سریال موضوع مشترکی است که مخاطبان را به یکدیگر پیوند می‌زند

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ باتوجه به پیشرفت های روز افزون رسانه ها و صنعت فیلم و سریال سازی، فیلم های دنباله دار و چند فصلی مانند  پایتخت، نون خ، زیرخاکی و ... در سبد رسانه ای مخاطبان جا گرفته اند و توانسته اند مخاطبان بسیاری را به خود مجذوب کنند و با وجود اینکه فصل های متعدد آن ها ساخته شده است توانسته اند همچنان مخاطبان را پای تلویزیون بنشانند. برای بررسی ویژگی های سریال های فصلی با برخی از کارشناسان گپ و گفتی داشتیم. 

عباس نعمتی، نویسنده سینما و تلویزیون در این باره به خبرنگار برنا گفت: 

از ۳ زاویه می شود به ساخت سریال های چند فصلی نگاه کرد نخست آنکه باید مخاطب یک انرژی اولیه زیاد بگذارد تا وارد جهان یک داستان و فیلم و سریال شود. شخصیت و روابط را بشناسد و متوجه شود که اصلا داستان از چه قرار است، سپس بعد از اینکه مباحث را درک کرد مابقی سریال را با صرف انرژی کم و لذت بیشتر می بیند و در جهان داستان غرق می شود و غوطه می خورد.

نویسنده سریال «تکیه بر باد» بیان کرد: زمانی یک سری شخصیت، روابط، مناسبات، حال و هوا خلق شده و مخاطب با آن ارتباط برقرار کرده است در فصل های بعدی این انرژی اولیه نیاز نیست. یعنی با صرف انرژی کمتر همان لذت را می برید و این برای مخاطب بسیار خوشایند است.

او ادامه داد: دوم آنکه تا ۵۰ الی ۶۰ سال پیش مشاغل بسیار ساده تر بود و ۷۰ درصد کشور در ابتدای دهه ۴۰ روستایی بوده است. دو تا کشاورز در یک روستا یا دو تا مغازه دار خیلی حرف مشترک برای گفتگو داشتند و هیچگاه موضوع برای صحبت کردن کم نمی آوردند. جامعه امروز خیلی تخصصی شده است و به  دلیل تخصصی شدن، موضوعات مشترک برای گفتگو میان افراد هم کم شده است. یک متخصص ژنتیک با یک مهندس زلزله موضوع مشترکی در کارشان نیست که بخواهند با یکدیگر گفت و گو کنند. موضوع مشترکی که مردم را به یکدیگر پیوند بزند و افراد ‌پیرامون آن با هم حرف بزنند، خیلی کم شده است، یا دین است یا سیاست یا سریال، فوتبال و سرگرمی.

عباس نعمتی در خصوص سریال های چند فصلی گفت: در حقیقت بحث اینجا تنها سریال نیست، چیزی است‌ که مردم پیرامون آن با یکدیگر حرف می زنند وبه بهانه آن با هم ارتباط می گیرند و از تنهایی در می آیند. سریال های فصلی به  شکل گرفتن گفت و گو در جمع های خانوادگی ، در جمع دوستان و سطح جامعه کمک بیشتری می کند. سریال‌های فصلی به ایجاد خاطره قومی کمک می کند.

نویسنده سریال «نون و ریحون» ادامه داد: نکته سوم هم این است که مگر یک هنرمند در زندگی اش چند تا شخصیت و کاراکتر می تواند خلق کند؟ نویسنده در هر سریال حداقل  ۱۰الی ۲۰ کاراکتر و شخصیت خلق می کند. حالا که این شخصیت ایجاد شده به جای اینکه در همین شخصیت ها دقیق شود و جزئیات بیشتری از آنها را کشف کند تا شخصیت های ماندگار تری شوند رها کند و دوباره از نو بسازد؟! زمانی که یک نویسنده باید در سال ۲۰ تا شخصیت بسازد طبیعی است این شخصیت ها از یک عمقی بیشتر برخوردار نمی شوند، اما زمانی که ده سال پیوسته با یکسری شخصیت زندگی می کند آن شخصیت ها پخته تر و بالغ تر می شوند.

