می‌خواهم بهترین خودم در المپیک توکیو باشم/ تکواندو ورزش لحظه‌هاست

به گزارش برنا، میرهاشم حسینی تکواندوکار وزن 68- کیلوگرم کشورمان در بازی‌های المپیک توکیو است که با تمام توان خود را برای حضور در این رقابت‌ها آماده کرده است؛ میرهاشم مدال آوری خود را از رده سنی نوجوانان و سال 2015 آغاز کرد و بلافاصله پس از آن توانست در رقابت‌های آسیایی بزرگسالان بر سکوی قهرمانی بایستد. شاید او در ابتدای مسیر فکر نمی‌کرد بتواند نماینده تکواندو ایران در المپیک باشد اما پله پله این راه سخت و طولانی را طی کرد و با کسب امتیاز و از طریق رنکینگ سیستم موفق شد جواز حضور را بدست آورد.

این تکواندوکار 22 ساله طی شش سال موفق به کسب 16 مدال رقابت‌های بین‌المللی شده است که سهم مدال‌های طلای آن به 10 می‌رسد؛ او پنج مدال نقره و یک برنز نیز بدست آورده است که مهم‌ترین مدال‌های میرهاشم مربوط به رقابت‌های جهانی، بازی‌های آسیایی، قهرمانی آسیا، یونیورسیاد و گرندپری‌هاست.

میرهاشم حالا تنها  11روز تا محقق کردن رویای خود و رسیدن به مدال المپیک فاصله دارد؛ روابط عمومی فدراسیون تکواندو با این تکواندوکار جوان و پرتلاش در خصوص روزهایی که پشت سر گذاشته است به گفت‌و‌گو پرداخت که در ادامه آن را می‌خوانید.

بعد از پشت سر گذاشتن پروسه‌ای چهار ساله به بلیط توکیو رسیدیم

من و آرمین بعد از پشت سر گذاشتن مسابقات سنگین، رقابت‌های متوالی و طی کردن پروسه‌ای چهارساله به بلیط توکیو رسیدیم و موفق شدیم  سهمیه سی‌ودومین دوره بازی‌های المپیک را بدست آوریم؛ متاسفانه با شیوع ویروس کرونا وقفه‌ای یک ساله داشتیم اما با تمام توان تلاش کردیم و با تمرینات مداوم و منظم آمادگی خود را از دست ندهیم و حالا هم برای این رویداد روزشماری می‌کنیم.

ما برای کسب سهمیه و اینکه به عنوان نماینده تکواندو ایران، پا روی شیاپ‌چانگ المپیک بگذاریم سختی‌های بسیاری کشیدیم اما در این راه تنها به هدف خود فکر می‌کردیم و امیدوارم بتوانیم بهترین نتیجه را در این رویداد بزرگ رقم بزنیم.

می‌خواهم بهترین خودم در المپیک توکیو باشم

توقع من از خودم کسب مدالی خوش‌رنگ در رقابت‌های توکیو است اما من متوجه شدم تکواندو را نمی‌توان پیش بینی کرد؛ تنها می‌خواهم در روز مسابقه بهترین خودم بوده و با هر نتیجه‌ای چه برد و چه باخت از عملکردم راضی باشم و بتوانم توقعی که سرمربی از من داشته را برآورده کنم.

از عملکرد خودم طی این سال‌ها راضی هستم چراکه ثمره تلاش من به کسب سهمیه المپیک توکیو ختم شده است اما این موضوع باعث نمی‌شود دست از تلاش بردارم و همچنان با تمام توان ادامه می‌دهم. در این سال‌ها خیلی اتفاقات بدی افتاد که دست خودم نبود؛ مسابقات جهانی را از دست دادم، رقابت‌های بلغارستان سر اشتباه داوری نتوانستم امتیاز کسب کنم و خیلی اتفاقات افتاد که من را از مسیر دور کند اما خدا را شکر توانستم بر آنها غلبه کنم و امروز المپین تکواندو ایران باشم.

رقابت‌های جهانی چالش بزرگی بر سر راهم بود

رقابت‌های جهانی چالش بزرگی بر سر راهم بود و بعد از اینکه ویزای من صادر نشد دیگر دوست نداشتم که تکواندو، کار کنم چراکه بعد از چهار پنج ماه تمرینات پرفشار و در اوج آمادگی و در حالیکه می‌توانستم بهترین نتیجه را کسب کنم این اتفاق برای من افتاد و تمام زحمات خود را از دست رفته می‌دیدم اما با مشورت استاد خودم و استاد عسکری به این نتیجه رسیدم که دوباره باید تلاش کنم و باقی با خداست. خدا را شکر در دو گرندپری بعد از این رقابت‌ها موفق به کسب مدال طلا شدم و با بدست آوردن امتیاز در رقابت‌های دیگر توانستم در میان 6 نفر برتر رنکینگ المپیکی قرار بگیرم.

