گزارش هفته؛
«آخرین سه‌شنبه سال» پُر از حرف است
نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» به کارگردانی الهام شعبانی این روزها به روی صحنه می‌رود. به همین بهانه خبرگزاری برنا، گزارش و گفت و گویی با عوامل این تئاتر داشته‌است که در ادامه می‌خوانید.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «آخرین سه‌شنبه سال» داستان خبرنگاری را روایت می‌کند که درگیر و دار پرونده‌ی یک مفسد اقتصادی و مسائل پیرامون آن جانش را از دست می‌دهد. الهام شعبانی(کارگردان تئاتر) بعد از «بی‌چرا زندگان»، «آخرین سه‌شنبه سال» را با وجه اشتراکی که حضور یک خبرنگار است، پیش می‌برد و لا‌به‌لای موضوعات دیگر، مصائب شغل خبرنگاری را که به گفته‌ی خودش از دغدغه‌های اوست به تصویر می‌کشد. به بهانه‌‌ی اجرای این نمایش، خبرنگار خبرگزاری برنا با «سیما تیرانداز»، «امین میری» و «الهام شعبانی» گفت‌وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید.
الهام شعبانی: «آخرین سه‌شنبه سال» ادای دینی نسبت به خبرنگاران است
«الهام شعبانی» بازیگر، کارگردان و طراح‌لباس عنوان کرد: خبرنگاران در روند و پیشبرد داستانِ هر دو نمایش من نقش به‌سزایی دارند. در حقیقت آثارم ادای دینی نسبت به خبرنگاران است.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «الهام شعبانی» بازیگر، کارگردان و طراح‌لباس که در آثاری چون: «آکتور»، «فرشته‌ها با هم می‌آیند»، «ملکه‌گدایان» و... نقش‌آفرینی کرده است این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» را به نویسندگی «شهاب مهربان» با بازی «سیما تیرانداز»، «خاطره اسدی»، «امین میری»، «میلاد معیری» و... در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه می‌برد. این کارگردان که سال گذشته نمایش «بی‌چرا زندگان» به قلم لیلی عاج را داشته در خصوص نمایش «آخرین سه‌شنبه سال»، گزینش بازیگران، چیدمان صحنه و... با خبرنگار خبرگزاری برنا گفت‌وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید.
*از ایده‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» بگویید؟ چرا این موضوع را انتخاب کردید؟
دلیل انتخاب این موضوع برای نمایش در حقیقت پرداختن به اتفاقاتی است که انسان‌ها نتوانسته‌اند در آن حق و حقوق خودشان را بگیرند. در «آخرین سه‌شنبه سال»، پلیس با بازی(امین میری) تمام تلاشش را می‌کند تا مجرم را پیدا کند و بتواند حرفش را به کرسی بنشاند اما متاسفانه بروز یکسری وقایع این اجازه را به او نمی‌دهد. این‌ها مسائلی است که در کشور ما پیش می‌آید. امیدوارم با این نمایش حق‌مطلب را ادا کرده باشم.
*این نمایش شباهتی با نمایش قبلی شما، «بی‌چرا زندگان» دارد. آیا انتخاب این موضوعات دغدغه‌ی شماست؟
خبرنگاران در روند و پیشبرد داستانِ هر دو نمایش من نقش به‌سزایی دارند. در حقیقت آثارم ادای دینی نسبت به خبرنگاران است. خوب می‌دانم که این قشر چه زحماتی را متحمل می‌شوند تا برای ما تولید و تنظیم خبر کنند، این مسئله برایم به‌شدت ستودنی است و قطعا یکی از دغدغه‌های مهم من به حساب می‌آید.
*«آخرین سه‌شنبه سال» نمایشی پربازیگر است و از چهره‌هایی چون «سیما تیرانداز»، «خاطره اسدی» و... در آن استفاده کرده‌اید. از نحوه‌ی انتخاب بازیگران برایمان بگویید؟
این نمایش از نظر عوامل و طراحی‌صحنه با کار قبلی‌ام کاملا متفاوت است. برای انتخاب بازیگران با «شهاب مهربان» نویسنده‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» گپ‌و‌گفتی داشتیم و با مشورت به این ترکیب بازیگران رسیدیم. برای مثال از همان ابتدا نقش (زن فال‌گیر) را برای «سیما تیرانداز» در نظر گرفتیم. «امین میری»، «خاطره اسدی» و... را هم براساس کاراکترها و توانایی که از آن‌ها سراغ داشتیم انتخاب کردیم. البته جزئیاتِ کوچکی مانند فیزیک افراد هم برایم اهمیت داشت. برای مثال سه بازیگر پسر را که ساکن طبقه‌ی بالای ساختمان بودند براساس یکسانی قدهایشان انتخاب کردم یا در مقابل، قد بلند کارآگاه برایم حائز اهمیت بود. در واقع می‌خواهم بگویم یکسری چیدمان‌ها برای خودم داشتم که در انتخاب بازیگران و پیشبرد کارم کمک‌کننده و تاثیرگذار بود.
