در ستایش از مربی که قویتر از بهانه‌هایش بود/ پرسپولیس با یحیی جذاب‌تر شد

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری برنا، فصل 1401-1402 فوتبال ایران با دبل پرسپولیس به پایان رسید تا یحیی گل‌محمدی به رکورد 3 قهرمانی لیگ ، یک جام حذفی و یک سوپرجام با پرسپولیس دست پیدا کند و یک فینال آسیا را هم تجربه کند. البته اگر سوپرجام فصل بعد را هم حساب کنیم تعداد جام های یحیی تحت هدایت پرسپولیس به 6 می‌رسد.

سرمربی دوست داشتنی پرسپولیس با سیستم پایه 2-4-4 توانست فصل رویایی خود را تکمیل کند.

او در طول فصل با سختی‌های زیادی دست و پنجه نرم کرد؛ از قهر و جدایی عجیب لوکادیا گرفته تا مصدومیت‌های سریالی دیاباته ، سعید صادقی و غیبت وحید امیری در 6 بازی ابتدایی فصل.

با این حال تغییر سیستم و بازی کردن با سیستم عجیب 0-6-4 هم در مقطعی از فصل که نقش اول حملات این تیم محمد عمری بود هم جواب داد تا در نهایت با تکمیل شدن تیم ، یحیی سیستم مورد علاقه خود را پیدا کرد و پازل ناقص پرسپولیس با اضافه شدن عیس آل کثیر به ترکیب اصلی کامل شد.

یحیی پیش از این تحت هدایت ذوب آهن 2 بار قهرمان جام حذفی شد و با نفت تهران و پدیده هم سهمیه آسیایی گرفت. مربی همیشه موفقی که شاید اگر اهل شومن بازی و کنفرانس خبری طولانی مدت بود الان بیش از پیش در چشم بود.

فنی‌ترین مربی حال و حاضر فوتبال ایران بدون وابستگی به بازیکن خاصی توانست افتخاراتی کسب کند که شاید حالا حالاها قابل تکرار نباشد.

خیلی ها معتقدند اگر علیرضا بیرانوند نباشد ، پرسپولیس قابلیت قهرمانی در لیگ را ندارد اما مگر همین تیم با هدایت یحیی و گلری حامد لک قهرمان لیگ نشد و به فینال آسیا نرسید؟

درست است بیرانوند بهترین گلر حال حاضر ایران است و تاثیر زیادی در موفقیت های پرسپولیس دارد اما نمی‌توان تیمی متحد و شناوری که یحیی ساخته را نادیده بگیریم.

مربی قرمزپوشان به قدری از دانیال اسماعیل فر و سعید صادقی در سمت راست زمین استفاده کرد تا بازیکنانی که در ابتدا انتقاد زیادی به عملکردشان وارد بود تبدیل به ستاره‌های پرسپولیس در هفته‌های پایانی شوند و هواداران نگران نبودشان در بازی های بزرگ و فصل آینده شوند.

یا بازی دادن به سروش رفیعی به عنوان یک هافیک دفاعی ریسک بزرگی بود که جواب داد. سروش با توجه به پست جدیدش زیادتر از مواقعی که پشت مهاجم بازی میکرد توپ میگرفت و نقش بزرگی در بازی‌سازی تیم ایجاد میکرد که این موضوع هم از هوش بالای سرمربی بود.

درخصوص درخشش علیرضا بیرانوند هم که دیگر بارها صحبت شده. گلری که بازسازی از عقب زمین را در حد استاندارد جهانی بلد است و با توجه به اینکه خیلی خوب پشت خط دفاعی را جمع می کند این اجازه را میدهد تا مدافعانش تیم را بالا نگه دارند و پرس از نوک حمله تیم آغاز شود.

از دیگر نکات پرسپولیس این فصل میشد به کمتر گله کردن سرمربی و پرداختن به مسائل فنی صحبت کرد.

زمانی که تیم یحیی در تهران بازی را به سپاهان باخت بدون هیچگونه گلگی و یا بیانیه نویسی کار را ادامه داد و در لیگ و جام حذفی 10 پیروزی پیاپی کسب کرد.

ضمنا او از سه دربی فصل 2 پیروزی و یک تساوی کسب کرد و رکورد بدون باخت بودن در دربی خودش را حفظ کرد.

با تمام این تفاسیر چگونه می توان مدعی بود پرسپولیس شایسته قهرمانی نبود و به توانایی فنی یحیی شک کرد؟

شاید اگر آقا یحیی هم چشم رنگی بود و آخر نام خانوادگیش یک "ویچ" داشت الان شرایط نسبت به قبل متفاوت‌تر میشد اما فقط نگاهی کوتاه به مطلب فوق نشان میدهد باید به احترام گل‌محمدی و تیمی که ساخته ایستاد و دست زد.

انتهای پیام/