مهلت بدهد. او مرا تهدید کرده که اگر بدهی خود را نپردازم مرا زندان بیفکند. حضرت طواف خود را قطع کرد و همراه آن مرد براه افتاد تا نزد طلبکارش برود و از او مهلت بگیرد. ابن‌عباس می گوید: من گفتم یابن رسول‌الله گویا فراموش کردید که در مسجد قصد اعتکاف کرده‌اید؟

(چون شخص معتکف، قبل از پایان ایام اعتکاف، حق خروج از مسجد را ندارد) فرمود: فراموش نکرده‌ام ولی از پدرم شنیدم که پیامبر اسلام فرمود: هرکس حاجت برادر مؤمن خود را برآورد، چنانست که سالیانی دراز به عبادت پروردگار و شب‌زنده‌داری گذرانده باشد. سفینة‌البحار، جلد اول، صفحه356.

امام ششم (ع) فرمود: « ُ مَنْ أَقْرَضَ قَرْضاً وَ ضَرَبَ لَهُ أَجَلًا فَلَمْ یُؤْتَ بِهِ عِنْدَ ذَلِکَ الْأَجَلِ کَانَ لَهُ مِنَ الثَّوَابِ فِی کُلِّ یَوْمٍ یَتَأَخَّرُ عَنْ ذَلِکَ الْأَجَلِ بِمِثْلِ صَدَقَةِ دِینَارٍ وَاحِدٍ فِی کُلِّ یَوْمٍ » ثواب الاعمال، صفحه 76.

کسی که وام به مسلمانی بدهد و برای پرداخت آن زمانی تعیین کند ولی بدهکار نتواند در موعد تعیین شده قرض خود را بپردازد و او مهلتش دهد، خداوند در برابر هر روزی که بوی مهلت دهد صدقه‌ای در نامة عمل او ثبت میفرماید.

پیامبر اسلام(ص) میفرماید: « أَلْفُ دِرْهَمٍ أُقْرِضُهَا مَرَّتَیْنِ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أَتَصَدَّقَ بِهَا مَرَّة» تهذیب، جلد2، صفحه61.

اگر هزار درهم از مالم را دو بار ببرادران دینی قرض‌الحسنه بدهم، نزد من بهتر از آنست که همه آنرا یکبار در راه خدا انفاق کنم.

این دستورات مؤکد بدان جهت است که مردم مسلمان، بدون در نظر داشتن منافع مادی و بدون آلوده شدن بسودپرستی، بوسیله مال خود کارگشائی کنند و وسیله رفاه و بهبود زندگی برادران وخواهران دینی خود را فراهم سازند.