این نویسنده با اشاره به اینکه الزاما این که بگوییم یک نویسنده جای هرسال کار یک کار را در ده سال بنویسد، به نتیجه مطلوب تر نمی انجامد، توضیح داد: همیشه این قاعده وجود ندارد که صرف زمان بیشتر باعث کیفیت بهتر می شود. از یک جایی معکوس عمل می کند و نویسنده به نقطه ای می رسد که دچار افکار مزاحم می شود، بیش از حد درگیر جزئیات می شود و تصویر کلی را از دست می دهد، در هر نکته جزئی دچار تردید می شود و جذابیت و عنصر غافلگیرکنندگی را از دست می دهد. زمانی که در ده سال ، ده فصل نوشته می شود، هم ده سال با شخصیت ها زندگی می کند و جزئیاتش مشخص می شود، هم امر خلاقانه در حال وقوع است و مدام‌موقعیت جدید خلق می شود و نو، بکر، تازه وپویا است.

او در خصوص ویژگی های لازم برای کشیده شدن یک سریال به فصل‌های بعدی بیان کرد: در ابتدا شرط اساسی نظر مخاطب است سپس باید داستان کش فصل بعدی را داشته و قابلیت بسط و گسترش داشته باشد.

عباس نعمتی درباره دلایل شکست برخی سریال های فصلی بیان کرد: یکی از دلایل این که تقریباً بیش از ۷۰ درصد سریال هایی که در فصل‌های بعدی ساخته شده‌اند با شکست مواجه شده اند این که ما مکانیزم دقیقی نداریم که  نظر مخاطب را داشته باشیم. امروزه با پول کم می شود کلی موج رسانه ای در مقابل تولید یک کمپین تبلیغاتی درباره یک سریال ایجاد کرد و یک تصور شود که چون بازخورد زیادی در اینترنت دارد این کار بسیار دیده می شود در حالی که برخی سریال‌ها هستند که خیلی خوب دیده شدهاند اما موج رسانه ای ندارند؛ مثلاً دیده شده که فاصله طبقاتی یا جغرافیایی زیاد فضای رسانه ای را داغ نمی کند و دیده نمی شوند. بخاطر همان سر و صدای فضای رسانه ای فصل بعدی آن ساخته می شود و از قضا این بار دیگر آن کمپین تبلیغاتی یا نیست یا اثر ندارد.

نویسنده سریال تلویزیونی «اولین شب آرامش» افزود: در برخی جاهای دنیا یک مخاطب فرضی در زمان نگارش و تولید دارند که مانند هیئت منصفه‌ قشرها و فرهنگ های مختلف جامعه هدف را پوشش دهد. سریال در همان زمان تولید برای آنها پخش می شود، نظرشان گرفته و تصحیح می شود بعد از آن پخش می شود یا سیاستی وجود دارد که چند قسمت از سریال را می سازند، اگر بازخورد نداشت تولید سریع یا تغییر می کند یا متوقف می شود. چقدر در دنیا سریال وجود دارد که یک فصل چند قسمتی یا پایلوت ساخته شده مخاطب نداشته و متوقف شده است.

عباس نعمتی در پایان گفت: گاهی ما یک سریال را از ابتدا یعنی ما قبل طرح ، در چند فصل تعریف می کنیم بدون اینکه بدانیم امکان گسترش دارد، مخاطب را جذب می کند یا خیر. به نظرم راه حل در این است که برای مخاطب جهانی و منطقه ای سریال بسازیم زیرا تا زمانی که به مخاطب محدود داخل ایران فکر می کنیم ارتفاع سریال های ایرانی از یک حدی بالاتر نمی رود.

انتهای پیام/