به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری برنا؛ دکتر «حسن روحانی»، رئیس جمهور، که به منظور شرکت در اجلاس سازمان شانگهای به چین سفر کرد، دیدارهای متعددی با نمایندگان و روسای کشورهای مختلف داشت. دیدار روحانی با رئیس جمهور روسیه بازتاب زیادی در بین رسانهها داشت، زیرا پوتین از عضویت کامل ایران در این سازمان حمایت کرد.
«محمد حسین ملائک»، سفیر سابق ایران در چین و جانشین معاون پژوهش های سیاست خارجی مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام، در گفتگو با برنا درباره تغییر موقعیت آتی ایران در این سازمان و اینکه آیا امکان دارد مسائل پیش آمده در رابطه با خروج آمریکا از برجام موجب اقبال بیشتری از سوی اعضا برای عضویت دائم ایران در این سازمان شود، گفت: «این سفر تاثیری در موقعیت آتی ایران در سازمان همکاری شانگهای نخواهد داشت و وضعیت ایران کماکان بعنوان عضو ناظر خواهد ماند. باید قبول کنیم که خروج آمریکا از برجام و فشار این کشور برای تحریم ایران تعدادی از کشورهای عضو «سازمان» را در مورد ایران به محافظه کاری بیشتر تشویق خواهد کرد.
وی اضافه کرد: شرایط جدید حاکی از آن است که ایران باید تلاش بیشتری برای نزدیکی به کشورهای عضو «سازمان» از جمله چین و روسیه داشته باشد؛ کاری که قبلا در مورد آن در بخشهای اجرایی دولت ملاحظاتی وجود داشت.»
ملائک در خصوص ارزیابی روابط آینده ایران و چین و پاسخ به این پرسش که آیا این روابط تنها در چارچوب مسائل اقتصادی باقی خواهد ماند و یا به سمت تحکیم روابط سیاسی در مواجهه با آمریکا پیش میرود، گفت: «ماهیت روابط ایران و چین به دلیل برخی اشتباهات در سطح اقتصادی باقی مانده و نتوانسته است عمق مورد نظر را بدست آورد. چین درب گشادهای برای همکاری با ایران باز کرده است؛ البته شرایط پیچیدهای هم برای این روابط ندارد. چین میتواند شریک خوبی برای ایران در کلیه سطوح صنعتی، نفتی، تجاری و حتی مالی باشد. سیاستگزاران ایرانی نیز باید بر این نکته واقف باشند که نظام جمهوری اسلامی دوستان متعددی در سطح جهان ندارد.»
سفیر سابق ایران در چین درباره نظرات مطرح شده در خصوص ایجاد یک بلوک جدید در حمایت از برجام از طریق سازمان شانگهای و اجماع بر سر برجام در میان اعضای این سازمان گفت: «اعضاء سازمان همکاری شانگهای نظر واحدی در مورد ایران و برجام ندارند. در کنار آن اروپایی ها تلاش میکنند، منافع منطقهای خود را حفظ کنند. همچنین از نظر آنها به هم خوردن برجام به مفهوم بهم خوردن پروتکلهای فعلی مذاکرات بین المللی است.»