فیلمساز موفق نمی‌تواند در خانه بنشیندو فیلمی بسازدکه مردم را تحت تاثیر قرار دهد

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ گونه‌ای که این روزها فروش و مخاطب بیشتری در گیشه دارد. بنابراین فیلمساز باید با طراحی صحنه‌هایی حرفه‌ای یک اثر کمیک را از دیگری مجزا و ارجح‌تر کند. البته علاوه بر ممیزی‌ها، نبود فیلمنامه‌های خوب و شاید به عقیده‌ی عده‌ای حضور شبکه‌های اجتماعی با شوخی‌هایی که خط قرمزی هم برایشان وجود ندارد کار اهالی سینما را کمی دشوارتر کرده باشد. در همین خصوص با «رضا مقصودی» تهیه‌کننده و کارگردان سینما گپ و گفتی داشتیم که از نظر می‌گذرانید.

رضا مقصودی کارگردان و فیلمنامه‌نویس سینما که نگارش آثاری چون «لیلی با من است»، «من سالوادور نیستم»، «شیدا» و کارگردانی فیلم سینمایی «خجالت نکش» را در کارنامه‌ی کاری خود دارد در خصوص چگونه خنداندن تماشاگری که در فانتزی از نویسنده‌ها و کارگردان‌ها جلوتر است ​به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ عنوان کرد: به طور کلی خنداندن مخاطب و ساخت آثار کمدی امر دشواری است. برخی از این کار به فن یک نویسنده و برخی دیگر به فهم صحیح فیلمساز از ذائقه‌ی جامعه برمی‌گردد. 

او ادامه داد: یک فیلمساز موفق نمی‌تواند در خانه بنشیند و آثاری بسازد که مردم را تحت تاثیر قرار دهد. دلیل پیشی گرفتن مخاطب از نویسنده و کارگردان این است که فیلمسازان ما عقب هستند. بنابراین یک فیلمساز برای رسیدن به مردم باید در جامعه حضور پررنگی داشته باشد.

نویسنده‌ی فیلم سینمایی «مهر مادری» درباره‌ی ساخت ویدئوهای طنز و وجود شوخی‌های معمولی در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی که خط قرمزی هم برایشان وجود ندارد عنوان کرد: رسانه‌هایی که این روزها وجود دارند به سرعت محتوای ذهنی را به عینی تبدیل می‌کنند. با توجه به پیشرفت تکنولوژی هر کسی که یک گوشی موبایل در دست دارد به معنای واقعی کلمه می‌تواند فیلمسازی کند. بنابراین سرعت انتقال عین به ذهن بسیار بالا رفته است. طبیعتا سینما در فرآیند تولید یک اثر، عقب می‌ماند. برای ساخت یک فیلم حداقل حدود سه تا شش ماه زمان نیاز است. در نتیجه در سینما باید به گونه‌ای دیگر حرف زد و خنداند. جوری که تاریخ  مصرفش زیادتر باشد. 

او در خصوص ماندگاری افرادی مانند «باستر کیتون»، «چارلی چاپلین» و... گفت: مردم هنوز با «هارولد لوید» و «چارلی چاپلین» می‌خندند. بارها پیش آمده که به من گفته‌اند ما 10 بار فیلم «لیلی با من است» و «خجالت نکش» شما را دیده و خندیده‌ایم. دلیلش این است که نوع ارجاعات این آثار بلندمدت است مانند آثار «آکیرو کوروساوا» و «عباس کیارستمی».

کارگردان فیلم سینمایی «خجالت نکش» درباره‌ی ساخت کمدی موقعیت و کمدی کلامی گفت: موقعیت کلامی هم نوعی از کمدی است. به نظرم این که بخواهیم این دو را از هم جدا کنیم و بگوییم الان این جواب می‌دهد یا آن، امر اشتباهی است. ممکن است در یک اثر، کمدی موقعیت جواب دهد و در جای دیگری کمدی کلامی. 

او در این‌باره ادامه داد: برای مثال اگر سریال «فرندز» را به یاد بیاوریم به خوبی متوجه می‌شویم که نوع پرداخت آن کمدی کلامی بود که همچنان هم بیننده دارد. بنابراین معتقدم این نوع تقسیم‌بندی‌ها در ژانر کمدی اشتباه است.

مقصودی با اشاره به این امر که کشاندن مخاطب به سالن‌های سینما تا چه اندازه می‌تواند به انتخاب بازیگران ستاره ارتباط داشته باشد اظهار داشت: انتخاب بازیگران ستاره به هر حال در کشاندن تماشاگر تاثیرگذار است. اما از سوی دیگر چون ساخت برخی آثار منوط به حضور تعداد خاصی از بازیگران شده است دستمزد این افراد هم به طرز هنگفتی بالا رفته است.

او ادامه داد: شخصا معتقدم ما باید به سمت ساخت آثاری برویم که وابسته به ساختار، موقعیت و دیالوگ‌های قصه است. در این صورت حتی بازیگران متوسط هم می‌توانند در این آثار بازی کنند و نقش‌های ماندگاری را در کارنامه‌ی کاری خود به جا بگذارند.

انتهای پیام//