۳ اثر ماندگار دکتر انتظامی

ارزیابی عملکرد دکتر انتظامی در معاونت مطبوعاتی میسر نیست مگر آن که روزهای قبل از ایشان را به خاطر آوریم. آنچه بود را مرور کنیم تا متوجه شویم آنچه امروز می بینیم حاصل عملکرد دکتر انتظامی است. دکتر انتظامی در سه بخش عملکردی ماندگار بر جای نهاد.

اول- سروسامان دادن به ارتباط میان مطبوعات و مطبوعاتی ها با هیات نظارت بر مطبوعات. روزی که انتظامی آمد ، صف متقاضیان دریافت مجوز نشریه می رفت به یک دهه برسد. یعنی اگر امروز کسی تقاضای مجوز می کرد یک دهه بعد به او جواب می دادند که آیا مجوز خواهی گرفت یا نه؟ این صف در بخش های دیگر نیز وجود داشت. یک تعویض نام ساده ، تغییر صاحب امتیاز یا عوض کردن گستره توزیع گاهی بیشتر از یک سال زمان می برد. انتظامی این وضعیت را سامان داد. صف یک دهه ای تبدیل شد به کمتر از یک سال ، سایر صف ها به کمتر از یک فصل رسیده است. این کاری که انتظامی کرد قبل از حضور او در معاونت مطبوعاتی « ناشدنی » به نظر می رسید. در کنار این سامان دهی ، دکتر انتظامی یک تغییر بزرگ در اعطا مجوز به وجود آورد، او مجوزی که سال های طولانی برای خواص بود را به میان مطبوعاتی ها آورد. در چهار سال گذشته کمتر روزنامه نگار و خبرنگاری بوده که تقاضای مجوز کند و مخالفت شود. 

قدر این را «من روزنامه نگار» وقتی بیشتر می دانم که یادم باشد در تمام دهه 80 خورشیدی در انتظار گرفتن مجوز روزنامه بودم و مخالفت می شد.

دوم- شفافیت مالی. با روی کار آمدن دکتر انتظامی در معاونت مطبوعاتی بود که بودجه مطبوعات به صورت شفاف در معرض دید همگان قرار گرفت. لابد همکاران یادشان است که روزگاری دانستن اعداد و ارقام یارانه های پرداختی به نشریات به دشواری پی بردن به اسرار محرمانه بود. انتظامی آن فرایند غیر شفاف را کنار گذاشت ،همه بودجه و نحوه تخصیص و پرداخت ها را در معرض دید همگان قرار داد.

در کنار این کار بزرگ ، قطع یارانه نشریات دولتی گام بلندی بود که او برای حمایت از نشریات خصوصی برداشت. یادمان باشد تا قبل از آمدن دکتر انتظامی بخش اصلی بودجه مطبوعات نصیب نشریات دولتی می شد و اگر ته بودجه چیزی می ماند به نشریات خصوصی می دادند.

سوم- معاونت پاسخگو. به احتمال فراوان دکتر انتظامی در دسترس ترین« معاون وزیر» کابینه های جمهوری اسلامی است؛ چند معاون وزیر می شناسید که ساعت 12 شب جواب ارباب رجوع را بدهند؟

انتظامی نه یک شب و دو شب ، نه یک روز و دو روز، بلکه در تمام این چهار سال در تمام ساعات  بیداری در خدمت مطبوعاتی ها بود. به راحتی در جلسات مختلف شماره موبایلش را به آن اندک مطبوعاتی ها که نداشتند می داد و هر لحظه آماده پاسخگویی بود. این پاسخگویی در جامعه ایران یک اتفاق ویژه است.

دکتر انتظامی کارهای دیگری هم کرد. از راه اندازی سامانه جامع رسانه های کشور گرفته تا راه اندازی بنگاه های مطبوعاتی. اما سه کاری که در فوق اشاره کردم مهم تر بود. اما مهم ترین کار دکتر انتظامی این بود که ایشان مسیرهایی را گشوده و دست در دست جامعه مطبوعات با آنها پیش رفته که قابل عقب گرد نیست. یعنی دیگر نمی شود صف دریافت مجوز را دهساله کرد ، دیگر نمی شود بودجه را غیرشفاف خرج کرد ، دیگر نمی شود پاسخگو نبود، دیگر نمی شود سامانه جامعه رسانه های کشور را کنار گذاشت و...دکتر انتظامی مطبوعات ایران را تا نقطه ای بالا برده که دیگر امکان پایین آمدن از آن وجود ندارد.

حرف آخرم این است؛

دکتر انتظامی دیر آمد ، ای کاش او در دهه 80 آمده بود،مطبوعات بابت نبودن انتظامی در دهه 80 خیلی حسرت می خورند.ای کاش استفاده از ایشان در پست های بالاتر با چنین تعللی مواجه نشود.

دکتر انتظامی یکی از معدود مدیران واقعی فرهنگی ماست، مردی که توان سکانداری کلیت فرهنگ ایران را نیز دارد.