پاراگلایدر یک ورزش تفریحی و رقابتی است

به گزارش خبر گزاری برنا ، ریسمانیان یکی از ورزشکاران استان یزد که در حال حاضر در ورزش پاراگلایدر فعالیت میکند، در گفتگو با خبرنگار برنا گفت، محمدریسمانیان یزدی  عضو فدراسیون انجمن های ورزشی جمهوری اسلامی ایران و انجمن ورزش های هوایی هستم، در رشته کارشناسی تربیت بدنی فارغ التحصیل شدم، و در حال حاضر ٢٥ سالمه و از ٨ سالگی ورزش میکنم و در رشته های بسکتبال هندبال قایقرانی شنا فعالیت داشتم و در حال حاضر در رشته  پاراگلایدر یا همان"پرش با چتربال" فعالیت میکنم.

ریسمانیان گفت، پرواز را از ٢ متری شروع کردم تا اینکه به ٤٥٠ متر سایت تفته کوه رسیدم و از آنجا تمریناتم را انجام میدادم، و در ادامه کوه گنو بندر عباس، کوه صدرای شیراز، کوه های کاشان، کوه های همت تهران، و گردن رخ شهرکرد تا ٣٥٠٠ متر ارتفاع گرفتم   و ٣ ساعت در پرواز بودم.

وی افزود، پاراگلایدر که به آن چترپری هم گفته می‌شود یک ورزش تفریحی و رقابتی است که در آن خلبان خود را با تسمه‌هایی به یک وسیله شبیه به چتر نجات متصل می‌کند که در واقع نوعی گلایدر است. این چتر مانند بال پرنده های شکاری  باعث تعلیق می‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هایی چتربال را کنترل می‌کند تا جهت و سرعت حرکت خود را تغییر دهد.

ریسمانیان گفت،  من از بچگی رویای پرواز در سرم بود و هیچوقت از پرواز نمی ترسیدم، چون می‌دانم در پرواز نهایتش می‌میریم و اگر دستم بشکند، سرم بالا است و چنانچه پایم بشکند باز سرم بالا است. پس هدف، ورزش است و خطراتش را به جان می‌خرم.

وی در خصوص  اینکه در حین پرواز  از بالا به چه چیز بیشتر نگاه می‌کند، اظهار داشت، با اینکه نباید زمین را نگاه کنم اما بیشتر از بالا زمین را برانداز می‌کنم. ماشین‌ها را می‌بینم که آرام حرکت می‌کنند. خیلی دوست دارم زمین‌های کشاورزی و رودخانه ها را از بالا نگاه کنم. دنبال هیجان هستم.

ریسمانیان در خصوص حسی که بین زمین و آسمان هست گفت، پاراگلایدر یک رشته متفاوتی است. تا وقتی روی زمین هستم سنگینی بار روی دوشم را احساس می‌کنم اما وقتی از زمین جدا می‌شوم، سبکِ سبک می‌شوم و یکی از بهترین حس پروازیم پرواز تو ابر بود که ابرها را  حس کردم.

وی در خصوص حادثه ایی که در این رشته داشت گفت:  من یک بار تا پای مرگ رفتم ودر پروازی تمرینی در کوههای تفت سقوط مرگباری داشتم که حدود 4 روز در کما بودم و ده روز دربیمارستان و ٢ ماه روی تخت بودم  ولی یک درصد از عشق به پروازم کم نشد و این سقوط به خاطر بی احتیاتی خودم بود ولی سعی میکنم از این به بعد با رعایت  تمامی ایمنی تحت نظر مربیان این رشته به درجات قهرمانی برسم.

ریسمانیان یزدی در خصوص سختی دوران درمان خود  اظهار کرد: در مدت زمانی که بستری بودم، مادر و پدرم ،خواهرانم وبرادرم بهروز مثل فرشته ها کنارم بودند تا جایی  که حتی واسه حمام کردنم منو بغل میکردند که امیدوارم منو ببخشند و منم سعی خواهم کرد با قهرمانی  بتوانم  ذره ایی از محبت هایشان را جبران کنم.

وی در پایان گفت، از مربی ارزشمند خود سید علی کمالیان تشکر ویژه ایی را دارم، که در این چندین سال  تحولی در من  ایجاد کرد تا بتوانم به هدف مهم خود که همان پرواز بود دست یابم.