روحانی: از همه چیزم برای مدال گذشتم/ اندازه آقایان به ما بها بدهند

به گزارش سرویس ورزشی برنا، فاطمه روحانی یکی از ستاره های تکواندوی بانوان است. او با بدشانسی مدال طلای اینچئون را از دست داد و آن را با نقره عوض کرد. نقره ای که اصلا برایش راضی کننده نبود و می خواهد با طلای جهانی این نقره را جبران کند. روحانی با حضور در خبرگزاری برنا با خبرنگاران ما به گفتگو نشست.

*تکواندو را از کجا شروع کردی؟ 

در مقطع ابتدایی که بودم یکی از دوستانم به کلاس تکواندو می رفت من هم یکی دو بار بعد از پایان مدرسه همراه او رفتم تا تمریناتش را ببینم که از همان جا به تکواندو علاقه مند شدم.

*خانواده‌ات موافق بودند که ورزشکار شوی؟ 

پدرم دوست داشت من پلیس شوم اما آنقدر به تکواندو علاقه مند شدم و اصرار کردم که بالاخره خانواده ام با حضورم در تکواندو موافقت کردند. یکی از حامیانم برادرم بود که اتفاقا اولین شهریه ام را هم او پرداخت کرد.

*دختری که به صورت حرفه‌ای تکواندو را دنبال می‌کند ظرافت‌های دخترانه هم دارد؟ 

قطعا ما هم به اندازه خودمان ظرافت دخترانه داریم اما نسبت به بقیه دخترها کمتر. تکواندو جسارت و اعتماد به نفس دخترها را بالا می برد و باعث می شود پیش خودشان فکر کنند کسی حریفشان نمی شود.

*وقتی کم سن و سال‌تر بودی فکر می‌کردی که روزی قهرمان رشته تکواندو شوی؟ 

بچه که بودم خیلی به آینده ام فکر می کردم قانع نبودم و خیلی بلند پرواز بودم همیشه فکر میکردم بالاخره روزی در مسابقات برون مرزی شرکت میکنم و حتی قهرمان المپیک هم می شوم.

*اولین رقابت برون مرزی‌ات را که شرکت کردی، چه بود؟ 

برای اولین بار در سال 2009 در مسابقات برون مرزی شرکت کردم و دوم شدم. بعد در مسابقات آسیایی شرکت کردم.

ایران در رشته تکواندو صاحب سبک است. این نکته برای شما موضوعی بازدارنده است یا کمک کننده؟ 

در چند سال اخیر شرایط بانوان در تکواندو نسبت به سال های گذشته تغییر کرده و بانوان ما پیشرفت بسیار زیادی داشته اند الان همه جهان ایران را حریفی قدرتمند می دانند و می خواهند از سد تیم ما بگذرند گرچه ما هنوز به سطحی که آقایان در آن قرار دارند نرسیده ایم اما سرعت خیره کننده ای داریم و با اینکه بر خلاف دیگر کشورها آقایان و بانوان با هم تمرین می کنند تمرینات ما جداگانه است اما به سرعت در حال پیشرفت هستیم.

*از اینچئون بگو. وقتی ورزشکاری در روزهای آخر مسابقه می‌دهد انتظارات از او بالاتر می‌رود. از شما هم انتظار کسب طلا بود؟ 

کسی به من نمی گفت که باید طلا بگیری اما فکر و ذکر خودم این بود که طلا بگیرم تا ایران در رده بندی بالا بیاید تا حدودی فشار روی من بود چون می خواستم طلا بگیرم و دیده بودم که چه ناداوری های در بقیه رشته ها اتفاق افتاده بود می دانستم که ناداوری من را اذیت می کند اما پیش خودم فکر می کردم شش ماه در اردو بوده ام و زندگیم با تکواندو عجین شده پس الان باید نتیجه زحماتم را بگیرم. در نهایت هم که داوری به ضرر من تمام شد چون ضربه حریف کره ای حتی به ماسکم هم نخورد اما به او امتیاز دادند و این موضوع برای من دردناک بود.

*واقعا راهی برای دفاع از حق ورزشکاران ایرانی وجود ندارد؟ 

ما که ورزشکار هستیم نمی توانیم در این باره حرفی بزنیم بلکه مقامات بالا باید کارهایی انجام دهند تا دیگر شاهد چنین اتفاقاتی نباشیم.

*درباره مسابقه فینال صحبت کن. واقعا بدشانسی آوردی.

تنها مزیت حریف من بلندی قدش بود وگرنه چیز خاصی نداشت. نمی دانم درباره فینال چه بگویم شاید هم من کم گذاشتم اما واقعا بیشتر از آن نمی توانستم مبارزه کنم نمی دانستم باید چطور بازی کنم چون حریف من قد بسیار بلندی داشت و جلوی همه ضربه های من را می گرفت. من عقب افتاده بودم و باید حمله می کردم اما ناداوری را هم که دیدم ناامید شدم و هیچ جوره هم نمی توانستم با حریفم مبارزه کنم.

