زنانی که نام روستایشان را زنده کردند؛
«کلاش‌بافی» هنر زنان میوانی
پیچ و خم جاده که تمام می‌شود، تابلوی سفیدرنگ روستا خودش را نشان می‌دهد: «به روستای بانوان کلاش‌باف میوان خوش آمدید.» روستا را میوان یا میهمان نامیدند، چون رسم‌شان میهمان‌نوازی است اما «میوان» نه از میهمان‌نوازی‌اش اعتبار می‌گیرد و نه به طبیعت کوهستانی‌اش که مانند سایر روستاهای منطقه اورامانات خانه‌ها پله‌پله بر دامنه کوه قد علم کرده‌اند، شناخته می‌شود.
به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا، «میوان» را به زنان کلاش‌بافش می‌شناسند. اگرچه هنر این روستا قالی‌بافی بوده و به مرور زمان از بین رفته اما میوانی‌ها نگذاشته‌اند روستایشان بدون هنر روزگار بگذراند و اکنون کلاش‌بافی یا گیوه‌بافی نه‌تنها کسب‌وکار زنان روستا شده، بلکه آوازه‌اش تا عراق هم رسیده است.
داستان به 12 سال پیش و تصمیم یکی از زنان روستا برمی‌گردد، فرشته حسینی که امروز مدیر تعاونی گیوه‌بافی میوان است، تصمیم گرفت تا هنر دوخت پاپوش‌های سنتی منطقه کرمانشاه بیاموزد و پس از آن به سایر زنان روستا هم آموزش داد و تا امروز با 60 بافنده کار خود را ادامه می‌دهد. زنانی که رج به رج نخ را گره می‌زنند تا یک پاپوش تمام و با قیمتی بسیار کمتر از زحمت‌شان راهی بازار شود. حسینی درباره روند کار تعاونی گیوه‌بافی میوان می‌گوید: «کف گیوه‌ها و نخ آن را بین اعضای تعاونی توزیع می‌کنم و بعد از یک هفته، گیوه‌های بافته شده را جمع‌آوری و برای فروش عرضه می‌کنم. اهالی روستا در یک هفته حدود ۳۰ جفت گیوه تولید می‌کنند که قیمت متوسط هر گیوه برای فروش بر اساس جنس کف پاپوش، از ۸۰ هزار تومان شروع می‌شود و تا ۳۰۰ هزار تومان هم می‌رسد. اما آن دسته از گیوه‌ها که کف چرمی دارد قیمت‌شان از ۳۰ تا ۱۵۰ هزار تومان، متغیر است.»
مدیر تعاونی گیوه‌بافی میوان، درباره تهیه مواد اولیه برای دوخت گیوه بیان می‌کند: «برای تهیه مواد اولیه مشکلی نداریم، نخ را از کارخانه‌های تبریز تهیه و کف آن را هم که مردان تولید می‌کنند، از روستاهای کامیاران خریداری می‌کنیم.»
بیشترین سود سهم دلال می‌شود
اگرچه زنان گیوه‌باف میوانی در تامین مواد اولیه برای دوخت گیوه مشکلی ندارند، اما بازاریابی و فروش مشکل اصلی‌شان است. حسینی درباره این مشکل می‌گوید: «گیوه‌ها را در کامیاران، کردستان و جوان‌رود عرضه می‌کنیم و قرار است راه صادرات ما به ترکیه و عراق هم باز شود. در حال حاضر بیشترین سود حاصل از این کار را واسطه‌ها و دلال‌ها می‌برند. قرار است با مساعدت‌های مسئول میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری پاوه، غرفه‌ای در روانسر بگیریم تا بتوانیم محصولات‌مان را به‌طور مستقیم عرضه کنیم. دلال‌ها گیوه‌ها را به قیمت ۹۰ هزار تومان از ما می‌خرند و خودشان آنها را تا ۲۰۰ هزار تومان می‌فروشند. در حالی که گاهی هر جفت گیوه را خودم به‌صورت تک‌فروشی تا ۱۵۰ یا ۲۰۰ هزار تومان هم فروخته‌ام.»
از 60 بافنده‌ای که برای این تعاونی کار می‌کنند، ۳۰ نفر به‌طور مستقیم در روستا فعالیت می‌کنند و ۳۰ نفر دیگر هم ساکن شهر و روستاهای اطراف هستند که به‌صورت غیرمستقیم با تعاونی همکاری می‌کنند. از میان بافنده‌های این تعاونی، کوچک‌ترین شان ۱۴ سال دارد و بزرگ‌ترین آنها ۷۰ ساله است، که برای بافت هر گیوه، بسته به کاری که ارائه می‌دهند، مبلغی بین 20 تا 35 هزار تومان دریافت می‌کنند.
سهم گیوه از صادرات
درحالی که مدیر تعاونی گیوه‌بافی میوان معتقد است پیدا کردن بازار فروش برای هنر دست زنان روستا یکی از مشکلات اصلی تعاونی گیوه‌بافی میوان است، اما هادی شریفی، مسئول میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری شهر پاوه در استان کرمانشاه، درباره آمار فروش گیوه‌های سنتی دستباف در این استان می‌گوید: «بیشتر گیوه‌های تولیدی در کرمانشاه به عراق صادر می‌شوند. در سال‌های ۹۴ و ۹۵ بیش از ۴۰ میلیون دلار ارزش صادرات گیوه در شهرستان پاوه بود. در کنار روستای میوان، روستاها و شهرهای دیگری هم هستند که سالانه حدود ۶۰ هزار جفت گیوه تولید می‌کنند.»
منبع: فرهیختگان- ریحانه جاویدی
سید محمدرضا خاتمی:
در نشست تخصصی وزرای امور زنان کشورهای اسلامی در مشهد صورت گرفت:
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی