ورزش بر درمان بیماری قلبی موثر است؟

 به گزارش برنا؛ بر اساس تحقیقات ارائه شده در کنگره ESC ۲۰۲۱، یک برنامه ورزشی شش ماهه به حفظ ریتم طبیعی قلب کمک می‌کند و شدت علائم را در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی کاهش می‌دهد.

دکتر آدریان الیوت، نویسنده مطالعه از دانشگاه آدلاید استرالیا می‌گوید: آزمایش ACTIVE-AF نشان می‌دهد برخی از بیماران می‌توانند آریتمی خود را از طریق فعالیت بدنی، بدون نیاز به مداخلات پیچیده مانند ابلیشن یا دارو‌ها برای حفظ ریتم طبیعی قلب خود کنترل کنند.

فیبریلاسیون دهلیزی (AF) یک اختلال ریتم قلب است که ضربان قلب را سریع و نامنظم می‌کند. شایع‌ترین علائم عبارتند از تپش قلب، تنگی نفس، سبکی سر و خستگی که می‌تواند کیفیت زندگی را به طور چشمگیری تحت تاثیر قرار دهد. بیماران در معرض خطرات قابل توجهی مانند سکته مغزی و نارسایی قلبی هستند. شیوع جهانی AF به سرعت در حال افزایش است و تخمین زده می‌شود که تعداد مبتلایان به این بیماری بیش از ۳۰ میلیون نفر تباشد، در حالی که خطر ابتلا به این اختلال در افراد بالای ۵۵ سال در طول زندگی ممکن است به اندازه یک در سه نفر باشد.

توانبخشی مبتنی بر ورزش برای بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب و نارسایی قلبی توصیه می‌شود، اما مطالعات کمی مزایای AF را بررسی کرده اند. یک مطالعه مشاهده‌ای نشان داد بیمارانی که طی ۵ سال پیگیری تناسب اندام قلبی تنفسی کسب کرده اند، به طور قابل توجهی کمتر عود AF دارند. یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده نشان داد ۱۲ هفته تمرین هوازی با فاصله زمانی مشخص، AF را در مقایسه با مراقبت‌های معمول کاهش می‌دهد، اما در این مطالعه فقط ۵۱ بیمار شرکت کردند و پیگیری فقط چهار هفته بود.

کارآزمایی ACTIVE-AF تاثیر یک برنامه ورزشی شش ماهه را با ترکیب تمرینات هوازی تحت نظارت و خانگی بر عود AF و شدت علائم در طول مداخله و پس از شش ماه پیگیری دیگر، ارزیابی کرد. این مطالعه شامل بیمارانی بود که قسمت‌های کوتاه AF (پاروکسیسمال AF) یا قسمت‌های طولانی‌تری نیاز به مداخله برای بازگرداندن ریتم طبیعی (AF مداوم) داشتند. بیمارانی که ریتم طبیعی قلب آن‌ها قابل بازیابی نیست (AF دائمی) حذف شدند.

این کارآزمایی به مدت شش ماه ۱۲۰ بیمار مبتلا به AF ​​علامتی را مورد مطالعه قرار داد تا اثرات ورزش یا مراقبت معمول را بر روند بهبود آن‌ها ارزیابی کند. مداخله شامل ورزش تحت نظارت و برنامه هفتگی فردی برای پیگیری در خانه بود. در طول شش ماه هدف افزایش تمرینات هوازی تا ۳.۵ ساعت در هفته بود. جلسات تحت نظارت معمولا شدت بالاتری برای بالا بردن آمادگی قلبی تنفسی داشتند، در حالی که ورزش خانگی به طور معمول یک فعالیت هوازی با شدت متوسط ​​به انتخاب بیمار بود (به عنوان مثال پیاده روی، دوچرخه سواری در داخل خانه و شنا). گروه مراقبت معمول توصیه‌های ورزشی دریافت کردند، اما مداخله‌ای فعال انجام نشد. همه بیماران از پزشک متخصص قلب مراقبت‌های پزشکی معمول را دریافت کردند.

نتایج اولیه، نمره شدت علائم AF و نسبت بیماران مبتلا به AF ​​مکرر در ۱۲ ماهگی بود. بیماران در  AF مکرر به عنوان دوره‌هایی که بیش از ۳۰ ثانیه طول می‌کشد، تحت مداخله تخلیه قرار می‌گیرند یا نیاز به درمان داروی ضد آریتمی مداوم دارند.

دکتر الیوت گفت: میانگین سنی بیماران در مطالعه ۶۵ سال بود و ۴۳ درصد آن‌ها زن بودند. در ۱۲ ماهگی، میزان عود AF در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور قابل توجهی پایین‌تر بود. به بیان ساده، این بدان معناست که تعداد بیشتری از بیماران در گروه ورزش می‌توانند بدون نیاز به مداخلات تهاجمی یا استفاده مداوم از دارو‌ها، ضربان قلب طبیعی خود را حفظ کنند. بیماران گروه تمرین نیز در مقایسه با گروه کنترل، شدت علائم خود را در ۱۲ ماهگی کاهش دادند، یعنی بیماران تپش قلب، تنگی نفس و خستگی کمتر را گزارش کرده‌اند.

او در پایان گفت: مطالعه ما شواهدی را ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد ورزش هوازی باید در درمان بیماران مبتلا به AF ​​با علامت گنجانده شود. بیماران باید تلاش کنند تا حداکثر ۳.۵ ساعت در هفته ورزش هوازی را برای بهبود آمادگی قلبی تنفسی انجام دهند.