ضرورت تشکیل کمیسیون های شورای شهر

به گزارش خبر گزاری برنا، فرشادحسینی فر در یاداشتی نوشت، بخشی از اصل یکصدم  قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تصریح می کند که  "برای پیشبرد سریع برنامه های اجتماعی، اقتصادی، عمرانی، بهداشتی، فرهنگی، آموزشی، و سایر امور رفاهی از طریق همکاری مردم با توجه به مقتضیات محلی اداره امور هر روستا، بخش، شهر، شهرستان، یا استان با نظارت شورایی به نام شورای ده، بخش، شهر، یا استان صورت می‌گیرد، که اعضای آن را مردم همان محل انتخاب می کنند."

از این فراز قانون اساسی می توان این طور دریافت کرد که قانون گذار تأکید دارد  برای سرعت بخشی و پیشرفت در برنامه های اجتماعی، اقتصادی،فرهنگی و غیره ی جامعه در عین حال که مثلا ما فعالیت ادارات و نهادها و سازمان ها را داریم،باز باید مردم ضمن نظارت، عملا وارد صحنه بشوند و از این رو قانون مسیر این کار و یا به اصطلاح مکانیزم چگونگی این همکاری را مشخص کرده و به شوراها اشاره دارد. حال با در نظر گرفتن این نظریه یِ مشترک که حضور مردم و مشارکت آن ها (در رویدادهایی همچون انتخابات و راهپیمایی ها و دستاوردها و بازتاب های جهانی آن ، یا در آبادانی کشور همچون ساخت مدارس و ... ) معجزه کرده، باید تلاش کرد تا از این فضای قانونی به شایستگی بهره برد.

در این راستا به نظر می رسد بهترین راه برای ایجاد بستری مناسب با هدف بهره گیری از تجربه و نظر متخصصان ، ایده پردازان و پتانسیل نیروهای عملیاتی و اجرایی ، تشکیل کمیسیون های شورای شهر، اعم از کمسیون های فرهنگی، اجتماعی،ورزشی و حتی کمیسیون های بهداشتی و گردشگری است.

مقام معظم رهبری می فرمایند«هرجایی که کار را به مردم سپرده‌ایم، در آن کار موفق بودیم و هرجا که شکست خورده‌ایم، نتیجه‌ی عدم حضور مردم بوده است.»

واقعیت این است که سویی بسیاری از  متخصصان و فعالان اجتماعی علاقمندند به صورت داوطلبانه و افتخاری برای توسعه و پیشرفت شهر و دیارشان وارد عرصه شوند و از سوی دیگر بدنه دولت و ادارت و سازمان های تابعه به این نتیجه رسیده اند که بدون حضور مردم و نیروهای علاقمند، پروژه ها کیفیت مطلوب را نخواهد داشت لذا می توان گفت کمیسیون های شورای شهر  برای ایجاد یک همکاری دوسویه و واگذاری بخشی از امورات به صاحبان اصلی شهر(یعنی مردم) نقطه ی وصل بسیارمناسبی است. از ابتدای تشکیل شوراها (سال1378) تا کنون و با گذشت غریب به 18 سال و 4 دوره ی کاری ، به اثتثنای تهران و برخی شهرها، آن چه همچون بسیاری از پتانسیل های این نهاد ارزشمند مغفول واقع شده ، توجه واقعی به جایگاه کمیسیون ها بوده است. حال آن که کمیسیون ها می توانند با هم افزایی نیروهای شهری و استفاده از افکار متخصصان ، بسیاری از چالش های احتمالی پیش روی شورا ها را مرتفع یا به حداقل برسانند. البته به نظر می رسد در  دوره ای که غالب کاندیداها با شعار توجه بیشتر به  ظرفیت نخبگان و جلب مشارکت های مردمی  و استفاده از نیروهای بومی در پیشبرد اهداف توسعه شهری، توانستند آرای ملت را متوجه خود کنند در عمل نیز با تشکیل کارگروه ها و کمیسیون ها  تدبیری برای این مهم خواهند داشت.