تکراری مثل وضعیت آینده‌سازان فوتبال؛ تیم سرگردان ناامید!
اوضاع آینده‌سازان فوتبال ایران این روزها شبیه به شعار یک شرکت تبلیغاتی سال‌ها قبل است؛ هر روز بدتر از دیروز.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری برنا، در فاصله کمتر از ۴ ماه مانده تا آغاز بازی‌های آسیایی به عنوان مهم‌ترین رقابت‌های پیش روی امیدهای آینده فوتبال ایران هنوز این تیم سرمربی ندارد و مثل همیشه «تیم سرگردان ناامید» عنوان بهتری برای آن است.
این بار اما انگار واقعیت را همه پذیرفته‌ایم و همان اندک نیم‌نگاه به تیمی که قرار است نسل بعدی‌مان را بسازند هم نداریم. روزهایی بود که از پیش برنامه‌ریزی‌هایی اندک انجام می‌شد اما تصمیمات غلط پایان شاهنامه را خوش نمی‌کرد. حالا اما نه همان تصمیمات غلط را داریم و نه حتی برنامه‌ریزی‌های هول‌هولکی و هیجانی را. تیم فوتبال امید مانند یک شی تزئینی و بی‌مصرف در ویترین فوتبال قرار گرفته تا فقط «باشد». باری به هر جهت که یعنی حواس‌مان به فوتبال پایه است اما مثل تمام تیم‌های مصرف‌گرا که میلیاردی برای خرید بازیکنان از یکدیگر هزینه می‌کنند اما آکادمی را بچه‌سرراهی می‌دانند، هیچ برنامه‌ای برای آن وجود ندار.د. باش تا ببینیم چه می‌شود.
دیگر توصیف‌هایی چون این بهترین نسل‌مان بود و افسوس اگر زودتر برنامه‌ریزی می‌کردیم موفق می‌شدیم هم برای‌مان کلیشه‌ای شده از بس که به امیدها ناامیدیم. آنهم در شرایطی که در فوتبال روز دنیا چیزی به نام تیم امید وجود ندارد. تیم‌های باشگاهی اروپا روی به میدان دادن به بازیکنان زیر ۲۰ سال آورده‌اند و بازیکنان بالای ۳۰ سال رسما پیر محسوب می‌شوند، ایتالیا لیگ پریماور (به عنوان سطح دوم سنی) برای بازیکنان زیر ۱۹ سال دارد و لیگ جوانان یوفا ۱۰ سال است تاسیس شده. ما البته اندرخم یک کوچه‌ایم و تصمیمات‌مان برای فوتبال پایه آی فیلمی شده؛ تکراری، با یاد خاطرات خوب و پر از افسوس.
روی بد سکه اینجاست که زمزمه‌هایی مبنی بر حذف کلی تیم برای اعزام به مسابقات آسیایی شنیده می‌شود و انگار امیدی به امید نیست. یعنی همین حالا در بلندگو به تیمی که سال ۲۰۰۲ قهرمان شد پیام «تلاش نکنید» ارسال شده. بر ای تیمی که روزی رحمتی، نویدکیا و برهانی، جواد کاظیمان را داشت؛ بازیکنانی که سال‌ها بعد تاریخ‌های باشگاه‌شان را ساختند. برای تیمی که پیروانی را به عنوان یکی از سازنده‌ترین مربیان تاریخ داشت و بدون حامی حذف شد. برای تیمی که با قایدی و نورافکن هم به جایی نرسید. چون انگار تابلوی موفقیت کوتاه مدت سر کوچه هر مسئولی در فوتبال نصب شده و هیچ‌کس به فکر آینده نیست.
این بار هم انگار باید عطای هر موفقیتی با امید را به لقایش بخشید. از همین حالا باید روی کتاب سرگذشت تیم امید ۲۰۲۲ نوشت حذف شده. انگار هیچ‌کس دلسوز این تیم نیست... و نخواهد بود!
انتهای پیام/
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی