چرا فقرای جامعه از نذری ها سهم مشخصی ندارند؟

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا، محمدباقر تاج‌الدین در یادداشتی در شبکه‌های اجتماعی نوشت: فقر و محرومیت در ایران همانند بسیاری از جوامع دیگر جهان خودنمایی می کند و موجب آزار و رنجش تعداد نسبتا قابل توجهی از افراد جامعه است. این مشکل البته جدید نبوده و از گذشته تا کنون وجود داشته است. روشن است که یکی از راهکارهای کاهش فقر و محرومیت در جامعه تشکیل دولت رفاه قدرتمند، سیاستگذاری اجتماعی دقیق و علمی، برنامه ریزی های اجتماعی و اقتصادی علمی و منطقی و در نتیجه توزیع عادلانه خدمات، فرصت ها، مزایای ارزشمند اجتماعی و خلاصه ثروت در جامعه است. در کنار این اقدام اساسی و زیربنایی می ماند راهکاری که هر جامعه و فرهنگی بنا به اقتضائات خاص خودش ارائه می کند، مانند راهکارهایی که ادیان مختلف ارائه کرده اند که در صورت توجه می تواند بخشی از مشکلات مربوط به فقر را حل و فصل نماید. در دین اسلام نیز برخی راهکارها برای کاهش فقر ارائه شده است که متأسفانه چندان مورد توجه قرار نگرفته و عجیب است که بخشی از جامعه اسلامی ایران نیز از راهکار مورد تأکید در دین اسلام غفلت ورزیده است. به عنوان مثال در قرآن کریم بارها و بارها در آیات متعدد از انفاق یاد شده است و یا قرض الحسنه که حقیقتا می تواند راهکار خوبی برای کاهش فقر و محرومیت باشد. مشهورترین و مهم ترین آیه در این زمینه عبارتند از آیه ۹۲ سوره آل عمران: لَن تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنفِقُوا مِن شَیْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ (۹۲).

اما به رغم وجود چنین راهکار ارزشمندی در دین اسلام با تأسف فراوان شاهد هستیم که درصد زیادی از افراد جامعه اسلامی ایران در فقر و محرومیت به سر می برند. در این نوشته بنا ندارم به ریشه ها و دلایل ریز و درشت وجود مشکل فقر و محرومیت بپردازم که البته در جای خود موضوع مهمی است اما آن چه که این یادداشت به دنبال واکاوی آن است این موضوع مهم است که چرا به رغم تأکید فراوان دین اسلام و کتاب مقدس مسلمانان یعنی قرآن کریم به موضوع انفاق و قرض الحسنه باز هم می بینیم که بخش قابل توجهی از افراد جامعه دچار فقر و محرومیت هستند؟ و باز پرسش دیگر این است که چرا این همه نذری دادن ها در ماه محرم و صفر و یا ایام دیگر نتوانسته دست کم بخشی از این فقر و محرومیت را از بین ببرد؟ پس این همه نذری دادن ها نصیب چه کسانی می شود؟ و چرا فقرای جامعه از این نذری های سهم مشخصی ندارند؟
یکی از دلایل مهم وجود چنین مشکلی این است که افرادی که اقدام به نذری دادن می کنند متأسفانه گمان می کنند همین که نذری بدهند کفایت می کند، اما هرگز نمی اندیشند که این نذری ها نصیب چه کسانی می شود؟ و اساسا گویا به فکر این موضوع مهم نیستند که نذری ها مهم ترین کارکردشان باید در جهت رفع و یا کاهش فقر و محرومیت باشد. بنابر آمارهای غیر رسمی سال گذشته در کشور حدود ۸۰۰ میلیارد تومان نذری توزیع شده است که اگر به صورت هدفمند یعنی برای کاهش فقر و محرومیت انجام می شد بدون تردید بخش قابل توجهی از این مشکل ریشه ای و اساسی را تاکنون حل می نمود. اما می بینیم که چنین نشد و باید به درستی اندیشید که چرا چنین است؟ 
من معتقدم اگر فهم درست از نذری دادن در بین شیعیان ایرانی ایجاد شود که با تأسف اکنون چنین نیست و نمونه های این فهم غلط را در همه جا می توان دید به ویژه در این سال ها، لذا می توان امیدوار بود که بخشی از فقرای جامعه بتوانند از بند فقر و ومحرومیت رهایی یابند.