بزرگ آقا ؛ برگ برنده تلویزیون در ماه مبارک رمضان/بنیامین جایگزین علیخانی نشد/بغض بهزاد فراهانی ترکید/مهناز افشار پای ثابت اخبار/بیتا فرهی با «از یادها رفته » برگشت

مهناز افشار بخواهد یا نخواهد پایه ثابت اخبار این روزهاست و اتفاقات رخ داده برای او و اظهاراتش در شبکه های اجتماعی می رود تا دردسرساز شود.

بهزاد فرهانی در گفتگو با خبرگزاری برنا بغضش ترکید و از رفتاری که با او در جشن بازیگر امسال شده بود گلایه مند است. فراهانی می گوید به جای انتقاد کردن فحش می دهند و این حق من نیست.

ماجرای گالری تهمینه میلانی برای این کارگردان شهیر سینما دردسرساز شد و شنیده می شود آثار حاضر در این گالری کپی بوده است. قطعا او برای این اتفاق حرف هایی خواهد داشت که در آینده خواهیم شنید.

در اولین ماه مبارک رمضان «ماه ماه» روی آنتن نرفت تا بنیامین بهادری که از اوایل این هفته به عنوان مجری جایگزین احسان علیخانی کلی خبرساز شده بود حداقل از اجرای برنامه زنده کنار سفره افطار دستش خالی بماند.

بیتا فرهی یکی از بهترین بازیگران زن سینمای ایران که جای خالی اش مدت ها در آثار نمایشی حس می شد، با سریال «از یادها رفته» به کارگردانی بهرام بهرامیان بازگشت و در چند سکانس قسمت اول این سریال حضوری درخشان و خاطره انگیز از خود به جای گذاشت. باید به انتخاب بهرامیان و تحویلیان آفرین گفت که او را دوباره به دنیای بازیگری البته با نقشی درخور بازگرداندند.

بزرگ آقای سینمای ایران را باید به قالی کرمان شبیه دانست. بی شک او مرواریدی از بازیگری است که این روزها برای ما از نسل جاویدان سینمای ایران ماندگار مانده است. اینکه در این سن و سال تمام قواعد بازیگری را از تداوم حس گرفته تا حرکت درست چشمان، بهره گیری درست از میمیک و به خصوص دستها را به جای بازی کردن زندگی می کنی نشان از این دارد که بازیگری را با تک تک سلول هایت جلوی دوربین می آوری.

در روزگاری که بسیاری از بازی ها ادا و اطوار است و گاهی عکس ها و رفتار نمایشی روح و روان مخاطب تلویزیون را آزار می دهد ، علی نصیریان در اولین قسمت از سریال «برادر جان» با یک بازی کنترل شده طوری دیالوگ های خوش رنگ و لعاب سعید نعمت اله را ادا کرد که بسیاری از همکاران جوانش بدانند حتی در این سبک و سیاق و لحن دیالوگ نویسی هم می توان زندگی کرد و جملات را با این سبک از چیدمان بدون غلو، درشت گویی، درشت نمایی در بازی به مخاطب ارائه کرد طوری که کلمات ثقیل حتی بخشی از ادبیات دیالکتیک کاراکتر باشد نه نمایش و غلو و بازی هایی دور از برش های یک زندگی.