نقد رامتین شهبازی بر فیلم «برادران لیلا»

به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ رامتین شهبازی در صفحه اجتماعی خود پیرامون «برادران لیلا» نوشت: آخرین ساخته سعید روستایی فیلم «برادران لیلا» از نقطه‌ای آسیب می‌بیند که بسیاری از فیلم‌های موسوم به سینمای آسیب‌های اجتماعی ایران با آن مواجه شده‌اند.

از «اعتراض» مسعود کیمیایی تا قصه‌های رخشان بنی اعتماد و «عصبانی نیستم» رضا درمیشیان تا حتی فیلم‌های بهمن فرمان آرا. ماجرا چیست؟ فیلمساز تصمیم می‌گیرد رسالت مهم اجتماعی بر ساخته خود را انجام دهد. رسالتی که سبب می‌شود فراموش کند مهمترین رسالتش اتفاقا فیلمسازی است. تبدیل می‌شود به مصلح اجتماعی به شبه جامعه‌شناس، شبه‌فیلسوف، شبه انسان‌شناس … همین نگاه او را بیشتر از اینکه هنرمند باشد او را سخنگو می‌کند. صدای کارگردان در ارائه مانیفست فیلم‌هایش از خود داستان فیلم بلندتر است… مگر در سینما کم فیلسوف واقعی و نه تازه شبه‌فیلسوف داشته‌ایم و داریم؟ میشائیل هانکه، ترنس مالیک و… این سینماگران در دانشگاه استاد فلسفه هستند. اما در هیچ‌کدام از فیلم‌هایشان فلسفه سرایی نمی‌کنند، داستان‌شان را تعریف می‌کنند. وقتی صدای فیلمساز در فیلم از شخصیت‌هایش بلندتر می‌شود گفتمان ایدئولوژیک خودش را نشان می‌دهد. اینجاست که ژورنالیسم هم در بوق مضمون‌گرایی می‌دمد و فیلمساز را سیاست‌مدار می‌کند تا درباره هر چیزی نظر بدهد فیلم «برادران لیلا» هم یک اثر ایدئولوگ است که خیلی زود هم مچ خود را باز می‌کند این نگاه در شکل کلان خود حاصل دو شکل بیماری اندیشه در ایران است. یکی نگاه چپ که از دوره هگلیان جوان آغاز و تحت انگاره های مارکسیستی وارد هنر و نقد هنر ایران می‌شود و هنوز علاقمندی به آن در خواندن فیلم‌ها دیده می‌شود که فیلمساز را هم گمراه می‌کند و دیگری اصولا نحوه ورود هنرهای نمایشی به ایران است که این سبیل را فتحعلی آخوندزاده و میرزا آقا تبریزی بنیان می‌گذارند.

روستایی فیلمساز خوبی است که ای کاش فقط فیلم بسازد. سکانس آغازین فیلم «متری شیش و نیم» خود موید این مدعاست. این مسیر حاضر سینمای ایران را به بیراهه می‌برد چون فیلم‌ساز فکر کند رسالتی دارد تا حرف‌های بزرگ بزرگ اجتماعی بزند و این کار را خراب می‌کند!

انتهای پیام/