دیپلمات اسبق انگلیس: حقوق بینالملل در ۲۰۲۵ زیر چرخ سیاست قدرت له شد
پیتر فورد که از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ سفیر انگلیس در دمشق بود، در این یادداشت نوشت: «دونالد ترامپ در نخستین سال از دوره دوم ریاستجمهوری خود کاری کرد که سال ۲۰۲۵ بیش از هر چیز حول محور او بچرخد. بعید است ۲۰۲۶ تفاوت چندانی با این وضعیت داشته باشد.»
وی درباره تلاشهای ترامپ برای پایان دادن به جنگ اوکراین افزود: رئیسجمهوری آمریکا در مسیر ادعایی صلح، هم با مواضع سخت و ریشهدار طرفهای درگیر روبهروست و هم با سنگاندازی اروپاییها و دولت پنهان در داخل آمریکا که هدفشان جلوگیری از هرگونه پیشرفت و ادامهدار شدن درگیری است.
سفیر اسبق انگلیس ادامه داد: «ترامپ تا حدی به دلیل همین فقدان همکاری اروپا، راهبرد امنیت ملی متفاوت و قالبشکنی را پیش برد که در آن آمریکا از اروپا و سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) فاصله میگیرد و تمرکز خود را بر نیمکره غربی و پیگیری بیامان منافع آمریکا در سراسر جهان میگذارد.»
وی اضافه کرد: «اینکه این راهبرد چگونه اجرا شود، آبوهوای سیاست بینالملل را در ۲۰۲۶ و پس از آن شکل میدهد.» فورد تأکید کرد که این رویکرد «نوید خوبی برای ونزوئلا نمیدهد» و نوشت که «خصومت عریان و طمعورزی آمریکا، بیهیچ توجهی حتی حداقلی به ملاحظات حقوقی، از هماکنون آشکار شده است.»
وی سپس با اشاره به تشدید تنشها در غرب آسیا در سال ۲۰۲۵ نوشت: «همین بیاعتنایی به قانون در رفتار ترامپ در خاورمیانه نیز برجسته بود؛ آمریکا در کنار [رژیم] اسرائیل، بدون تحریک قبلی به ایران حمله کرد و همزمان از رفتارهای نسلکشانه تلآویو در غزه حمایت کرد.»
فورد تصریح کرد: «منفیترین روند سال ۲۰۲۵، برهمزدن بنیانهای حقوق بینالملل و تضعیف و تنزل جایگاه سازمان ملل متحد بود.» وی افزود که این روند در اقدام دولت ترامپ برای «تحریم مقامهای دیوان کیفری بینالمللی» به دلیل پیگیری حقوقی پرونده [رژیم] اسرائیل نمود یافت و سپس با «تحمیل قطعنامهای درباره غزه از مجرای شورای امنیتِ منفعل» ادامه پیدا کرد؛ قطعنامهای که به نوشته فورد، در عمل «طرحهای آمریکا و اسرائیل برای اداره غزه بهعنوان نوعی تحتالحمایگی» را تأیید میکرد.
وی در ادامه نوشت: «گاهی برخی از مهمترین رویدادها در ژئوپلیتیک، اتفاقهایی هستند که رخ نمیدهند.» فورد یکی از این موارد را «خودداری آمریکا و [رژیم] اسرائیل از انجام حمله دوم به ایران، با وجود تهدیدها و فضاسازیهای تهاجمی» دانست و نوشت: این موضوع «چیزهای زیادی درباره ترس اسرائیل از توانمندیهای ایران برای پاسخ متقابل میگوید» و «این امید را ایجاد میکند که بازدارندگی شکل گرفته باشد.»
دیپلمات اسبق انگلیس در بخش دیگری از یادداشت خود نوشت: «شاید عجیب به نظر برسد، اما احتمالاً بزرگترین عامل امیدبخش برای سال ۲۰۲۶، وسواس آشکار ترامپ برای کسب جایزه صلح نوبل است.»
وی افزود: این مسئله ممکن است او را به سمت «تثبیت آتشبسهای شکننده مرتبط با [رژیم] اسرائیل» در غزه، ایران و لبنان سوق دهد و در پرونده اوکراین نیز به «قاطعیتی» منجر شود که به نوشته او تاکنون دیده نشده است.
فورد در پایان با انتقاد از نگاه اروپا نوشت: «این رویکرد میتواند اروپاییها را نگران کند؛ اروپاییهایی که به نظر میرسد از شتاب گرفتن افول خودساخته قارهشان بیخبرند.»
وی اضافه کرد: این افول «تنها بدتر میشود» و همزمان «جنوب جهانی جای اروپا را از نظر اقتصادی و سیاسی میگیرد.» فورد همچنین اعلام کرد که جایزه صلح نوبل «آنچنان بیاعتبار شده است» که با توجه به برنده امسال، ترامپ شاید «برای دریافت این جایزه هم نیازی به تلاش چندانی نداشته باشد.»
