سخنی با امامزادگان زنده!

به گزارش خبرگزاری برنا،حرمت امام زاده را باید متولی آن نگهدارد، این یکی از هزاران ضرب المثل زبان شیرین فارسی است که هوشیار باش مان می دهد تا مراقب گفته ها و نوشته ها و حتی سکنات مان هم باشیم. توجه مان می دهد باد نکاریم که این فصل درویی هم خواهد داشت که از جنس توفان خواهد بود. حتی تذکر می دهد که هوشیاری افزون کنیم همه ما به ویژه بزرگان و محترمین که حفظ حرمت شان هم بر جامعه واجب است و هم به طریق اولی بر خوشان نیز چنین چیزی را تکلیف می کند. با این همه گاه آدم های کوچک و معمولی مثل ما هم تعجب می کنند از آنچه از بیان تریبون داران محترم می شنوند و می خوانند. خب وقتی شما سخن چنین می کنید که عده ای را بگزد، دیگران هم حرمت شمای امام زاده را نگه نخواهند داشت و به پاسخی از همان جنس سخن که از شما شنیده اند برخواهند خواست که قطعا شما را خوش نخواهد آمد. وقتی جناب تان آدرس فتنه را در راهروهای مجلس شورای اسلامی می دهید،چطور توقع دارید که دیگران نشانی های روشن آن را در سخنرانی معروف و ادبیات گوساله و بزغاله فرض کردن مخالفان ندهند؟ وقتی شما به دنبال مقصر می گردید چطور دیگران نگاهی از این جنس به حضرت تان نداشته باشند؟ حرمت ها باید حفظ شود و امام زاده باید حرمی چنان امن و گسترده و شفا بخش داشته باشد که گنهکاران را هم از بیماری گناه پاک کند. باید نگاهی چنان طبیبانه داشته باشد که همگان او را امین و درمانگر دردهای خود بدانند و با او شرح درد کنند و دوای درد بخواهند. امام زاده که یک نام خالی نیست که افرادی برخود بگذارند و حرف خود را بگویند و توقع داشته باشند همگان بی حرف و حدیث، ی اما و اگر بپذیرند. اتفاقا وقتی بزرگان و محترمین خود را در قامت امام زاده { لابد می بینند و } مطرح می کنند ، اول خود باید حرمت خویش را نگهدارند و حتی قبل از آن حریم بان حرمت مردم باشند نه اینکه تازیانه ای بسازند از جنس کلمات تند و چپ و راست بر سر و روی این و آن فرود آورند. ما آدم های معمولی هم می خواهیم بزرگان، جایگاه ویژه در قلوب مردم داشته باشند و دلخور می شویم که برخی ها با تند گویی و اتهام، هم خود از خانه قلب مردم به در می شوند و هم در را می بندند. بگذریم... شقشقیه ای بود که بر زبان قلم آمد تا امام زادگان و بزرگان را {شاید} هشداری باشد از سر ارادت والا ما کجا و دامن بلند بزرگان کجا؟ ما کجا و امام زادگان زنده کجا؟