شب هشتم محرم؛
هشداری به جوانان امروز برای پاسداشت حرمت عزای مقدس امام حسین (ع)
ای جوان امروز که عزادار یا تماشاگر عزای حسینی هستی، بیا با هم داستانی از بهترین جوانان اهل بهشت، حضرت علی‌اکبر (ع)، را مرور کنیم.
قصه‌ای پر از عشق، رشادت و فداکاری که تا همیشه در دل‌ها می‌ماند. از آن جوانی که همه او را علی‌اکبر می‌شناختند؛ شبیه‌ترین فرد به رسول‌الله (ص)، جوانی که روز دهم محرم، در اوج عطش و تشنگی، برای یاری پدرش به میدان رفت و جان خود را فدا کرد. او چراغ راه ماست؛ باید به زندگی‌اش بنگریم، به آن بیندیشیم و بدانیم عزاداری برای امام حسین (ع) یعنی چه...
روز هشتم محرم، تشنگی بر سپاه حسین (ع) غلبه کرده بود. امام با عمر بن سعد ملاقاتی داشت، اما چشم و گوش و قلب عمر، جملگی در خدمت دنیا بود و چیزی جز دنیا نمی‌دید! حتی وقتی امام در مقابلش بود، او را نمی‌دید و نمی‌شنید. پس امام دستور داد یارانش چاهی حفر کنند. خبر به عمر بن سعد رسید و عبیدالله بن زیاد در نامه‌ای به او نوشت:
«شنیده‌ام یاران حسین (ع) چاه حفر می‌کنند و آب می‌نوشند. از کار آنها جلوگیری کن و بر آنها سخت بگیر تا از تشنگی کشته شوند.»
و این‌گونه شد که امام دستور داد شبانه، برادرش عباس به فرات رود و برای اهل حرم آب بیاورد. از آن پس، عباس (ع) به «سقای کربلا» لقب گرفت. روز هشتم محرم سال ۶۱ هجری چنین گذشت...
امام حسین (ع) سه پسر داشت و از شدت علاقه به پدر، نام همه را علی گذاشت. اما از میان آنها، یکی بیش از همه شبیه حضرت رسول (ص) بود و او نخستین کسی بود که به میدان نبرد رفت: علی‌اکبر.
این حیرت‌آور است که قومی که به جدّ او ایمان آورده بودند، شبیه‌ترین فرد به رسول‌الله را می‌شناختند، اما دشمنی و عداوت به حدی بود که او را به قتل رساندند. چگونه به خود اجازه دادند علی‌اکبر، نماینده صفا و ایمان، را تکه‌تکه کنند؟ چگونه دانسته بودند که مثله کردن در اسلام حرام است، اما در کربلا چنین کردند؟
حضرت زینب (س)، وقتی پیکر پسر برادر را دید، از شدت غم و پریشانی نتوانست او را در آغوش بگیرد. امام حسین (ع) در کنار او ایستاد، اشک ریخت و رو به آسمان گفت:
«تمامی برگ‌های گلی که در این بیابان پرپر شدند، همه نثار حضرت دوست.»
دختران و پسران سرزمین ایران!
از آن روز که کاروان حسین (ع) در کربلا ساکن شد، این حرکت سیاسی و مذهبی چنان تأثیری داشت که همه تاریخ و جوامع بشری را تحت‌الشعاع قرار داد. امام در وصیت خود فرمود:
«من از روی خودخواهی یا برای خوش‌گذرانی، فساد و ستمگری قیام نکرده‌ام. همانا من برای اصلاح در امت جدم محمد (ص) قیام کرده‌ام؛ تا امر به معروف و نهی از منکر کنم، و به سیره جدم محمد (ص) و پدرم علی (ع) عمل کنم.»
با دقت در کلام امام درمی‌یابیم که «امر به معروف و نهی از منکر» چنان عظمت دارد که امام حسین (ع) در خطبه‌ای در جمع لشکریان حرّ فرمود:
«آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل جلوگیری نمی‌گردد؟ در چنین شرایطی بر مؤمن لازم است مشتاق دیدار پروردگارش (شهادت) باشد.»
امام حسین (ع) هدف قیام خود را احیای دین خدا، مبارزه با بدعت‌ها و مفاسد، و رهایی اسلام از دست منافقان و دشمنان خدا دانست.
اما امروز، آیا این فریضه در جامعه ما به‌درستی نهادینه شده است؟
چرا جوان امروز باید با آسودگی، تسلیم رسوم ناصواب و مسیر رسانه‌های آلوده شود؟
در ایام محرم، که یاد امام حسین (ع) باید چراغ راه مؤمنان باشد، برخی دختران و پسران با بی‌پروایی و بی‌حرمتی، بی‌توجه به شرافت این ماه، با سگ‌های خود وارد دسته‌های عزاداری می‌شوند و برخی با رفتار‌های ناشایست، فضای مقدس را به میدان جولان تبدیل می‌کنند؟
این افراد نمی‌دانند یا خود را به ندانستن زده‌اند که چنین رفتارهایی، لگدمال کردن مقدسات و توهین به خون پاک شهدای عاشوراست.
دهه محرم، زمانی است برای پوشیدن لباس عزا، ریختن اشک، و زدودن دل‌ها از آلودگی‌های دنیوی؛ نه فرصتی برای سبک‌سری و بی‌حیایی که محفل‌های پاک عزاداری را رنگ و بویی ناهمگون ببخشد. با این ناهنجاری‌ها، حرمت امام زیر پا گذاشته می‌شود.
