عوامل «سر سفره خدا» در واحد ارتباط با مخاطبان

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، حمیدرضا عطارد (کارگردان و تهیه کننده)، حامد مدرس(مجری) ، احسان مهدی، امیر سهیلی، محمد حاج بابایی (بازیگر)، حسن محسنی(نویسنده)، زهره‌سادات فاطمی(سردبیر بخش مهمان و ناظر محتوایی) در کنار محمد حسین بخشی‌زاده و احمد اولیایی سردبیران برنامه سحرگاهی «سرسفره خدا»، یکشنبه 19 خرداد با حضور در اداره کل روابط عمومی، پاسخگوی سوالات بینندگان به‌ویژه کودکان و نوجوانان شدند.

 حضور بازیگران این ویژه‌برنامه در واحد ارتباط با مخاطبان اداره کل روابط عمومی صداوسیما، حال و هوای خاصی به فضای روابط عمومی داد و اغلب مخاطبان از اینکه می‌توانستند تلفنی با بازیگران این برنامه صحبت کنند ذوق‌زده شده بودند. آن‌ها در مدت 60 دقیقه به صدها تماس پاسخ دادند که بیش‌تر تماس‌ها پیام قدردانی و ابراز رضایت از این برنامه سحرگاهی بود. حمیدرضا عطارد که رمضان 98، چهارمین تجربه تولید ویژه‌برنامه سحرگاهی برای کودکان 8 تا 12 سال را به‌طور زنده از کانال نهال شبکه کودک تجربه کرده است، با اشاره به مراحل تولید این برنامه گفت: هرچند امسال دو ماه فرصت برای پیش‌تولید داشتیم و سر وقت توانستیم گروه بازیگران و تولید را انتخاب کنیم اما برای زنده بودن یا تولیدی پخش شدن آن نظرات متفاوتی از سوی مدیران شبکه مطرح شد که در مجموع همگی به این نتیجه رسیدند که این برنامه مانند گذشته، به‌صورت زنده روی آنتن برود.

وی افزود: دغدغه اصلی ما بیان دغدغه‌های والدین از زبان شخصیت‌های برنامه بود و آن‌ها دوست داشتند فضایی فراهم شود تا بچه‌هایی که روزه می‌گیرند انگیزه و فرصت بیدار شدن برای سحر را داشته باشند. این طوری هم به بچه‌ها تشخص دادیم و آن‌ها را صاحب یک برنامه سحرگاهی کردیم و هم خاطره خوشی از روزه گرفتن برای آن‌ها به‌وجود آوردیم.

کارگردان و تهیه‌کننده «سرسفره خدا» با اشاره به نحوه انتخاب مهمانان برنامه نیز گفت: امسال مهمانان با تنوع بیش‌تری انتخاب شدند و تلاش کردیم فارغ از مناسبت‌ها و کلیشه‌ها، بچه‌هایی مهمان برنامه باشند که الگویی برای مخاطبان به شمار آیند.

وی تأکید کرد: ماهیت برنامه‌های سحرگاهی با دیگر برنامه‌های کودک متفاوت است و نمی‌توان در این ساعت به همه طیف‌ها فکر کرد چراکه علاوه بر ساختار برنامه به‌دلیل حساسیت‌هایی که روی این برنامه بود دچار محدودیت‌هایی بودیم و خیلی دستمان باز نبود.

 احسان مهدی که از سوی مخاطبان بیش‌ترین تقاضا را برای پاسخگویی داشت، تجربه حضور در امور مخاطبان و پاسخگویی مستقیم به تلفن‌های مخاطبان را تجربه‌ای خاص و شیرین دانست و گفت: خوشحالم که بچه‌هایی که سی شب ما را در تلویزیون دنبال کردند، نظراتشان را بیان می‌کنند و این ارتباط بی‌واسطه با مخاطب برای من حس خوشایندی به همراه داشت.

وی افزود: در یکی از تماس‌ها کودکی که با من صحبت می‌کرد باورش نمی‌شد من پشت خط هستم و وقتی مطمئن شد کلی جیغ کشید. من وقتی این نوع محبت‌ها را می‌بینم، در واقع بهترین دستمزدم را از برنامه گرفته‌ام.

دنبال چهره‌سازی در مهمانان نبودیم

پس از پاسخگویی به تلفن‌ها، نشست عوامل این برنامه با اصحاب رسانه برگزار شد. زهره‌سادات فاطمی در این نشست درباره معیار انتخاب مهمانان گفت: محور اصلی برنامه در رمضان 98، مسئولیت‌پذیری در ابعاد مختلف بود و در کنار آن اهداف دیگری را هم دنبال می‌کردیم که بخشی‌ به سبک زندگی ایرانی اسلامی‌برمی‌گشت. ما برای هر یک از این موضوعات، تحقیقات مفصلی کردیم و مهمانان برنامه با نگاه‌های متفاوت به موضوع مسئولیت‌پذیری انتخاب شدند.

