به بهانه ۸۵ سال خدمت بی منت" پرویز جایدری" پدر فوتبال نوین لرستان

خبرگزاری   برنا   لرستان  - گروه  ورزشی  :  در آستانه ۲۷ دیماه ، سالگرد تولد استاد پرویز خان جایدری ، بنا به پیشنهاد برخی از پیشکسوتان فوتبال بر آن شدم تا شمعه ای از زندگینامه ورزشی این پیشکسوت ارزنده ی فوتبال و بنیانگذار داوری فوتبال لرستان را برای اهالی فوتبال استان بیان نمایم.

هرچند که در توصیف خدمات ارزنده ی این بزرگمرد قبلاً ( عزیزانی) دیگر مطالبی ارزشمند تر ارائه کرده اند .

پرویز جایدری سال ۱۳۱۵ در شهر خرم آباد و در خانواده ای مذهبی و با اصالت دیده به جهان گوشود.

از ده سالگی ( سال ۱۳۲۵) در کوچه های کاهگلیِ زیبا و خوش آب و هوای خرم آباد در کنار دوستان و هم محله ای هایش در زمین خاکی شهنوازی ( پارک شهر خرم آباد) و محله دو برادران با فوتبال آشنا گردید.

اولین مربی وی آقای برنجی در دبستان ۱۵ بهمن بود.

پرویز علاوه بر ورزش فوتبال به ورزش های دو و میدنی و وزنه برداری علاقمند بود.

پدرش زنده نام "محمد علی جایدری"که علاقه فرزندش را به ورزش شاهد بود، سعی داشت که با تهیه وسایل ورزشی مورد نیازش از جمله خرید و هدیه کفش فوتبال و ابزار وزنه برداری محبتش را به وی به اثبات رساند.

وی در ادامه تحصیلات دوران دبیرستان به دانشسرای بروجرد رفته و از (سالهای ۱۳۲۶ تا ۱۳۲۸) در بروجرد مشغول به تحصیل شد.

در هنگام گذراندن دوران تحصیلش از سوی ریاست مرکز بعنوان مسئول امور ورزشی برگزیده می شود. در این هنگام بود که به کمک و همراهی یدالا امیدزاده *اولین نشریه ورزشی لرستان* که مربوط به اخبار ورزشی دانشسرا بوده را راه اندازی می کند. در طول ایام حضورش در دانشسرا به تیم فوتبال آموزشگاههای *بروجرد* جذب شد و در تیم های کُلنی( منتخب) و آموزشگاهی با دیگر تیم های بروجرد بازی کرد.

در این دوران با زنده یاد رضا کاروان آشنا گردید.( رضا کاروان اولین تحصیل کرده کارشناسی رشته تربیت بدنی بروجرد بود.)

پس از آن" جایدری" از سوی دکتر "عطاالا رازانی" و زنده یاد "کاروان"  برای حضور در ترکیب تیم فوتبال بروجرد دعوت شد.

در سال ۱۳۳۷ به همراهی تیم فوتبال بروجرد در مسابقات فوتبال قهرمانی استان ششم ( خوزستان) شرکت کرد حتی در مقطعی مقابل تیم خرم آباد ( تیم فوتبال شهر زادگاهش) دیدار هایی را برگزارکرد.

استاد پرویز جایدری در همان دوره ای که با تیم های "بروجرد" بازی می کرد، با تیم فوتبال شاهین "دورود" هم ارتباط صمیمی داشت و دیدار های دوستانه ای با بچه های تیم دورود داشت. همانجا بود که با زنده یاد "مرید ارشد" از موسسین باشگاه شاهین "دورود" و نیز دروازه بان تیم و (از بزرگ زادگان بختیاری و فرزند غلامرضا خان ارشد، مردی سخاوتمند و با نفوذ در شرق لرستان) که اغلب با هزینه های شخصی خویش تیم شاهین دورود را به نقاط مختلف کشور جهت انجام مسابقاتی دوستانه اعزام می کرد، آشنا گردید.

"استاد جایدری" در خاطرات آموزنده و جالب خویش در خصوص تیم شاهین دورودچنین می گوید:

یک بار که قرار بود به اتفاق بازیکنان تیم فوتبال خرم آباد با تیم شاهین دورود دیداری دوستانه داشته باشیم ، برخی از دوستانم که از تشکیل تیم خوب و فنی فوتبال در دورود بی اطلاع بودند ، به شوخی می گفتند ؛ مگر دورود هم تیم فوتبال دارد؟

با تیم فوتبال (ریمله) بازی کنیم از تیم دورود قوی تر و بهتر است.

اما پس از انجام مقدمات و برنامه ریزیهای لازم ، در مرداد ماه سال( ۱۳۳۸) تیم آماده ی دورود در میان ناباوری ، تیم "فوتبال خرم آباد" را در زمین "منوچهر آباد" با نتیجه (۳ بر ۰) شکست داد.

چندی بعد تیم فوتبال شاهین دورود با مدیریت زنده یاد مرید ارشد از تیم فوتبال خرم آباد دعوت کرد که در دورود دیداری در پاسخ به دیدار قبلی داشته باشیم.

