شبی که ایران تا صبح نخوابید

به گزارش برنا و به نقل از سایت باشگاه استقلال، امروز در تاریخ باشگاه استقلال یک روز فوق‌العاده مهم و البته ارزشمند محسوب می‌شود. روزی که اولین ستاره به‌واسطه نخستین قهرمانی در آسیا روی پیراهن زیبای آبی نقش بست و حالا پس از گذشت ۵۱ سال همچنان همراه با برادر دیگر خود روی لباس آبی‌پوشان محبوب ایرانی خودنمایی می‌کند.

۲۱ فروردین سال ۱۳۴۹. تهران- ورزشگاه امجدیه (شهید شیرودی).

اگرچه تیم ملی ایران ۲ سال قبل برای اولین بار فاتح جام ملت‌های آسیا شده بود ولی فوتبال کشورمان در عرصه باشگاهی هنوز به افتخار بین‌المللی قابل ذکری نرسیده بود به همین خاطر وقتی استقلال به عنوان میزبان جام باشگاه‌های آسیا و البته با یدک کشیدن نام نماینده ایران به فینال این مسابقات رسید، توجه همه مردم به این رخداد بزرگ جلب شده بود و البته به فینال رسیدن نماینده رژیم اشغالگر قدس هم مزید بر علت شد تا جامعه ایران، حتی آنهایی که سر و کاری با ورزش و فوتبال نداشتند، نیز در آرزوی پیروزی مردان آبی‌پوش ایرانی باشند.

پسران آبی با هدایت رایکوف در حالی که چهره‌های بزرگی چون ناصر حجازی، منصور پورحیدری، غلامحسین مظلومی، نصرالله عبداللهی،‌ علی جباری جواد قراب، مسعود معینی و..‌. را در ترکیب خود داشتند و از وجود چهره‌هایی نظیر غلام وفاخواه، محمود خوردبین و فریدون معینی هم به عنوان مهره‌های کمکی استفاده می‌کردند، برابر تیم هاپوئل از رژیم اشغالگر قدس وارد میدان شدند. نماینده ایران در یک شب به یاد ماندنی با نتیجه ۲ بر یک حریف خود را شکست داد و دقایقی پس از آن جشن و شادمانی نه تنها در اقصی نقاط تهران بلکه در سراسر ایران به راه افتاد‌.

استقلال قهرمان جام باشگاه‌های آسیا شد و اولین تیم ایرانی لقب گرفت که چنین افتخار ارزشمندی را برای کشورمان به ارمغان آورد.

حالا ۵۱ سال از آن روز خاطره‌انگیز و شب فراموش نشدنی می‌گذرد ولی بدون شک خاطره قهرمانی آبی‌پوشان محبوب ایران تا همیشه در ذهن اهالی فوتبال ماندگار خواهد بود؛ شبی که با ۹ بازیکن نماینده رژیم صهیونیستی را با گل‌های غلام وفاخواه و مسعود معینی شکست دادیم و ۲۱ فروردین سال ۱۳۴۹ را برای همیشه در تاریخ فوتبال‌مان جاودانه کردیم.

گرامی باد پنجاه و یکمین سالگرد اولین قهرمانی استقلال در آسیا و جاویدان باد خاطره آبی‌پوشان بزرگی که در آن فتح عظیم حضور داشتند و با کاپ قهرمانی عکس یادگاری گرفتند ولی حالا باید با حسرت به قاب عکس‌هایشان نگاه کنیم.