«ارتش ایران ساسانی» وارد کتابفروشی‌ها شد

دیوید نیکول نویسنده این کتاب، کارشناس تاریخ نظامی است که آثار بسیار گوناگونی را در این زمینه به چاپ رسانده است. نوشته های او موضوعات نظامی بسیار متنوعی از جمله بررسی جنگاوران ارتش‌های عرب در نبردهای سده بیستم، تا پژوهش درباره نخستین ارتش‌های اسلامی، لشکرکشی‌های آتیلا، تشکیلات نظامی روم و بیزانس و سلوکی و جنگجویان صلیبی را شامل می‌شود.

ارتش ایرانی ساسانیان، بیش از ۴ قرن پاسداری از خاک ایران را به عهده داشت و در سراسر این ۴ قرن، دشمنان زیادی را که پیرامون مرزهای ایران حضور داشتند، ناکام گذاشت. کتاب «ارتش ایران ساسانی» جنبه‌های فنی این ارتش را به مخاطب معرفی می‌کند. این کتاب حاوی مطالبی درباره استفاده از رکاب، تعداد تیرهای کمانداران، تاثیر سنن ایران بر ارتش‌های اسلامی و اروپایی و ... است.

نسخه اصلی این کتاب در سال ۱۹۹۶ منتشر شده و پیش از شروع مطالب اصلی، «مقدمه مترجم»، «خاندان ساسانی و شرح کوتاهی از رویدادهای مهم تاریخی» و «دودمان ساسانی» درج شده است. بدنه اصلی کتاب «ارتش ایران ساسانی» نام دارد که شامل این بخش ها می شود:

مقدمه، ویژگی های شاهنشاهی ساسانی، پیش زمینه اشکانی، حکومت ساسانی و ارتش آن، راهبردها و رزم شیوه ها، ارتش شاهی، سربازان و دژهای مرزی، اصلاحات نظامی در ارتش در پایان دوره ساسانی، ارتش های تابعه.

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

براساس منابع ارمنی سده چهارم میلادی، ساسانیان شمشیرهای بلندی را زیر پهلوی چپ و شمشیر کوتاهی را پایین پهلوی راست خود می آویختند. جنگجو نخست بایستی جامه‌ای گشاد به تن می‌کرد و سپس نخستین کمربند را می بست، و به دنبال آن کمربند شمشیر را می بست که هر دو شمشیر کوتاه و بلند از آن آویخته می‌شد. سپس شلوار می پوشید و پاپوش‌ها را می بست و سرانجام خنجری کوچک به کمر می‌زد که «چین‌های» شلوار گشاد روی آن را می‌پوشاند. تا سده ششم میلادی تماس‌های ایرانیان با مهاجمان آسیای میانه سبب بروز تغییرات کوچکی در نیام شمشیرها و نیز زره و کمان‌ها گردید. شمشیر را با نوارهایی از دو بستگاه در یک سمت نیام می بستند، و دیگر از روش قدیمی نیام گیر استفاده نمی شد، روش [جدید] احتمالا برای سواران، و مسلما برای پیاده نظام راحت تر بود.

ساسانیان، همانند رومی ها، بر اسبانی بزرگ پیکر، و نه اسبان کوچک اندام آسیای میانه، سوار می‌شدند. اسب های اصلی سواری در آغاز سده‌های میانه در خاورمیانه احتمالا همانند اسب های بزرگ عربی بودند، گرچه پرورش اسب های اصیل عربی به تازگی در خود عربستان «شکل» گرفته بود. در این میان، در فرارودان، یکی از بزرگ ترین مراکز اسب پروری جهان، آخال تپه نیز در حال ظهور بود. با این حال، اسب های اصلی سواره نظام ساسانی را در نِسا واقع در دشت های ماد در باختر ایران پرورش می دادند. نواحی مهم دیگر پرورش اسب، که به تمامی یا بخشی از آن ها در دست ساسانیان بود، عبارت بودند از جزیره (شمال میان رودان) و دشت مغان در آذربایجان.

این کتاب با ۱۱۲ صفحه مصور، شمارگان هزار و ۱۰۰ نسخه و قیمت ۱۵۰ هزار ریال منتشر شده است.