بی‌آرمانی از کرونا هم بدتر است / هنرمند در بحران‌ها باید به نفع نیروی خیر عمل کند

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، نگار اسکندرفر در ابتدای این گفت‌وگو اظهار داشت: به نظر من هنرمند در شرایط بحران با خلاقیت می‌تواند این دوران را در تاریخ ثبت کند. مثلاً در دوران جنگ عکاس‌ها و مستندسازها این کار را انجام می‌دهند و مستنداتی اعم از یادداشت و قصه نیز در به ثبت رسیدن این دوران در ذهن تاریخ تأثیرگذار هستند. من در زمان جنگ حدود 24 یا 25 سالم بود، آن زمان جنگ را با تمام وجود حس می‌کردم و در اتفاقات حضور داشتم. امروز صحنه‌های ثبت شده آن دوران را یادآوری می‌کنند و مستندهای ساخته شده منبع الهام فیلم‌های سینمایی بسیاری هستند.

مرضیه برومند در ادامه گفت: من تا امروز معنای دقیق کلمه بحران را نمی‌دانستم و آن را در مراجعه به لغت‌نامه دهخدا جستجو کردم. بحران به معنای قرار گرفتن یک بیمار در وضعیت مرگ و زندگی است. ما بحران‌های ملموس و ناملموس داریم. هنرمند باید در میان بحران به نفع نیروی خیر عمل کند و اگر بحرانی وجود نداشته باشد هنرمند نمی‌داند چه کاری انجام دهد. در واقع همیشه قرار نیست شاهد بحران‌های بزرگی چون کرونا باشیم که منجر به خلق آثار هنری شود، انسان همیشه با بحران روبرو است و معمولاً این بحران می‌تواند درونی باشد و مسأله‌ای باشد که هنرمند به شخصه با آن درگیر است اما در این شرایط دایره مخاطبان هنرمند بسته‌تر و کوچکتر می‌شود.

برومند در ادامه به نقش رسانه‌ها در بحران‌هایی چون شیوع بیماری کرونا اشاره کرد و گفت: بعضی رسانه‌ها مسائل را بسیار بد مطرح می‌کنند و حرف‌هایی می‌زنند که بسیار برای بچه‌ها خطرناک است. متاسفانه این روزها مستقیم با بچه‌ها سر و کار ندارم اما از دور همراه آنها بوده‌ام. فکر می‌کنم مسیری که از ابتدا در پیشگرفتم واز شروع کارگردانی‌ام برای روحیه دادن به بچه‌ها در زمان جنگ «مدرسه موش‌ها» را ساختم تا بچه‌ها با روحیه به مدرسه بروند و در اوج بمباران که روزهای وحشتناکی را در سراسر ایران داشتیم، «شهر موش‌ها» راساختم. یادم است آن روزها موشکی کنار ساختمان شبکه دو خورد و تلفات زیادی هم داد اما ما ایستادیم و به کارمان ادامه دادیم. محتوای کار زندگی مسالمت آمیز بود و تاکید به همزیستی با عقاید مختلف در کنار یکدیگر در شرایط سختی همچون جنگ...

این کارگردان اظهار داشت: سال 1384 فیلمنامه «آب پریا» را نوشتم و در واقع متوجه بحران زیست‌محیطی شده بودم. هنرمندان واقعی شاخک‌های جامعه هستند. برای مثال مجموعه «کارستان» از رخشان بنی‌اعتماد و همکارانش یکی از نمونه‌های  خوب است و باید هنرمندان چنین آثاری خلق کنند تا بی‌آرمانی در جامعه از بین برود. بی‌آرمانی از کرونا هم بدتر و مخرب‌تر است و هنرمند باید از این اتفاق فاصله بگیرد.

برومند در پایان گفت: برایم عجیب است که مردم مهربان ما که در مواقع سختی از خوراک خودشان می‌زنند و به دیگران کمک می‌کنند و واقعاً همدلی‌هایشان در دنیا بی‌نظیر است چرا در مشارکت‌های اجتماعی ضعیف هستند و چرا انرژی‌ای که برای کمک به یکدیگر در مواقع سختی دارند، در کارهای اجتماعی و مشارکت‌های اجتماعی دیگر استفاده نمی‌کنند. باید تحقیق کنم و جواب این سوال را برای خودم پیدا کنم.