چرا مهران مدیری، هوشنگ شرافت نشد؟!

اگر مهران مدیری در نقش هوشنگ شرافت در سریال «هیولا» بازی می‌کرد چه اتفاقی رخ می‌داد؟! سریال «هیولا» به کارگردانی مهران مدیری روزهای پایانی‌اش را در شبکه نمایش خانگی پشت سر می‌گذارد و واکنش‌های بسیاری را با خود به همراه داشته است.

بی تردید این سریال در شبکه نمایش خانگی بازخورد خوبی داشت، خوب فروخت و به لطف مهران مدیری استارت خوبی را در جذب مخاطب داشت، چراکه «هیولا» بیش از آنکه صاحب داستان غنی و قوی باشد مصمم این بود حرف هایی را بزند که در هر تریبونی ایجاد حاشیه می کرد و رمز موفقیت بود.

«هیولا» اگرچه در چند قسمت پایانی حرفی برای گفتن نداشت و نتوانست رمق ابتدایی اش را تا پایان با خود ببرد اما نمی توان کتمان کرد در بحث بیزنس موفق بود و محفلی مهیا برای سبک و سیاق انتقادی مدیری از آب در آمد که مخاطبانش را راحت‌تر بخنداند.

نمی‌توان از بازی‌های خوب این سریال مدیری گذشت. اگرچه در تمام آثار مدیری خودش برگ برنده و قهرمان اول بود اما در این سریال شاهد بازی‌های درخشانی از فرهاد اصلانی، شبنم مقدمی، گوهر خیراندیش، سیما تیرانداز، محمد بحرانی و در برخی از اوقات خود مهران مدیری بودیم.

دور از انصاف است اگر نگوییم دیگر بازی های این سریال هم حد و اندازه ای بالاتر از متوسط داشتند و استثناء اینگونه نبود که مثل همیشه تنها ستاره های مشخصی چون سیامک انصاری در آثار مدیری بدرخشند.

از بازیگری در سریال «هیولا» صحبت کردیم و نمی توانیم اشاره ای نکنیم به اظهار نظر اخیر نویسنده سریال که خبر از این داده بود در ابتدا مهران مدیری قرار بود در نقش هوشنگ شرافت ظاهر شود. مدیری این نقش را بازی نکرد چراکه برخلاف خیلی از بازیگران در اجرای هر نقشی در همان قدم اول تعاریفی را با خود به همراه دارد. به این معنا که او پیش از اجرای یک نقش، کاراکتر کاریزماتیک خودش را بر نقش سوار می کند و این تاثیر قطعا روی لایه‌های شخصیت یا تیپ سوار شده و بی گمان خوب یا بد تعریفی دیگر از نقش ارائه می‌دهد. این تعریف گاهی می تواند به جذابیت اثر بیفزاید و گاهی کاراکتر را با افت مواجه می کند.

اینکه مدیری در این سریال بیشتر در نقش یک کارگردان ظاهر شد و این فرصت را به خودش داد تا با تمرکز بیشتری بازی بازیگران و میزانسن‌ها و حرکات دوربین را تحت نظر داشته باشد یک نگاه حرفه‌ای است اما مدیری چیزی شبیه به هوشنگ شرافت را در «مرد هزار چهره» و نقش تیپیکال «مسعود شصتچی» تجربه کرده و عملا در بسیاری از اوقات این نقش می‌توانست به لحاظ میمیک در اجرا و استایل بازی با «شصتچی» مقایسه شود.

البته در این میان نباید از انتخاب فرهاد اصلانی به این راحتی‌ها عبور کنیم. اصلانی، هوشنگ شرافت را پیدا کرده و این نقش مثل خیلی از تجارب بازیگری‌اش از آستین او بیرون نیامده است. کاراکتری که در اجرا نیازمند طراحی‌هایی است که نمی توان در کار او نادیده گرفت.

شاید او برای اولین بار تا این اندازه از عضلات صورت و لبش در نمایش لحظات فانتزی و کاریکاتوری هوشنگ شرافت سود برد. او ابعاد مختلف شخصیتش را درآورده و کاراکتر بامزه و دوست داشتنی است و این یعنی فرمول های مهران مدیری روی این بازیگر (از انتخاب تا اجرا) جواب داده است.

او به عنوان یک پارتنر در این سریال مدیری را پُر کرده و در حقیقت بدون هرگونه بازی اضافی به نفع مدیری در چارچوب و قاب مورد نیاز شخصیت تیپیکال هوشنگ شرافت بازی کرده است. به رغم اینکه نقش در برخی از لحظات فرصت شلنگ تخته به بازیگر می دهد اما او هوشمندانه به اندازه های نقش در سریال پایبند بوده تا در تمام لحظات بازیگرانِ مقابلش به حد مورد نیاز دیده شوند و بازی او بازی دیگر بازیگران را اصطلاحا نخورد.

اصلانی امروز در اوج دوران بازیگری اش به بلوغ رسیده و این شانس حرفه ای برای مدیری بوده است که به جای ایفای هوشنگ شرافت، هوشنگ شرافت را با ظرافت در بازی فرهاد اصلانی بتراشد.