اقتصاد رسانه؛ خط قرمز بقا در میدان خبر
به گزارش برنا؛ تحریریههای امروز تنها جایی برای نوشتن و تیتر زدن نیستند؛ هر تصمیم تحریریهای باید توجیه اقتصادی نیز داشته باشد، خبرنگار مینویسد، اما مدیر رسانه با پرسشهای دیگری روبهروست: آیا این مطلب مخاطب را جذب میکند؟ ضریب نفوذ رسانه را بالا میبرد؟ باعث افزایش اعتبار و مرجعیت میشود؟ یا حتی میتواند مشترک تازهای به همراه آورد؟ پشت هر متن، محاسبهای پنهان وجود دارد که بقا یا سقوط رسانه را تعیین میکند.
رسانهها اما در یک نقطه مشترکاند: همه نیازمند مدیریت حرفهای اقتصاد رسانه هستند، رسانههای دولتی یا شبهدولتی با اتکا به بودجه عمومی، فشار مالی کمتری حس میکنند، ولی اگر فاقد مدیریت علمی باشند، اعتبارشان آسیب میبیند.
رسانههای خصوصی و محلی در سوی دیگر این میدان، همه هزینهها را از جیب یا بازار تأمین میکنند و ناگزیرند برای هر گام، استراتژی اقتصادی داشته باشند، اگرچه تفاوتها میان رسانههای وابسته به منابع عمومی و رسانههای خصوص واقعی و معنادار است، اما اصل ماجرا مشترک است: مدیر رسانه باید علاوه بر زبان محتوا، زبان اقتصاد را نیز بفهمد.
اقتصاد رسانه فقط توازن درآمد و هزینه نیست؛ بلکه توانایی در مدیریت منابع انسانی، سرمایهگذاری نوآورانه و پیشبینی مخاطرات و ریسکها نیز محسوب میشود، خبرنگاری که تنها به امید هدیهای کوچک در نشست خبری شرکت میکند یا رسانهای که بقای خود را به آگهیهای پراکنده گره میزند، در واقع گرفتار نبود همین مدیریت است، چنین رسانهای استقلال ،توان تحلیل و قدرت مطالبهگری ندارد.
مدیریت اقتصاد رسانه یعنی شناخت بازار، متنوع کردن منابع درآمد، استفاده هوشمندانه از فناوری و درک رفتار مخاطب، رسانهای که تنها به شور خبرنگاری تکیه کند، خیلی زود در گرداب هزینهها گرفتار میشود، اما رسانهای که اقتصاد خود را مدیریت کند، حتی با منابع محدود میتواند زنده بماند، اثرگذار شود و جایگاه فرهنگی خود را حفظ کند.
اقتصاد رسانه خط قرمز بقاست، اما بدون مدیریت حرفهای اقتصاد رسانه این خط دیر یا زود شکسته میشود، رسانه دولتی و خصوصی نیز فرقی در این عرصه ندارد، آینده رسانه به توانایی ایجاد تعادل میان اقتصاد، محتوا و فرهنگ وابسته است. رسانهای که این تعادل را بیابد، بقا خواهد داشت و نقش واقعی در شکلدهی فرهنگ عمومی و ارتقای گفتوگوی اجتماعی نیز به دست میآورد.
