پول و زمان پایه های اصلی فیلمسازی

جهانگیر کوثری تهیه کننده سینما که ساخت آثاری چون "فراری"، "پل خواب"، "خون بازی" و... را به عنوان تهیه‌کننده در کارنامه خود دارد درخصوص تاثیر حضور چهره های مطرح و ستاره در فروش آثار سینمایی به خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: یک تعریف کلان داریم که سینما بدون ستاره هیچ معنایی ندارد و این در تمام دوره های تاریخی سینما چه در داخل و چه در خارج صدق می کند. سینما از زاویه و نگاه یک اثر هنری می تواند تعریف هایی غیر از این داشته باشد اما به عنوان یک صنعت و تجارت که سرمایه نقش اول را در آن دارد طبیعتا وابسته به ستاره هایش است و به بعضی پدیده های دیگر شباهت هایی دارد که بدون ستاره نمی تواند جذب تماشاگر کند و در واقع فیلم را موفق و سرمایه را برگرداند. تعریفی در اقتصاد سینما داریم، که برای شروع یک فیلم به پول و زمان نیاز داریم یعنی اگر پول نباشد اصلا سینمایی وجود نخواهد داشت. در سینمای امروز حتی بزرگان سینمای جهان مانند اسپیلبرگ، جرج لوکاس، اسکورسیزی و... هم در فیلم هایشان از ستارگان هالیوودی استفاده می کنند یعنی کمپانی ها و سرمایه گذاران این فیلم ها از قبل این مسئله را تعیین می کنند. از دهه شصت به بعد در ایران فیلم ها و کارگردانان عامل فروش و گیشه بودند در دهه 20-30 شوروی هم اینگونه بود اما بعد از اینکه فیلم هایشان با شکست مواجه شد متوجه شدند که فیلم ها به ستاره احتیاج دارند.

وی افزود: در حال حاضر هم فیلم ها با ستاره ها، فروش های میلیاردی دارند؛ واقعیت سینما همین است یعنی زیربنای آن اقتصاد است و این اقتصاد وابسته به ستاره ها است. اگر فیلمی حتی با حضور ستاره ها نمی فروشد یعنی فیلم از پایه و اساس دچار اشکال است و باید دید در کدام یک از ارکان اثر، مانند فیلمنامه، کارگردانی و... ضعف وجود دارد اما این موردی جزئی است و در اکثریت فیلم ها می بینیم که حضور ستاره ها در گیشه موفق عمل می کند. ستاره ها فروش سینما را تضمین می کنند و طبیعتا سینما به آن‌ها احتیاج دارد؛ در واقع جوهر و ذات سینما اینگونه است اما باید  قالب ها و چارچوب های درست در آن رعایت شود و همانطور که پیش‌تر گفتم زیربنای سینما اقتصاد است و ستاره عنصری برای حفظ اقتصاد سینما است.

تهیه کننده فیلم "فراری" درباره ی فاصله گرفتن از ستاره سازی در سینما اظهار داشت: این مسئله گرایش اجتماعی و سیاسی دارد. جامعه وقتی که خالی از قهرمانان بزرگ می شود و قهرمانان سیاسی ندارد به سراغ دیگر قهرمانان می رود. به فرض مثال روزی "تختی" یکی از قهرمانانمان بود روزی "حسین رضا زاده"  و حالا "حسن یزدانی". بنابراین وقتی قهرمان سیاسی نداشته باشیم دیگر قهرمانان از حوزه های دیگر پدیدار می شوند و این اتفاق فقط مختص ایران نیست در همه جای دنیا همین گونه است. اگر بخواهم مثال جهانی بزنم، رئیس جمهور اوکراین یک کمدین بوده است که به دلیل محبوبیت هایی که داشت رأی آورده و در حال حاضر به یکی از چهره های سیاسی و بین المللی تبدیل شده است. در سینمای ایران هم چنین مواردی وجود دارد و تعدادی از افراد محبوب را داشته ایم که به عنوان نماینده به مجلس راه پیدا کرده‌اند.

انتهای پیام//