وی در ادامه با تأکید بر اینکه به دنبال چهره‌سازی نبودیم، یادآور شد: 86 کودک، مهمان این سی شب بودند و سعی کردیم مخاطب با شنیدن داستان هر یک از آن‌ها حرکتی در ذهنش ایجاد شود و نمونه‌ای موفق از آنچه می‌گوییم را ببیند.

شادی سحرگاهی

حامد مدرس نیز با اشاره به دشواری‌های اجرا در برنامه زنده گفت: ممکن است وسط برنامه زنده بدیهی‌ترین نکات یادمان برود و این گوشه‌ای از حساسیت اجرا در برنامه زنده در ساعاتی پیش از اذان صبح است که همه در حال سحری خوردن هستند و ما باید مخاطب را شاد و سرحال نگه داریم.

وی افزود: در این چهار سال، یکی از تجربه‌های شیرین زندگی‌ام حضور سی شب ماه رمضان در میان دوستان «سر سفره خدا» بوده‌ است. اگر شوخی‌ها و خنده‌ها و در کنار آن بحث و جدل ما با کارگردان و سردبیران برنامه نبود، این برنامه این‌قدر شیرین و جذاب روی آنتن نمی‌رفت.

مجری این برنامه سحرگاهی تأکید کرد: دو ساعت قبل از ضبط برنامه، پس از صرف سحری شروع می‌کردیم به تمرین پلاتوها و ساعت 3 که برنامه شروع می‌شد تا 120 دقیقه باید کنار مهمانان، برنامه را پیش می‌بردیم. فکر می‌کنم بخشی از طراوت این برنامه به‌دلیل زنده بودن آن بود که ضرباهنگ و ریتم خاصی داشت و گروه پنجاه نفره برنامه آن را دوست داشتند.

برنامه زنده برای بازیگر، مدینه فاضله است

امیر سهیلی بازیگر این ویژه‌برنامه رمضانی نیز با اشاره به تأثیر این برنامه روی بچه‌ها گفت: هیجانی که ما هنگام بازی به بچه‌ها منتقل می‌‌کردیم قابل وصف نیست و علاوه بر اینکه این مهم به زنده بودن برنامه که مدینه فاضله‌ای برای بازیگر است برمی‌گشت و بخشی هم به محتوای برنامه و گروهی مربوط می‌شد که متن را به نمایش و هیجان تبدیل می‌کردند و همه این‌ها مدیون مهارت بچه‌ها و علاقه‌شان به مخاطبان بود.

وی با اشاره به بداهه‌گویی در این برنامه گفت: همان‌طور که بدیهه‌سرایی و بدیهه‌نوازی ارزشی به یک خواننده و نوازنده می‌بخشد، بداهه بازی کردن بازیگران نیز در این برنامه به آن اعتباری بخشید که متکی به مهارت و دانش آن‌ها بود.

سهیلی افزود: در یک کار جمعی، متنی که نویسنده به دست بازیگر می‌سپارد باید پخته شود و در دهان بازیگر بنشیند. ما هر شب پس از اینکه موضوع برنامه را می‌خواندیم تازه شروع می‌کردیم به دورخوانی و بده بستان بازیگری و هر کدام چیزی به آن اضافه می‌کردیم تا بازی‌ها جان بگیرد و همانی شود که مخاطبان کودک با دیدن آن فکر کنند ما اصلا بازی نمی‌کنیم و داریم با هم زندگی می‌کنیم.

مولفه اصلی در نگارش، بداهه بازیگران بود

حسن محسنی نویسنده «سر سفره خدا» که امسال اولین تجربه حضور در این برنامه را داشت با اشاره به ویژگی‌های آن گفت: محتوای برنامه از قبل مشخص بود و بر اساس سرفصل‌هایی آن را می‌نوشتم. با این‌حال بخش اعظم کار بر دوش بازیگرانی بود که متن را تبدیل به بازی می‌کردند.

وی تأکید کرد: متنی که نگاشته شده بود و طرحی که برای هر قسمت در دست بازیگر بود تبدیل به فیلمنامه‌ای برای بازی می‌شد اما مولفه اصلی در نگارش، بداهه‌ای بود که از سوی بازیگران روی آنتن می‌رفت.

محمدحسین بخشی‌زاده یکی از سردبیران برنامه نیز در این نشست با اشاره به محتوای این برنامه گفت: محور تمام برنامه‌ها بر موضوع مسئولیت‌پذیری چیده شده بود و هر شب از زاویه‌ای متفاوت در ابعاد اجتماعی، فردی، فرهنگی، اقتصادی و... به آن می‌پرداختیم. هدف ما تبدیل این الگوهای رفتاری به باور در میان بچه‌ها بود که امیدوارم در این سی شب به آن رسیده باشیم.

احمد اولیایی نیز افزود: حضور سردبیر محتوایی در یک برنامه می‌تواند به آن جهت بدهد و محتوای آن را غنی کند. این برنامه با حضور دو سردبیر توانست نشان دهد که موضوعاتی که برای بچه‌ها مطرح می‌شود باید بر مبنایی علمی و تحقیقاتی بنا شود و بر اساس نگاه مخاطب 8 تا 12 سال تفسیر و تعبیر شود.