نوای سنتور و نفسِ حبس شده تماشاگران

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ بخش اول سانس دوم به اجرای ساز سنتور توسط امیر حسین رئوفی و  حمید فروزان از گروه «دوئوتآی» گذشت.

این گروه را امیرحسین رئوفی (کارشناس ارشد نوازندگی موسیقی ایرانی) و حمید فروزان (کارشناس ارشد اتنوموزیکولوژی) در سال 1389 در دانشکده موسیقی دانشگاه هنر تهران تشکیل دادند.

«دوئوتآی» فعالیتش را با اجراهای دانشجویی در دانشکده موسیقی شروع کرد و نخستین پروژه آن اجرای دونوازی «فانوس» اثر زنده یاد فرامرز پایور بود.

در سال 1393 به پیشنهاد اردوان کامکار اولین اثر دوئو در شیوه سنتورنوازی معاصر به صورت گروهی ساخته و تنظیم شد و پس از آن دو اثر از همین هنرمند نیز بازتنظیم و  به همراه چند قطعه دیگر در کنسرتهای مختلف اجرا شد.

«تب و تاب»، «سفر»، «پژواک»، «سوز و گداز»، «نغمه دران»، «ستر سنتور» و «تا منتهای عشق» قطعاتی بود که این گروه دو نفره اجرا کردند.

نغمه؛ ترنم دوم

در بخش دوم گروه پنج نفره «تآی» به صحنه آمدند. «تآی» به معنی نغمه است.

این گروه نیز  مبتنی بر ساز سنتور بود که در سال 1389 در دانشکده موسیقی دانشگاه تهران توسط امیرحسین رئوفی، حمید فروزان و پدرام جوادزاده تشکیل شد.

تآی  مسیر خود را با تجربه سه سنتور سل کوک آغاز کرد و پس از سنجش تمامیِ گستره‌های صوتی ساز سنتور و آزمون و خطای بسیار به ترکیب بندیِ دو ساز سل کوک و یک سنتور باس رسید.

نخستین تجربه جدی تریو تآی بازتنظیم قطعه «نی نوا» اثر استاد حسین علیزاده بود که در سال 1392 در تالار فارابیِ دانشگاه هنر تهران به روی صحنه رفت. بنا بر مصالح موسیقاییِ جدید، سازهای کوبه‌ای و آواز نیز به اعضای اصلی این گروه اضافه شدند.