در این دیدار ماجرای نتیجه بازی بر عکس شد. بازیکنان تیم فوتبال دورود که از پیروزی قبلی خود مغرور شده بودند ، در زمین خودشان نتیجه بازی را ( ۲ بر ۰) به "تیم خرم آباد" واگذار کردند.

 همان زمان به دعوت زنده یاد مرید ارشد به عضویت تیم فوتبال باشگاه شاهین دورود در آمدم و از سال (۳۷ تا سال ۳۹) با تیم شاهین دورود همکاری دشتم. شاهد بودم که مرید خان با هزینه شخصی خودش برای دیدار با تیم هایی مانند ؛ اراک، اندیمشک، دزفول و ... برنامه ریزی می کرد.

حتی برخی از بازیکنان برتر و مطرح فوتبال آن زمان کشور مثل: زنده یادان، همایون بهزادی، ناظم گنجا پور، مهراب شاهرخی و ... را برای حضور در کنار فوتبالیست های دورودی جهت انتقال تجربیاتشان ، دعوت می کرد.

نکته بسیار جالب توجه اینکه: حضور پر شمار خانواده های کارکنان کارخانجات سیمان و راه آهن و مردم دورود به عنوان تماشاگر با نظم ، برایمان تعجب بر انگیز بود.

از آغاز سال ۱۳۱۰ فوتبال توسط نظامیان غیر بومی از لشکر پنجم ارتش و فرهنگیان غیر بومی به شهر خرم آباد وارد شد.

جوانان خرم آبادی با تماشای این ورزش جذاب و جدید در پادگانها و مدارس ، که توسط غیر بومیان انجام می پذیرفت شیفته این ورزش جالب شدند.

در اواخر (دهه ی ۲۰ ) تیم فوتبالی تحت عنوان تیم کُلنی(منتخب) با حضور تعدادی از بازیکنان نظامی و فرهنگی غیر بومی و نیز برخی از جوانان پر شور و علاقمند به فوتبال شکل گرفت. این روند ( گرایش جوانان بومی به فوتبال آرام آرام در حال شکل گیری بود) و این اشتیاق همچنان ادامه یافت تا اینکه فوتبال به معنای واقعی و بطور گسترده از سال ( ۱۳۴۰) با ورود به کوچه و محلات خرم آباد رونق گرفت  و هر روز فرم و نظم و قوانین فوتبال نزد طرفداران پر انگیزه و شاداب ، خصوصا مدارس پسرانه توسط دبیران بومی و عاشق دیار خویش رو به تکامل بود.

همانگونه که نیک می دانید  همیشه کارهای بزرگ و قابل ستایش در عرصه های ورزشی، هنری، ادبی و اجتماعی جامعه ، مرهون تلاش های بی وقفه ی بزرگان و پیشکسوتانی است که به رغم همه ی کاستی هایی که در آن دوران رایج بوده  با عشق و علاقه ی وافر و جان فشانی به راه دشوار خویش ادامه داده و در پرورش استعدادهای نسل جوان و پویا پایداری کرده و جایگاه واقعی اهداف زبیا را برای پویندگان هموار کرده و به ثبت رسانیده اند.

یکی از آن بزرگ مردان و پیشکسوتان پر تلاش ، بی توقع و خستگی ناپذیر در عرصه های ورزش فوتبال لرستان" استاد پرویز جایدری" می باشد که به حق وی را پدر فوتبال نوین لرستان لقب داده اند.

بی تردید بسیاری از بزرگان گذشته و حال فوتبال لرستان، چه در کسوت فوتبالیست و چه در مقام داوری و قضاوت ، بخشهایی از موفقیت های خویش را مدیون حمایت ها و هدایت های پدرانه این معلم اخلاق( استاد جایدری) می دانند.

استاد جایدری عضو تیم منتخب در آموزشگاههای فوتبال بروجرد در دهه ی سی - عضو تیم باشگاه شاهین دورود در اواخر دهه ی سی - مربی فوتبال تیم های آموزشگاهی و جوانان لرستان در دهه های چهل و پنجاه - مربی تیم پاس خرم آباد در زیر گروه جام تخت جمشید دهه ی پنجاه  ،اولین داور لرستانی که مسابقات جوانان و باشگاه های کشور را در دهه ی پنجاه قضاوت کرد، اولین مربی و داور رسمی فوتبال خرم آباد در سالهای ۴۳ تا ۴۷ که دوره های تخصصی خود را زیر نظر اساتید: زنده یادان، حسین فکری( مربی تیم ملی فوتبال کشور) ، دادوود نصیری ( پدر داوری فوتبال ایران) و اصغر تهرانی( اولین داور بین المللی ایران) با موفقیت گذرانده است.

استاد جایدری مدتی هم مسئول تربیت بدنی آموزش و پرورش لرستان بوده است و در سال ۱۳۷۳ با ۳۵ سال خدمت درخشان و صادقانه به درجه ی بازنشستگی نائل گردید و تاکنون به انتقال تجربیات ارزنده خویش به نسل جدید ورزش مشغول است.

بخشهایی از این مقاله با اقتباس از گفتگوی ایشان با نشریه خبری "یافته" نگاشته شده است.

برای این پیشکسوت و مربی توانا سلامتی و سربلندی را از خالق هستی بخش خواهانیم.

   انتهای پیام