*پس می‌توان گفت که شکست را پذیرفتی؟ 

شاید همین طور باشد.

*قبل از اینچئون می‌گفتی قطعا به دنبال کسب طلا هستی؟ 

بله من خیلی مطمئن بودم و مدام این صحنه را در ذهنم مرور می کردم که طلای اینچئون را گرفته ام. تلاش زیادی کرده بودم و تنها چیزی که شایستگی آن را داشتم طلا بود. من به نقره قانع نبودم.

*هدف گذاریت برای آینده چیست؟ 

فعلا باید قدم به قدم پیش بروم و قطعا یکی از اهدافم المپیک است اما در اردیبهشت ماه هم مسابقات جهانی روسیه را داریم و آنجا برای کسب مدال طلا باید مسابقه بدهیم.

*با بحث حجاب در تکنواندو چطور کنار آمدی؟ 

با اینکه مبارزه در این شرایط برایمان سخت است اما عادت کرده ایم یک مقنعه اسلامی زیر لباس تکواندو داریم که به این ها حفاظ و لباس را هم اضافه کنیم. شرایط ما با کسی که راه تنفسی اش باز است فرق دارد ولی ما با تمام محدویت ها تمرین می کنیم و مسابقه می دهیم و با همین شرایط هم مدال می گیریم.

*چه زمانی تکواندو بانوان هم مثل آقایان به سطح اول جهان می‌رسد؟ 

فکر می کنم تفاوت بانوان و آقایان ما در تکواندو این است که به آقایان القا شده که قهرمان می شوند اما خانم های ما هنوز به چنین تفکری نرسیده اند. اگر ما هم می توانستیم، تمرین مشترک داشته باشیم شرایطمان خیلی بهتر می شد چون ما هم به تمرینات سرعتی و قدرتی نیاز داریم.

*تو که یک ورزشکار حرفه‌ای هستی از چه چیزهایی برای رسیدن به قهرمانی گذشته‌ای؟ 

بهتر است بگویم که مهمترین چیزی که در تمام این سال ها از آن عبور کرده ام خانواده ام هستند. خیلی شده که دو ماه یکبار آن ها را ندیده ام و از بسیاری از تفریحات و خوشی ها گذشته ام البته این خواست خودم بوده و ناراضی نیستم. الان 90 درصد از وضیعتم راضی هستم اما اگر طلا می گرفتم دیگر همه چیز بر وفق مرادم بود. در تمام مدتی که در اردو بودم پیش خودم فکر می کردم یکبار برایم این فرصت پیش آمده که مدال بگیرم و قطعا گرفتن کسب افتخار باعث می شود تمام سختی های اردو را تحمل کنم. فشار زیادی روی من بود و حتی تصویرسازی ذهنی هم داشتم اما همان طور که توضیح دادم مدال طلایم به نقره تبدیل شد و باید برای مسابقات آینده برنامه ریزی کنم.

*فکر نمی‌کنی ما در تکواندو بانوان به مربی خارجی نیاز داریم؟ 

مربیان داخلی هم خوب هستند خانم مداح مربی فعلی ما یکی از بهترین مربیان ایران است اما بحث ما چیز دیگری است توجهی که در ایران به ورزش آقایان می شود به خانم ها نمی شود. خیلی از کشورها تمریناتی که ما انجام می دهیم را انجام نمی دهند اما به ورزشکاران خانمشان رسیدگی زیادی دارند. ما در ایران به ورزشکاران نگاه خریدارانه داریم و از آن ها فقط طلا می خواهیم مثلا در یک کشوری ورزشکارش مدال نمی گیرد به او فرصت دوباره می دهند و او را حمایت می کنند اما در ایران گاهی اوقات چنین اتفاقاتی رخ نمی دهد.

*یوسف کرمی کاپیتان تیم ملی تکواندو در اینچئون خداحافظی کرد. نظرت درباره این اتفاق چیست؟ 

خیلی دلمان برای کرمی سوخت چون می خواست با مدال خداحافظی کند و اتفاقا حقش هم بود که طلا بگیرد. واقعا برای او ناراحت شدیم که بدون مدال خداحافظی کرد.

*درخواستی که به عنوان یک ورزشکار از مسوولان داری چیست؟ 

حمایتی که باید از ورزش بانوان بشود، نمی شود ما نباید دغدغه داشته باشیم اما واقعا نگران آینده مان هستیم. اینکه چطور حمایت می شویم و چه اتفاقی برایمان می افتد. مثلا اگر خودم با یک آسیب دیدگی جدی روبرو شوم باید تکواندو را کنار بگذارم یا شغل دیگری داشته باشم. خوب است که مسوولان ما را حمایت کنند و شغلی به ما بدهند همان طور که به آقایان می دهند.

*اگر حرفی مانده بفرمایید؟ 

از پولادگر به عنوان رئیس فدراسیون که ما را مورد حمایت قرارداده تشکر می کنم. خانم ها مداح، سروی و تهرانی هم برای من زحمت زیادی کشیده اند و از آنها ممنونم.

/گفتگو از پریسا اسلام زاده/