*یکی از مشکلاتی که امروزه در هنرهای نمایشی مشاهده می‌کنیم عدم انطباق موضوعات تئاتر با مسائل روز اجتماعی است که موجب دلسردی بخشی از تماشاگران حرفه‌ای تئاتر می‌شود. شما این موضوع را به خوبی رعایت کرده و با پرداختن به پرونده‌ی یک مفسد اقتصادی، مسائل پیرامون آن و درگیری‌ها، مخاطب را تا لحظه‌ی آخرِ نمایش با خود همراه کرده‌اید... کمی در این‌باره بگویید.
هدف ما تحت‌تاثیر قرار دادن مخاطب است که این امر می‌تواند به گونه‌های متفاوتی انجام شود. اگر همکارانم به مسائل دیگری در آثارشان می‌پردازند دلیلش بی‌تفاوتی آن‌ها نیست؛ دغدغه‌ی فردی مثل من به دلیل ریز شدن در اخبار، پرداختن به مفاسد اقتصادی، اختلاس و گرانی‌ها است. به هرحال من در حال تجربه هستم و معتقدم راجع به چیزی می‌توانم به درستی کار بسازم که آن را زیست و تجربه کرده باشم.
*تاکنون بازخوردها و واکنش‌ها از این نمایش چگونه بوده است؟
بازخوردهای متفاوتی از مخاطبان گرفته‌ایم. شبی را داشته‌ایم که مخاطب به شدت راضی بوده و با کار ارتباط برقرار کرده است، در مقابل شبی دیگر بیننده اصلا اثر را دوست نداشته است. دیدگاه تماشاچیان متفاوت است. من خُرده‌ای نمی‌گیرم، نقدِ تماشاچی را با کمال‌میل می‌پذیرم و اگر نواقصی باشد برطرف می‌کنم.
*این اواخر سریال پربیننده‌ی «آکتور» را هم داشتید. از کار کردن با «نیما جاویدی» و این اثر هم برایمان بگویید.
«آکتور» تجربه‌ای ناب و متفاوت بود. نقشی که در این سریال داشتم از من دور بود و پستی و بلندی‌های بسیاری داشت که البته «نیما جاویدی» در این مسیر راهنمایم بود. امیدوارم که باز هم شانس همکاری با او را داشته باشم.
*در حال حاضر مشغول چه کارها و فعالیت‌هایی هستید؟
برای چند کار در حال گفت‌وگو هستم و قصد دارم فیلم کوتاهم را که در مرحله‌ی پیش‌تولید است بسازم. علاوه بر این‌ها، طراحی لباس نمایش «چ» مهران رنجبر و «زیگموند» مهرداد کورش‌نیا را بر عهده دارم.
سیما تیرانداز: هنرمند باید با اثرش حرف بزند
«سیما تیرانداز» بازیگر و کارگردان تئاتر عنوان کرد: نمایشنامه‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» برشی از معضلات جامعه‌ی ما را نشان می‌دهد.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «سیما تیرانداز» بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون که در فیلم‌هایی چون: «هامون»، «ماجان»، «سلفی با دموکراسی» و سریال‌های «ستایش»، «دودکش»، «دراکولا» و... نقش‌آفرینی کرده است این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» را به کارگردانی «الهام شعبانی» در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه دارد. به همین بهانه خبرگزاری برنا با این بازیگر و کارگردان تئاتر گفت‌وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید.
*این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» به گارگردانی «الهام شعبانی» را در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه می‌برید و با این اثر، پرونده‌ی یک مفسد اقتصادی و مسائل پیرامون آن را بازگو می‌کنید. در ابتدا کمی از این نمایش برایمان بگویید.
از نظر من یک هنرمند باید با اثرش حرف بزند بنابراین زمانی‌که نمایشنامه‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» را خواندم متوجه شدم این نمایشنامه برشی از معضلات جامعه‌ی ما را نشان می‌دهد و حس کردم با آن می‌توانم صحبت کنم. البته این را هم بگویم که مناسبات دوستانه با «الهام شعبانی» در روند این همکاری بی‌ثمره نبوده است.
