اجاره سرسام‌آور مسکن در پایتخت دودزده/ تهرانی‌ها از کجا پول درمی‌آورند و اجاره می‌دهند!

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری برنا؛ در پی انتشار گزارش خبرگزاری برنا درباره وضعیت نامناسب خوابگاه‌های سطح شهر، شهروندی در قالب پیامی درباره چرایی رو آوردن جوانان به زندگی در خوابگاه و اجاره‌های سنگین یک واحد آپارتمان در تهران، مطالبی را بیان کرد.

این شهروند به خبرگزاری برنا گفت: اگر شما هم مثل من بعد از کلی درس خواندن و مدرک گرفتن و تلف کردن عمر به پای تحصیلات تکمیلی برای پیدا کردن کار در شهرستان به دلیل عدم توزیع متناسب و متوازن امکانات در شهرهای ایران بارها به بن بست خوردید و مجبور به ترک وطن شدید و حالا در شهر دود زده و سیاست زده تهران مستاجر هستید و حقوقی بخور نمیر می گیرید و کفه ترازوی خرجتان همیشه به سمت خرج های ضروری و نه تفریحی به زمین می چسبد، حتما بارها و بارها از این بنگاه به آن بنگاه، از این سایت جستجوی خانه به آن سایت اجاره خانه سرک کشیدید و گوشتان از دیدن قیمت‌های سرسام آور یک خانه نقلی نقره داغ شده و دست از پا درازتر زانوی غم بغل گرفتید و به درگاه خدا التماس کردید که خدایا خودت درست کن.

وی در ادامه بیان کرد که این سومین بار در 4 سال اخیر است که در پایتخت هردمبیل ایران به دنبال خانه ای برای اجاره می گردم ولی هر سال دریغ از پارسال؛ اولین آپارتمانی که گرفتم سال 98 با مبلغ 30 میلیون رهن و یک میلیون و چهارصد اجاره در منطقه نارمک بود. آپارتمان قدیمی بود و هرچند مشکل فشار آب داشت اما صاحبخانه رضایت داد با نصب پمپ مشکل را رفع کند. سال اول تمام شد و سال دوم با کرم صاحبخانه مبلغ اجاره به یک میلیون و هفتصد در ماه افزایش یافت. این در حالی بود که من جوان تحصیل کرده سرمایه این مملکت ماهی دو میلیون و پانصد حقوق می گرفتم!

این شهروند در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد که دومین سال هم به پایان رسید ولی اینبار صاحبخانه کرم نفرمود و خواستار اجاره بهای بیش از دو برابر شد. تورم و گرانی گریبان مملکت را گرفته بود و کسی نمی توانست نطق درکشد. حتی حاضر به افزایش مبلغ رهن نشد و جفت پا در یک کفش که یا اجاره 4 میلیونی باید بدهی یا تخلیه کن. حقوق من به تازگی به ماهی سه میلیون و پانصد هزار تومان افزایش یافته بود. همه چیز گرانتر شده بود اما حقوق من جوان تحصیل کرده سرمایه مملکت با قرارداد سالانه بدون بیمه همچنان کفاف خرج ها را نمی داد! به ناچار دست به دامن خدا شدم و توانستم با افزایش مبلغ رهن بصورت قرض از آشنایان، پس از جستجوهای فراوان در منطقه نظام آباد که از هر کوچه اش بجای گربه یک معتاد گوشه خیابان نشسته و نمی دانم چرا این سامانه 137 شهرداری جمع آوری شان نمی کند، آپارتمانی میانسال پیدا کنم به قیمت 80 میلیون رهن و ماهی دو میلیون تومان اجاره.

وی ادامه داد: حالا اما که به سال اجاره نزدیک می شوم، از بوی دود سیگار و دیدن معتاد متجاهر و همسایه عصبانی همیشه دعوایی و خانه قدیمی که در شش ماه گذشته دو بار لوله آبش ترکیده و خرابی سه ماه یکبار آبگرمکن که صاحبخانه هم هیچ تعهدی در تعمیرش ندارد به ستوه آمدم، و باز قصد هجرت کرده ام. ازین سایت اجاره خانه به آن سایت اجاره خانه مراجعه می کنم تا قیمتها دستم بیاید و وحشتناک اینکه با مبلغ 80 میلیون رهن و ماهی 2 میلیون اجاره باید در پرند دنبال خانه باشم! یعنی در تهران هم با این رقم، خانه ای در شان من جوان تحصیل کرده سرمایه مملکت آپارتمان نقلی نوساز تر و تمیز در منطقه امن پیدا نمی شود.

این شهروند منتقد از وضعیت مسکن در پایتخت گفت که وام ودیعه مسکن هم که فقط اسمش به مستاجران تعلق می گیرد و نه خودش! تلاش برای دریافت وامی که دو ضامن کارمند رسمی با گواهی کسر از حقوق می خواهد و تازه پس از بررسی وضعیت حقوقی و دریافتی درخواست کننده شاید به او تعلق بگیرد، گواه این مطلب است که شامل من کارمند قراردادی با ماهی سه میلیون و نیم حقوق نخواهد شد. پس قید وام را هم میزنم و باز در سایت ها به دنبال قیمت خانه می گردم. حداقل مبلغ رهن کامل برای خانه در مناطق مرکز به پایین تهران 300 میلیون تومان است یعنی ماهی 9 میلیون تومان اجاره! و اگر کمتر ازین داشته باشی باید حداقل 6 میلیون تومان اجاره بدهی! حتی در دورترین نقاط شهر! دو نمی دانم بزرگ در ذهنم شکل گرفته است: نمی دانم چرا هیچکس بر وضعیت بازار مسکن و بویژه اجاره نظارت ندارد! و نمی دانم مردم تهران چگونه و از چه راه‌هایی کسب درآمد می کنند که باید اینطور کلان اجاره بدهند!

انتهای پیام/