علاقه‌مندان به سینما این کتاب را بخوانند

به گزارش برنا، دیوید بوردول و کریستین تامپسون با استفاده از یک رویکرد مهارت- محور و با استفاده از نمونه فیلم های بسیاری از دوره ها و کشورهای گوناگون ، به دانشجویان کمک می کنند تا مجموعه اصلی مهارتهای تحلیلی خود را توسعه دهند که درک آنها را از هر فیلم ، در هر ژانری غنی تر می کند. این نمونه فیلم های عمیق ، نشان می دهند که چگونه انتخاب خلاقانه فیلمسازان، بر آنچه بینندگان تجربه می کنند و نحوه ای که واکنش نشان می دهند اثر می گذارد. «هنر سینما» به شکلی سخاوتمندانه با ارائه بیش از 1000 تصویر بزرگنمایی شده که مستقیما از فیلم های کامل به دست آمده ، تصاویر کاملی از مفاهیم کلیدی را ارائه می دهد. این کتاب همراه با نمونه های به روز تر و پوشش گسترده فیلم سازی دیجیتال یکی از کامل ترین کتب مقدمه تحلیل سینما است که در حال حاضر در دسترس است و به گونه ای طراحی شده است که به دانشجویان کمک می کند تا متمرکز باشند، زمان مطالعه شان را کارا تر کنند و مفاهیم اساسی را کامل بیاموزند.

دیوید بوردول و کریستین تامسون نویسندگان این کتاب که درمیان علاقه‎‌مندان سینما آشنا و معتبر هستند. این کتاب پس از بررسی چگونگی تولید فیلم و فرایند و روش‌ها و اصول آن، به اصول اساسی فرم فیلم و فرم‌های روایی و غیر‌روایی می‌پردازند و آن‌گاه چهار تکنیک بنیادین فرم فیلم یعنی میزانسن، فیلم‌برداری، تدوین و صدا را تجزیه و تحلیل می‌کنند.

در بخش چهارم کتاب هنر سینما به چگونگی تحلیل و نقد فیلم پرداخته و چند فیلم به‌صورت نمونه بررسی می‌شوند.

در بخش پنجم مهم‌ترین دوره‌ها و جنبش‌های تاریخ سینما بررسی می‌شوند.

بخش‌هایی از کتاب:

 قسمت هایی از کتاب هنر سینما (لذت متن)

عامل دوم در ایجاد توهم سینما عبارتست از حرکت مجازی و آن تمایل چشم انسان است به دیدن حرکت، وقتی که در واقع حرکتی در کار نیست. در ۱۹۱۲، ماکس ,ورنهایمر روانشناس گشتالتی کشف کرد که وقتی دو نور کنار هم به فواصل معین روشن و خاموش می شوند. بیننده نه دو نور چشمکزن بلکه یک نور واحد را در حال حرکت می بیند (جلوه ای که در نئونهای تبلیغاتی هم می بینیم). محققان مدتها بر این فرض بودند که نوعی تفکر ناخودآگاه در خلق توهم حرکت در بیننده دخالت دارد، ولی کارهای تجربی جدید نشان می دهند که حرکت ظاهری ممکن است تا حدی مدیون "تجزیه کننده های حرکت" در دستگاه بینایی انسان باشد.

تماشای فیلم با دیدن تابلوی نقاشی، نمایش صحنه ای، یا حتی نمایش اسلاید فرق می کند. فیلم توهمی از حرکت تصاویر می دهد. چه چیزی این جلوه خاص، این «حس تصاویر متحرک» را خلق می کند؟ برای اینکه سینما وجود داشته باشد باید رشته ای از تصاویر در مقابل بیننده توسط مکانیزمی به نمایش درآید. این مکانیزم هر تصویر را برای مدت کوتاهی آشکار می کند و بین هر دو تصویر پشت سر هم فاصله ای از تاریکی قرار می دهد. اگر تسلسلی از تصاویر یک شی، که با یکدیگر جزئی اختلاف دارند در چنین شرایطی نشان داده شوند، فرایندهای فیزیولوژیکی و روانشناختی در بیننده توهم دیدن تصویرهای متحرک را خلق خواهد کرد.