بانوی لژیونر گلستانی: با تلاش و پشتکار می توان هر دروازه ای را گشود

به گزارش  خبرنگار خبرگزاری برنا از گرگان؛ این روزها که بسیاری از دختران سرزمین مان از محدویت ها و به زعم خودشان سرخوردگی ها سخن به میان می آورند و و لابلای پست ها و مطالب شان در فضای مجازی، شان و منزلت فرشته گونه خویش را به حراج می گذارند، هستند دخترانی که با وجود تمام مشکلات و محدویت های ورزش زنان و نا ملایمت های زمانه، دست به شاهکارهای بزرگ زده و می زنند. 

در طول سال های اخیر دختران فوتبال ایران در رده های مختلف موفق به کسب افتخارات زیادی برای کشورمان شده اند.

آنها که بی ادعا و به دور از هیاهوی فوتبال مردسالارانه کشور، با تمام وجود در زمین مسابقه می دهند، موفق به کسب افتخاراتی شده اند که نزدیک شدن به آنها برای برخی ورزشکاران مرد در حد یک رویا است! 

مردانی که دستمزد هر کدام از آنها معادل هزینه های دعوت، اردو، بازی های تدارکاتی ، شرکت در یک تورنمنت بین المللی و کسب عنوان قهرمانی توسط شیر دختران این سرزمین است!

«فاطمه مزیدی» فوتبالیست ملی پوش گلستانی نیز یکی از دختران موفق فوتبالی این سرزمین است که سهم زیادی در کسب این موفقیت های غرور انگیز داشته است و امروز به عنوان نماینده ایران در تیم گوری یونایتد گرجستان به عنوان اولین بانوی لژیونر فوتبالیست گلستانی بازی می کند. 

فاطمه که بر خلاف بسیاری از هم تیمی هایش(که فوتبال را از آکادمی ها و مدارس فوتبال و زمین های چمن مصنوعی آغاز کرده اند) فوتبال را واقعاً از زمین های خاکی محله خارکلاته علی آباد کتول شروع کرده است و اکنون به عنوان یک لژیونر در فوتبال کشور، خانمی می کند! 

۸ سال قبل که با ایشان هم کلام شدیم یک دختر دبیرستانی بود که با وجود سن کم ۱۵ بازی ملی و دو گل ملی در کارنامه داشت  و در تیم های زیر ۱۶ و زیر ۱۹ سال کشور و تیم بزرگسالان ایثار گرگان بازی می کرد. 

اما امروز فاطمه که دانش آموخته تربیت بدنی است، با کوله باری از تجربه و آگاهی، به یک لژیونر تمام عیار تبدیل شده است. او که بیش از ۷۰ بازی ملی در رده های مختلف داشته تا کنون نزدیک به ۲۰ گل ملی در کارنامه دارد و به تورنمنت های زیادی از جمله چین، روسیه، ایتالیا، ازبکستان، سریلانکا، اعزام شده است. 

امروز بعد از هشت سال دوباره با فاطمه مزیدی ملی پوش گلستانی هم کلام شدیم. اما امروز دیگر از مدیر مدرسه ای که به کوتاه بودن مو و برگزاری متعدد اردو های تیم های ملی اعتراض داشت سخنی به میان نیامد، معلم هایی که ورزش فرزندشان در باشگاه تختی را با غیبت جهت حضور در اردوی تیم ملی را برابر می دانستند، مسئولانی که سعی داشتند برای بالابردن شان و جایگاه خود، از جایگاه ایشان پشتوانه سازی کنند.

