"حریم شخصی" و آبروی حراج شده

به گزارش خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری برنا» همه‌ی ما بارها سوار تاکسی، مترو و اتوبوس شده ایم. گذشته از ترافیک و وضعیت نابسامان خیابان‌هاو فریاد دستفروشان مترو، ساعت‌ها دراین وسایل نقلیه برای رسیدن به مقصد منتظر مانده‌ایم و برای سپری شدن این زمان مشغول گشتن در فضای مجازی با تلفن همراه خود بوده‌ایم. بارها نگاه‌ها و توجه بیش‌از حد اطرافیان به صفحه‌ی تلفن همراه خود را حس کرده‌ایم. آیا این تجاوز به حریم شخصی افراد نیست؟

بارها در فضای مجازی با مطالبی مثل ازدواج یا جدایی هنرمندان و ورزشکاران یا حتی انتشار فیلم و عکس شخصی آن‌ها روبه رو بوده‌ایم. مثل همین چند روز اخیر که خبرهایی از ازدواج الناز شاکردوست با علی‌رضا حقیقی یا جدایی بهنوش طباطبایی ازمهدی پاکدل به گوش می‌رسید. آیا این مطالب حریم شخصی افراد نیستند؟

مدت‌ها پیش شاهد تجاوز به حریم شخصی یکی از هنرمندان  بودیم که نتیجه‌ای جز ریخته شدن آبروی فرد مذکور و مهاجرت اجباری این هنرمند نداشت. آیا ما در آوارگی او که به دلیل نگاه‌های متهم آمیز مردم و انتشار فضای شخصی اش بودمقصر نیستیم؟

در دنیای سیاست هم بارها شاهد بگم بگم هایی بوده‌ایم که خبر از انتشار حریم شخصی افراد می‌داد. آیا این درست است که در فضای سیاست از زندگی شخصی افراد سواستفاده شود؟

این اتفاق‌ها در حالی است که جامعه کنونی ما بر پایه های نظام اسلامی و انسانیت استوار است. در کجای دین اسلام بازی با آبروی انسان‌ها مورد تحسین قرار گرفته؟

آیا این موضوع در چهارچوب انسانیت که به معنای کمک به هم‌نوع است قرار می‌گیرد؟

خیلی مواقع شاهد این بوده‌ایم که افراد برای بیش‌تر دیده شدن در فضای مجازی و رسیدن به اهداف خود از انتشار عکس‌ها و فیلم‌های شخصی استفاده کرده‌اند. مثل وحید خزایی پسرک تلگرامی یا همان کارگر ساده که با انتشار عکس‌هایی به هدف  خود یعنی گرفتن اقامت و مهاجرت به خارج از کشور رسید. و هفته‌ها و ماه‌ها اسمش تیتر اول تمام صفحات مجازی بود.

چرا در فضای مجازی، برای بازدید بیش‌تر صفحات شخصی در اینستاگرام یا کانال‌های تلگرامی از این موضوع‌ها استفاده می‌کنند؟چرا همیشه مخاطبان این جنس خبرها بیستر هستند؟این مخاطبان ومتجاوزان به حریم خصوصی افراد چه کسانی هستند؟هدف از این کار چه می‌تواند باشد؟آیا بازی با آبروی افراد برای کسب مخاطب بیستر درست است؟ برای پاسخ به این سوالات به سراغ یک آسیب شناس اجتماعی رفتیم.

جعفر بای آسیب شناس اجتماعی درباره‌ی تجاوز به حریم شخصی افراد گفت: همه‎ی افراد در زندگی خود حدودی را به عنوان حریم شخصی و محرمانه دارند که برای آن‌ها از قداست خاصی برخوردار است و دوست ندارند این اطلاعات در دسترس همه قرار بگیرد. ولی متاسفانه بعضی‌ها مرز بین این حریم خصوصی را با محدوده‌ی افکار عمومی نمی‌دانند و برای ایجاد مخاطب بیشتر و جنجال و جاذبه‌ی ویژه به حریم خصوصی دیگران وارد می‌شوند.

بای با تاکید بر این‌که این نوع تجاوز‌ها جرم محسوب می‌شود گفت: فاش کردن خبری که برای افراد محرمانه است نه تنها از نظر اخلاقی شرم‌آور بوده بلکه از نظر نظام قانونی هم جرم محسوب می‌شود ولی در سال‌های اخیر به دلیل سکوت افرادی که مورد این نوع تجاوزها قرار گرفته اند و برخورد نکردن نظام قانونی با این متجاوزین، شکستن حریم خصوصی دیگران یک امر معمولی و پیش‌پا افتاده تلقی می‌شود.

او گفت: در حال حاضر که حیاط خلوت انسان‌ها مورد تهاجم فضای مجازی قرار گرفته و انسان‌ها هیچ خلوت‌کده ای ندارند با سلب آسایش عمومی روبه رو هستیم . مردم نوعی کنجکاوی و اشتیاق برای سرک کشی به اخبار محرمانه دیگران دارند و دلیل آن سانسورها و محرومیت‌هایی است که با آن روبه رو هستند. این سانسورها ذائقه‌ی مردم را برای سرک کشیدن در زندگی دیگران بیشتر می‌کند تا جایی که از این مسئله لذت می‌برند چون وقتی رمز آلودگی زندگی دیگران برای آن‌ها فاش می‌شود ابهامات مغزی که درباره نحوه‌ی زندگی دیگران دارند برطرف می‌شود.

این جامعه شناس اجتماعی گفت: اگر بعضی اخبار با ذائقه‌ی مردم هم سو باشد و اخبارهنرمندان و حواشی زندگی آن‌ها با حفظ حریم شخصی بیان شود خیلی از این کنجکاوی‌ها برطرف می‌شود. عقیده‌ی من این است، افرادی که به حریم خصوصی دیگران تجاوز می‌کنند بدانند به حریم خصوصی آن‌ها تجاوز خواهد شد.