یاوری: قدیمیتر از من در بوکس وجود ندارد/ کسب سهمیه ارزشی برابر با مدال دارد
به گزارش سرویس ورزشی برنا، امیر یاوری یکی از نام های ماندگار بوکس ایران است. ستاره ای دیرپا که نخستین افتخارات بوکس با دشستان پرتوان او و همقطارانش رقم خورد. یاوری 10آذرماه سال 1310 در محله مخبرالدوله بدنیا آمد که بعدها قهرمان بوکس ایران شد، هنوز صدایش صلابت نایب قهرمان فستیوال جهانی هلسینکی را دارد، با اینکه 80 دهه از زندگی را از سر گذرانده اما همانند سالهای دور قهرمانی محکم و رسا صحبت می کند، محبت کلامش او را از خشونت ورزش قهرمانی بوکس جدا می کند. امیر یاوری قهرمان بوکس کشورمان است که این روزها دوران بازنشستگی را در کارخانه شیرینی و نان پزی خانوادگی اش می گذارند، با لبخند می گوید:"آن روزها با مدالهایمان کام مردم را شیرین می کردیم و این روزها با شیرینی هایمان". پیشکسوت 84 ساله بوکس کشور که این روزها را در کارخانه نان و شیرینی پزی خانوادگی اش می گذراند.
یاوری معتقد است بوکس کشور در حال پیشرفت است و گرفتن سهمیه المپیک توسط ملی پوشان به اندازه کسب مدال در این مسابقات ارزشمند است.
امیر یاوری، پیشکسوت بوکس ایران درباره حال و هوای المپیکی این روزهای ورزش بوکس بیان داشت: از اخبار بوکس دور نیستم. امیدوارم بوکسورها همیشه موفق و در حال پیشرفت باشند. گهگاهی با بعضی از پیشکسوتان و ورزشکاران در دفتردور هم جمع می شویم و با هم صحبت می کنیم، مسابقات بوکس المپیک بسیار سخت است و فکر می کنم شانس بسیار کمی برای کسب مدال داریم. همینکه بوکسورهای تیم ملی موفق به کسب سهمیه شوند، به اندازه مدال المپیک ارزشمند است.
یاوری درباره شرایط و حال و هوای این روزهای خودش ادامه داد: سعی می کنم همیشه حالم خوب باشد. در حال حاضر مشغول کار و کاسبی هستم و یک شغل خانوادگی داریم که همه برادرها و پسرهایم با هم انجام می دهیم. کارخانه نان پزی و قنادی داریم و نان در سفره های مردم می گذاریم و کامشان را شیرین می کنیم. خدا را شکر خیلی از شغلم راضی هستم. از هیئت بوکس استان تهران هم سالهاست که استعفا دادم.
پیشکسوت 84 ساله بوکس کشور در پاسخ به این سوال که آن زمان ها که بیشتر ورزش کشتی طرفدار داشت، چطور شد ورزش بوکس را برای ادامه انتخاب کرد، اظهار کرد: بله آن زمان اکثر جوان ها به سمت کشتی می رفتند. باشگاه نیرو و راستی اسم و رسمی برای خودش داشت. مرحوم تختی، زندی و علی غفاری که در باشگاه فولاد تمرین می کردند هرازگاهی هم به باشگاه نیرو راستی که من در آن تمرین می کردم می آمدند. اکثر ساکنین محله ما ارامنه بودند و ورزش بوکس را برای فعالیت انتخاب می کردند به همین دلیل به سمت بوکس کشیده شدم. با اولین مسابقه ای که دادم، توجه ها را جلب کردم و وارد تیم ملی بوکس شدم و هیچ وقت باخت داخلی نداشتم.
یاوری درباره اعزام نشدن به المپیک هلسینکی توضیح داد: دوست داشتم به المپیک هلسینکی سال 1352 بروم اما اعزام نشدم. گفتند بودجه نداریم اما سال بعد تیم ملی بوکس را به فستیوال جهانی هلسینکی اعزام کردند و آنجا خوشبختانه نایب قهرمان شدم و مدال نقره فستیوال جهانی هلسینکی را گرفتم که اولین بازی خارجی من بود.
این پیشکسوت بوکس با بیان اینکه با 84 سال سن هنوز هم ورزش می کند ادامه داد: آن زمان از ترس اینکه وزنم بالا نرود، ورزش می کردم و الان از ترس اینکه مریض نشوم ورزش می کنم. در حال حاضر تنها ورزشی که انجام می دهم شنا است و سعی می کنم اکثر تمرین های پرفایده ورزشی را داخل آب انجام دهم.13 سال عضو تیم ملی بوکس بودم، در بازیهای آسیایی توکیو 1337 مدال برنز و در المپیک 1339 رم هشتم جهان شدم.
یاوری درباره اینکه قدیمی ترین بوکسور ایران محسوب می شود، اظهار کرد: 84 سال سن دارم و فکر نمی کنم در بوکس ایران قدیمی تر از من کسی باشد. البته سرهنگ میرفخرایی هم از بوکسور های خوب ارتش و یکی از داوران بین المللی خوب ما بود.
قهرمان اسبق بوکس آسیا درباره بوکسورهای خوب گذشته کشور بیان داشت: در ایران بوکسورهای خوبی همانند حسین طوسی داشتیم، ساجدیان و ایساپک هم از بهترین های بوکس آن زمان بودند. همیشه دلم می خواست در خارج از کشور قهرمان شوم و مثل ارامنه بوکس بازی کنم. تقریبا به همه آرزوهایم رسیدم.
