لزوم توجه به برنامه های سلامت محور / توجه به نقش بازدارندگی ورزش در برابر آسیب های اجتماعی

ورزش همگانی دو معنا دارد، اول اینکه ورزش را همگانی کنیم، دوم اینکه همگان را ورزشی کنیم. مردم ما هم دو دسته هستند ، یا ورزش نمی کنند ، یا اینکه درست ورزش نمی کنند، اولین وظیفه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک توجه به ورزش همگانی و توسعه و گسترش آن است .و کلیه فعالیت های خارج از این مسیر انحراف از قانون است .

در شرایطی که  سال 89 رهبری معظم انقلاب  تکلیف ورزش را برای ما مشخص کردند و از آن به عنوان یک اولویت نام بردند ، و در سال 92 به این مهم در جمع ورزشکاران و قهرمانان کشورتاکید کردند و اظهار داشتند توجه به ورزش همگانی یکی از اولویت های استراتژیک ورزش کشور است  

اما متاسفانه باید گفت ما هنوز نتوانسته ایم در این خصوص ، جایگاه ورزش همگانی را در سطح جامعه به شرایط استاندار و مطلوبی برسانیم .امروزه ما شاهد آن هستیم که افرادی که در شهر و یا کلان شهرها زندگی می کنند و زنگی ماشینی و ساکنی دارند دچار فقر حرکتی هستند و به گونه ای معلول !  متاسفانه باید اذعان کرد هر فردی که دچار زندگی ماشینی شده  از ورزش و تحرک فاصله گرفته است و به نوعی معلولیت پنهان و آشکاری دارد و یا به زودی دچار آن می شود .

این موضوع مربوط به دوران تسریع و شتاب گرفتن زندگی ماشینی فعلی نیست ، از زمان اختراع نخستین ماشین که 260 سال قبل  در کشور انگلستان اختراع شد ، بشر دچار فقر حرکتی و ضعف عضلانی شد ، که این فقر حرکتی و فاصله گرفتن انسان از تحرک و فعالیت در دهه های اخیر با توجه به  روند رو به رشد زندگی ماشینی در عصر تکنولوژی بیش از گذشته احساس شد.

 دورانی که با توجه به پیشرفت علم ، همه کارها همزمان با پیشرفت تکنولوژی و زندگی ماشینی به ماشین سپرده شد ، در حالی که در نقطه مقابل هم بازارغذاهای آماده و فست فود ها هم  از دیگر مصائب و مشکلاتی بود که در عصر تکنولوژی و زندگی ماشینی افزایش آمار چاقی و بیماری های قلبی و عروقی را به دنبال داشت ، بیماری هایی که حداقل در کشور ما طی دو دهه اخیر افزایش سرسام آور داشته اند و آمار نخست مرگ و میر را در جامعه ایرانی به نام خود به ثبت رسانده اند .

با همه این تفاسیر باید اذعان کرد بی توجهی و یا کم توجهی هایی که در ادوار مختلف به ورزش شده است ، مشکلاتی را برای جامعه ما پدید آورده است . هر وقت که ما به ورزش توجه خوبی کردیم ، بازخورد و بازتاب این توجه در جامعه ما منعکس شد، باید اذعان کرد یک سوی  مشکلات اجتماعی و برخی نا هنجاری های اجتماعی فعلی نشات گرفته از کم توجهی ما به ورزش و نقش بازدارندگی آن مربوط می شود .

در حالی که می توان با برنامه ریزی و ایجاد سازوکاری برای قرار گرفتن ورزش در سبد نیازهای روزانه  مردم، علاوه برافزایش سلامت و شور نشاط اجتماعی ، می توان از بسیاری از آسیب های اجتماعی نیز جلوگیری کرد.متاسفانه باید گفت کم توجهی به ایجاد زیر ساخت ها و اولویت های ورزشی موجب شده تا جمعی از جوانان ما بهترین سال های زندگی خود را به تباهی بگذرانند و مسیر اشتباهی را برای خود اتنخاب کنند . ما اگر ورزش همگانی را  در جامعه خود نهادینه می کردیم ، شاید اسیر بسیاری از معضلات اجتماعی هم نبودیم .

دراین بین ما اشتباهاتی هم داشته ایم ،  نباید به ورزش نگاه تک بعدی و یا یک بعدی داشته باشیم و نیازهای جوانان خود را در بخش ورزش قهرمانی ببینم ، ما می توانیم برای تضمین سلامت و نشاط اقشار مختلف جامعه  و رونق نشاط و شادابی  برنامه ریزی مناسب تری را برای احیا و اجرای ورزش همگانی و قهرمانی در بین همه اقشار جامعه داشته باشیم ، که در این زمینه مشارکت اجتماعی و سازمانی  دستگاه های اجرایی تعیین کننده است .

به قول و گفته ی رهبری معظم انقلاب  ورزش همگانی همچون دامنه کوهپایه است و قله کوه همچون ورزش قهرمانی . که این یک تشبیه فوق العاده است ، در واقع ما باید بستر ورزش همگانی را فراهم کنیم . بستری که به دامنه کوه تشبیه شده و به راحتی و آسانی می توان به آن راه یافت  و در ادامه ورزش قهرمانی که به قله کوه شبیه سازی شده و باید برای رسیدن به آن تلاش و سخت کوشی و برنامه ریزی داشت تا صاحب مدال و عنوان و جایگاه در ورزش قهرمانی شد .

در حالی که یکی از شاخصه های توسعه پایدار در کشورهای توسعه یافته توجه به ورزش و برنامه های سلامت محور است ، نگاه عموم به ورزش بایستی نگاهی سلامت محورباشد .

همه ما می دانیم بدن ما برای ادامه حیات به چهار فاکتور و خوراک اصلی نیازمند است . اکسیژن ، خوردنی و نوشیدنی ، خواب و استراحت ، ورزش و فعالیت بدنی . ما به سه فاکتور نخست اهمیت می دهیم ، چون بدون آن ها امکان ادامه حیات برای ما وجود ندارد ، اما به عامل چهارم توجه کمی داریم و وقتی که درد ها و بیماری ها به دلایل مختلف به سراغ ما می آید متوجه می شویم که ورزش و تحرک چگونه توانایی جسم و روح ما را افزایش می دهد و ما از این عامل غفلت کرده ایم .

متاسفانه 71 درصد مردم ایران هیچگونه فعالیت ورزشی و نرمشی در طول روز و هفته ندارند ، حدود 15 درصد مردم ایران یک یا دو روز ، 11 درصد هم سه روز در هفته فعالیت ورزشی دارند ، که متاسفانه این آمار های ضعیف و در برابر ان آمار بالای بیماری های قلبی و عروقی و دیابتی و سرطان ها  بیانگر عمق فاجعه بی توجهی مردم ما به ورزش است .

باید درپایان ضمن قدردانی از برنامه ریزی های صورت گرفته در چند سال اخیر در راستای توسعه ورزش همگانی ، گفت هنوز فضاهای خوبی برای انجام کار و توسعه هرچه بیشتر ورزش همگانی وجود دارد .