وزیری با موهای زرد

به مرور به وزیری تبدیل شد که انتقاد از خود را دشمنی با دولت و دربار می‌دید و بسیار بیشتر از آن چه لازم بود به مردان دیگر شاه سخت می‌گرفت. همچنین در اجرایی‌شدن نادرست‌ترین تصمیماتش لجوج بود و هیچ بحث و استدلالی را نمی‌شنید یا نمی‌پذیرفت. هرچه مستبدتر می‌شد، لیاقت و تدبیرش بیشتر رنگ می‌باخت. (شبیه آن جمله بیهقی درباره مسعود غزنوی از زبان بونصر مشکان «این خداوند ما همه هنر است و مردی، اما استبدادی عظیم دارد که هنرها را می‌پوشد.») حتی مصمم شده بود بر امور دربار و خانواده سلطنتی نظارت کند و درباره زندگی شخصی شاه نیز تصمیم بگیرد. هم درستکاری‌اش بسیاری از مردان دولت و دربار را می‌آزرد و هم خطاهایش جمع بزرگی از آنان را به دشمنی با او سوق می‌داد. اما تا سه سال بعد از مرگ شاه صفی، یعنی در ابتدای سلطنت شاه عباس دوم همچنان وزارت را در دست داشت و بر امور کشور مسلط بود. «سلطه‌طلبی، بی‌اعتنایی و بی‌حرمتی به مردم، سختگیری سنگدلانه با مردم نادرست و متقلب در اداره امور دولتی و مخصوصا استفاده از نظام جاسوسی در جمع‌آوری عایدات دولتی، هر کدام سهمی بسزا در افزایش دشمنان وزیر اعظم داشتند که به نظر نمی‌رسید حتی در بین مقامات بالای مملکتی نیز محبوبیتی داشته است.»

خلاصه این که گروه کوچکی از دشمنان ساروتقی توطئه‌ای ضد او ترتیب دادند و بعد عده بیشتری از مردان دولت و دربار را هم با خودشان همراه کردند و شبکه‌ای از مخالفان وزیر در درون حکومت شکل دادند. آنان در بسیاری مسائل با هم اختلاف‌ نظر داشتند، اما دشمنی با ساروتقی متحدشان کرده بود. همین‌ها هم بودند که در چنین روزی از سال ۱۰۲۴ خورشیدی، شبانه به خانه وزیر ریختند و او را همانجا کشتند.»