اسم المپیک هم سنگین است

فضای المپیک اسمش هم سنگین است اما در این مدت با تعدادی از قهرمانان با تجربه صحبت کردم و از توضیحات آنها استفاده کردم تا با این فضا آشنایی بیشتری پیدا کنم. من خودم هم تجربه حضور در دو رویداد بازی‌های آسیایی و بازی‌های یونیوسیاد را داشتم که تا حدودی شبیه به این رقابت‌ها است و سعی می‌کنم از تجربیات این رقابت‌ها استفاده کنم؛ انشاءالله بتوانم سنگینی این فضا راه کاهش دهم و بهترین نتیجه را بگیرم.

تکواندو ورزش لحظه‌هاست

در هر رویدادی تصور من کسب مدال طلا است اما تکواندو ورزش لحظه‌هاست؛ برخی چیزها را نمی توان پیش بینی کرد و گاهی اتفاقی می‌افتد که اصلا دست خود آدم نیست. من فقط تلاش می‌کنم تا در روز مسابقه بهترین خودم باشم و نتیجه خودش کسب می‌شود.

از روزی که تکواندو را شروع کردم به المپیک فکر می‌کردم اما شاید بسته به شرایط سنی آن را زیاد جدی نمی‌گرفتم، به مرور این مساله برای من جدی شد و به درجه‌ای رسیدم که تمام فکر و ذکرم حضور در این رقابت‌ها بود و ایمان داشتم که موفق می‌شوم.

در این مسیر سختی‌های بسیاری وجود داشت اما هدفم برای من مهم‌تر از هر چیزی بود و تمام سختی‌ها را به جان خریدم تا بتوانم سهمیه المپیک توکیو را بدست آورم و به عنوان نماینده ایران در بزرگ ترین رویداد ورزشی باشم.

اینکه از خودم راضی باشم برای من خیلی مهم است؛ حتی اگر مدال نگیرم اینکه بتوانم بهترین عملکرد خود را به نمایش بگذارم در اولویت من قرار دارد.

شکست در قهرمانی آسیا برای من تلنگر بود

من یک شکست در مسابقات قهرمانی آسیا داشتم که برای من تلنگر بود؛ بعد از آن در تورنمنت بین‌المللی بیروت توانستم در یک وزن بالاتر مدال طلا بگیرم. شک نکنید نمی‌گذارم آن حس بد و ناراحتی که آن روز تجربه کردم را دوباره بچشم و نمی‌گذارم تکرار شود.

در تصویرسازی‌های خود ایستادن بر سکوی المپیک را می‌بینم

زمانی که به المپیک فکر می‌کنم سکوی المپیک پیش‌روی چشمان من قرار می‌گیرد و در تصویرسازی‌های خود ایستادن بر سکوی المپیک زمانی که حریفان در کنارم قرار دارند، را می‌بینم و حتی زمانی که مدال این رویداد بزرگ بر گردنم آویخته شده است را تصور کرده‌ام؛ بیشتر اوقات تصویر سازی من همین است و همیشه به آن فکر می‌کنم.

تمام تلاشم را می‌کنم تا من کابوس حریفانم باشم

وزن 68- کیلوگرم واقعا وزن سنگینی است و حتی آن حریفی که با وایلد کارت حضور دارد را نمی‌توان دست کم گرفت، قبول دارم که شاید مبارزه با برخی حریفان همچون کره‌جنوبی، انگلیس یا چین کمی سخت‌تر باشد اما من تمام تلاشم را می‌کنم تا من کابوس حریفانم باشم نه برعکس.

هدف من بزرگتر از مشکلاتم است

از نوجوانی سابقه حضور در اردو را داشتم اما در این اردو واقعا شرایط سختی را تجربه کردیم و بخاطر کرونا خانواده‌های خود را دو ماه یک بار یا حتی بیشتر نمی‌توانستیم ببینیم؛ در این مسیر همه این سختی‌ها وجود داشت اما هدف من از مشکلاتم بزرگ‌تر است و اجازه نمی‌دهم بر من غلبه کند.

میرهاشم حسینی بعد از المپیک تازه احیا می‌شود و قرار است یک زندگی جدید را در ورزش تکواندو شروع کند. تصمیم دارم وزن خودم را تغییر دهم و تمام تلاش را می کنم بعد از این رویداد دوباره و دوباره برای کشورم افتخارآفرینی کنم.

من فرزند این کشور هستم

فرزند این کشور هستم، از تک تک مادران ایران درخواست دارم تمام کاروان ورزش ایران را سر نمازهایشان دعا کنند و از همه پدران می‌خواهم ما را مثل پسرانشان بدانند و دعا کنند تا نتیجه قابل قبولی بگیریم و دل همه پدران و مادران را شاد کنیم.