امام حسین (ع) و یاران باوفایش جان خود را فدا کردند تا فساد بر جامعه حکم‌فرما نشود.
چگونه ممکن است ما، که وارث این قیام خونین هستیم، نسبت به حرمت‌شکنی‌ها بی‌تفاوت باشیم؟
آیا عزاداری برای امام حسین (ع)، بهانه‌ای شده برای رها کردن حدود دین و بی‌حرمتی؟
این رفتارها، خیانت به خون پاک شهدای کربلا و پایمال کردن حرمت اهل‌بیت (ع) است.
هر کس در برابر این ناهنجاری‌ها سکوت کند، شریک این جسارت به امام حسین (ع) است. آیا درست است دختران بی‌حجاب و بدحجاب کنار علم حسین به شوخی مشغول باشند؟ مگر امام برای احیای دین قیام نکرد؟ آیا حجاب و پوشش جزو دستورات دین نیست؟
چرا بعضی روشنفکرنما‌ها که رسانه دارند، قانون و دستورات خدا را «اختیار» معرفی می‌کنند و جوانان را از راه حسین (ع) منحرف می‌کنند؟
ننگ باد بر «اختیار»هایی که باعث غربت احکام خدا می‌شوند، و احسنت بر «اختیار»هایی که پرچم اسلام را به اهتزاز درمی‌آورند.
کوفیان یک‌باره این چنین سنگدل نشدند؛ این رفتار نتیجه ترک فریضه امر به معروف و نهی از منکر بود. وقتی ترک این واجب الهی فراگیر شد، فضیلت‌ها تبدیل به رذیلت و عمل به احکام دین اختیاری شد. این بود که با همین اختیار، فاجعه کربلا خلق شد و شبیه‌ترین فرد به رسول‌الله تکه‌تکه شد.
یادمان باشد، امر به معروف و نهی از منکر فریضه‌ای الهی و وظیفه هر مؤمن است. اگر می‌خواهیم قیام امام حسین (ع) را گرامی بداریم، باید با تمام وجود در برابر بی‌حرمتی‌ها بایستیم و اجازه ندهیم فرهنگ ناپسند و فساد جولان یابد.
کجایند مردان خدا که برای حفظ حرمت امام زمانشان، با زبان و عمل ظلم و فساد را محکوم کنند؟ این نافرمانی‌ها جز رنجش امام و دوری ما از سیره پاک او نتیجه‌ای ندارد.
[در این روز‌های حساس که دشمنان بیرونی به کشورمان چشم دوخته‌اند، حفظ وحدت و انسجام ملی بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد. اما چگونه می‌توان از مسئولیت فرهنگی خود در مجالس عزاداری امام حسین (ع) غافل شد؟]بانیان هیئت‌ها و امام جماعت‌های مساجد باید با تدبیر فرهنگی و هوشمندانه، فضای عزاداری را پاک و محترم نگه دارند. یکی از راهکار‌های ساده و مؤثر، نصب بنر‌های بزرگ در ورودی هیئت‌هاست که به عزاداران محترم یادآوری کند:
《ای عزیزان، شما وارد مجلس عزای مولای شهیدان، امام حسین (ع) شده‌اید. اینجا جایی است که حرمت‌ها باید پاس داشته شود، نه بازیچه گرفته شود. با نهایت احترام و قلبی آکنده از امید، از شما درخواست داریم: بانوان با ظاهری آراسته به حجاب و ادب، و قلبی مملو از احترام و خضوع، و آقایان، با رفتاری آکنده از وقار و متانت، و قلبی سرشار از ایمان و وفاداری، قدم در این مسیر بگذارید که حضرت فاطمه (س)، مادر سادات صاحب عزاست. 》
و به آنان متذکر شود این مجلس، مجلس عزا و سوگواری است، نه جشن و میهمانی. آیا دوست دارید در مجلس عزای خود یا نزدیکانتان کسانی با ظاهری نامناسب و رفتار ناشایست وارد شوند و مانند مهمانان عروسی هرهر و کرکر کنند؟
همچنین بانیان هیئت باید افراد معتمد و اخلاق‌مدار را به عنوان ناظر فرهنگی انتخاب کنند تا با زبان درست و مودبانه، به صورت مستمر به عزاداران تذکر دهند و فرهنگ صحیح عزاداری را ترویج کنند. این کار نه تنها حرمت امام حسین (ع) را حفظ می‌کند، بلکه به رشد و ارتقاء شعائر دینی و اجتماعی کمک می‌کند.
امروز بیش از هر چیز، نیاز به شعور حسینی است که باید به نسل جوان منتقل شود؛ شعوری که مداحان، خطبا، بانیان هیئات و همه دلسوزان دین باید در جان‌ها زنده کنند.
نه فقط «حسین حسین» گفتن، بلکه فهمیدن راه و مقصد امام، ایستادگی در برابر ظلم و فساد و زندگی کردن در مکتب عاشورا است.ای جوان، به یاد داشته باش که امام زمان ارواحنا فداه، صاحب این ماتم سترگ و وارث خون پاک عاشورا، هر بی‌حرمتی به عزای جد بزرگوارشان و هر سکوت در برابر آن را در دل خود حس می‌کنند و قلب مبارکشان را جریحه‌دار می‌سازند.
مبادا تو سبب شکستن دل حضرت بشوی!
لیلا اسدی
وکیل پایه یک دادگستری
نظر شما
پیشنهاد سردبیر
پرونده ویژه
تبلیغات متنی