امروز فاطمه جایگاه خود را در سطح ملی و فراتر شناخته است و همواره قدردان خانواده و افرادی است که بی هیچ چشمداشتی برای موفقیت، سربلندی، سلامتی اش دعا کردند و سنگ تمام گذاشتند. او که همواره موفقیت های خود را مرهون اشک های مادر، دعای پدر و حمایت پدربزرگش می داند، از روزهای آفتابی سپهر فوتبالش می گوید: 

* در طول سال های گذشته مسیر پیشرفت را چگونه طی کردید و چه تحولی در فوتبال شما رخ داد؟

فوتبال یک ورزش مردانه است و به ویژه در شهرهای کوچک که امکانات ویژه بانوان کم است، رسیدن به این سطح از فوتبال واقعاً دشوار است. اما من با تمرین و پشتکار فراوان و حمایت بی دریغ خانواده موفق شدم به جایگاهی که برای خودم تصور کرده بودم برسم.

* در طول این سال ها که فوتبال بازی می کنید بالاترین افتخاری که نصیب تان شد چه بود؟

بنده در مسابقات بین المللی و لیگ های داخلی متعددی شرکت داشتم و گل های حساسی هم به ثمر رساندم اما عضویت در تیم ملی بزگترین افتخاری است که نصیب من شده است و هیچ چیز جای آن را نمی گیرد.

* از مربیان و نقش آنها بگویید.اولین مربی شما چه کسی بود؟

اولین مربی بنده خانم زینب ابراهیمی بود که هیچگاه زحمات ایشان را فراموش نمی کنم. مربیان بنده در طول این سال ها نقش اساسی در پیشرفت بنده داشتند. به ویژه بعد از پاره شدن رباط صلیبی که در دو سال قبل که با تمرینات و آموزش های تخصصی دوباره توانستم به میادین رسمی بازگردم.

در حال حاضر در چه تیمی بازی می کنید؟ امسال با تیم گوری یونایتد گرجستان قرارداد یکساله امضاء کردم و از چند روز دیگر رقابت های تیم ما آغاز خواهد شد.

* نوع نگاه و حمایت مسئولان شهرستانی، استانی و کشوری را چگونه ارزیابی می کنید؟

ورزش را می توان به عنوان سپری در برابر آسیب های اجتماعی قلمداد کرد. ای کاش مسئولان بخشی از نگاه، هزینه و رویکرد خود را در زمینه کنترل آسیب های اجتماعی معطوف ورزش به ویژه ورزش بانوان کنند. بانوان انتظار شق القمر از مسئولان ندارند ولی حمایت حداقلی و فرق نگذاشتن بین آقایان و بانوان کمترین خواسته ورزشکاران به ویژه بانوان در شهرهای کوچک است.

*چه توصیه به دختران جوان دارید؟ حتما باید امکانات باشد یا از شهری کوچک هم با کمترین امکانات می توان به رده های ملی رسید؟

تنها راه موفقیت تلاش و پشتکار است. امکانات و حمایت های دیگران تاثیرگذارند ولی اگر فرد اراده کند، می تواند به هر آنچه شایستگی دارد برسد. به همه دختران همشهری و هم استانی ام توصیه می کنم برای رسیدن به رویاهای به حق شان تلاش کنند و هیچ بهانه ای نیاورند.

* سخن پایانی  

کسانی که از نزدیک با سطح تیم ملی و مشکلات بازی های بین المللی و ... آشنا هستند می دانند که بازی در این سطح علاوه بر مشکلات و دشواری های فنی و تاکتیکی و رقابتی مشکلات حاشیه های دیگری نیز دارد.

مسافرت های طولانی زمینی و هوایی، دوری از خانه و خانواده، تلاش برای از دست ندادن جایگاه در تیم، مشکلات مالی، مشکلات ایاب و ذهاب علی الخصوص برای دختران، نگاه غیر حرفه ای برخی از افراد به مقوله حرفه ای ورزش، برخی حسادت ها و تنگ نظری ها و ... باعث می شود تمرکز ورزشکاران به هم بخورد و اگر مشکلات را سد راهمان ببنیم اصلاً نباید ورزش کنیم و از خانه خارج شویم. 

با این حال من در تمام این سال ها مشکلات را به عشق خانواده و زحمات دلسوزانه خانواده و اطرافیان تحمل کردم و امیدوارم روزی بتوانم زحمات بی شائبه انها را جبران کنم.

 انتهای پیام