شتر؛ سرمایه ملی فراموش شده
پرورش شتر در پهنههای وسیع و کمبازده ایران، نه یک انتخاب تفریحی بلکه یک ضرورت استراتژیک در راستای سند "اقتصاد مقاومتی" و فرمایشات مقام معظم رهبری در باب "جهش تولید" است. شتر، به عنوان "دام آینده" مورد تأیید فائو، به دلیل سازگاری کمنظیر با اقلیم خشک و نیمهخشک، نیازمندیهای تغذیهای کمتر نسبت به دامهای سنتی و قابلیت ارائه محصولات باکیفیت (گوشت، شیر و فرآوردههای جانبی)، مزیت رقابتی منحصر به فردی دارد.
تلاشهای صورتگرفته توسط سازمان اتکا و شرکت مزارع نوین ایرانیان، بهویژه در مجموعه شترداری شاهرود، نشان از یک رویکرد علمی و مهندسی دارد؛ از واردات نژادهای شیری برای پایه گذاری گلههای مولد اقتصادی، تا اجرای طرحهای دانشبنیان نظیر همزمانسازی فحلی برای افزایش چهار درصدی نرخ زادآوری، و همچنین احیای مراتع با کاشت گونههای علوفهای اختصاصی. این اقدامات مدیرعامل سازمان اتکا، مرتضی اعلمی، مصداق بارز "اشراف به ظرفیتهای مغفول کشور" است.
با این حال، برای تبدیل این عزم ملی به یک صنعت سودآور و تأمین پایدار گوشت قرمز کشور، توسعه زیرساختها (مانند صنایع تبدیلی و بانک ژن) نیاز به تزریق اعتبارات دولتی هدفمند دارد. از سوی دیگر، سرعت عمل استانداریهای مستقر در مناطق کویری برای تسهیل فرآیندهای صدور مجوز، تخصیص اراضی و بهویژه **آموزش و تشویق بخش خصوصی** به ورود به این زنجیره تولید ضروری است. این هماهنگی منطقهای میتواند ضمن توسعه محلی، فشار را از منابع محدود آب و خاک مناطق پربازده برداشته و به اشتغالزایی پایدار در مناطق کمبهره بیانجامد و سازمان اتکا را در تحقق هدف ۱۰۰۰ نفری شترداری یاری دهد. در نهایت، توسعه صنعت شترداری صرفاً به نفع سازمان اتکا نیست، بلکه یک جهش منطقهای و ملی در تأمین امنیت غذایی و صادرات محصولات پرارزش محسوب میشود؛ و به نفع توسعه پایدار کشور عزیزمان ایران است.
نویسنده: سید محمد حسینینژاد
انتهای پیام