*این نمایش شباهتی با نمایش قبلی الهام شعبانی «بی‌چرا زندگان» دارد. به نظر می‌رسد پرداختن به مسائل اجتماعی و حضور خبرنگاران در روند قصه از دغدغه‌های ایشان است... دغدغه‌ی «سیما تیرانداز» در انتخاب و ساخت آثار چیست؟
به شخصه دوست دارم تئاترهای ایرانی را کار کنم چرا که معتقدم ما با فرهنگ خودمان آشنایی بهتری داریم. در بخش کارگردانی معمولا این رویه را دنبال می‌کنم اما اگر در جایگاه بازیگر در نمایشی حضور داشته باشم اوضاع کمی متفاوت‌تر خواهد بود. دغدغه‌ی من آثار ایرانی و اجتماعی است و اگر بخواهم یک اثر کلاسیک هم بسازم سعی می‌کنم به نگاه امروزی نزدیکش کنم. البته به عقیده‌ی من نمایشنامه‌های خوب بین‌المللی هم همیشه مسائل جهان‌شمول را مطرح می‌کنند. مانند: قدرت، عشق، میل به آزادی و...
*تاکنون بازخوردها و واکنش‌ها از این نمایش چگونه بوده است؟
خوشبختانه مخاطبان، پیامِ نمایش ما را دریافت کرده‌اند. من همیشه نظرات داخل سایت تیوال را می‌خوانم و مدنظر قرار می‌دهم.
*عده‌ای معتقدند یکی از مشکلات امروزه در هنرهای نمایشی عدم انطباق موضوعات تئاتر با مسائل روزِ اجتماعی است که موجب دلسردی بخشی از تماشاگران حرفه‌ای تئاتر می‌شود. از نگاه شما این موضوع یک معضل محسوب می‌شود؟
خیر، پرداختن به مسائل اجتماعی فقط یک گونه و بخش از تئاتر است؛ قرار نیست همیشه نمایش‌ها از این مبانی پیروی کنند. برای مثال من ترجیح می‌دهم به مسائل روز اجتماعی بپردازم و کمتر سراغ آثار کلاسیک بروم. اگر هم سراغ «رومئو و ژولیت» بروم با مفهوم و کارکرد امروزِ عشق به آن نگاه می‌کنم. باید بپذیریم که در کنار آثار اجتماعی، نمایش‌هایی امثال: «رومئو و ژولیت» در ژانر خودش مخاطب دارد و دیده می‌شود.
*از نگاه شما فاکتورهایی که موجب کشاندن مخاطب به سالن‌های نمایش می‌شود چیست؟
تئاتر هم مانند سینما است، اگر آثار خوب و درخوری روی صحنه برود حتما مخاطب برای تماشا به سالن‌ها می‌آید. من هرگز خودم را درگیر گونه‌های مختلف کاری نکرده‌ام و نگاهم این‌گونه است که اگر اثری در سینما، تلویزیون و تئاتر خوب باشد در آن بازی می‌کنم؛ اگر هم تاکنون در تلویزیون کارگردانی نکرده‌ام به این دلیل بوده است که شرایطش ایجاد نشده واگر نه چندین بار به سمت این هدف خیز برداشته‌ام. خاستگاه من تئاتر است و برای آن احترام بسیار خاصی قائل هستم، چرا که از نظر اقتصادی، تولیدی و... از دو مدیوم دیگر ضعیف‌تر است. اعتقاد دارم اگر اثری را به گونه‌ای خاص و متفاوت تولید کنید قطعا پایِ مخاطب به سالن‌ها باز خواهد شد.
*به جز نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» که هر شب روی صحنه می‌رود مشغول چه کارها و فعالیت‌هایی هستید؟
این مدت سریال «نیکان» از شبکه‌ی سوم سیما را داشتم که چند روز پیش قسمت پایانی آن پخش شد و در حال حاضر مشغول بازی در سریالی برای شبکه نمایش‌خانگی هستم که به زودی خبرش رسانه‌ای خواهد شد.
امین میری: باید اجازه داده شود سینما بدون ممیزی به موضوعات بپردازد
«امین میری» بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون عنوان کرد: به‌نظرم تئاتر و سینما باید اجازه داشته باشد بدون ممیزی و سانسور به موضوعات گوناگون بپردازد و در خصوص آن‌ها حرف بزند.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «امین میری» بازیگری است که با «آیینه‌های روبرو» آغاز کرد، با «شبی که ماه کامل شد»، درخشید و با «ابلق»، «بیرو»، سریال «سقوط» و... شهرت را به کارنامه‌ی کاری‌اش گره زد.
این بازیگر که تَن‌گُفت، بَدن و بَیان را به خوبی رعایت می‌کند و جایگاه خودش را در سینما تثبیت کرده است؛ این اواخر، فیلم سینمایی «کُت‌چرمی» و نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» را در تماشاخانه‌ی ایرانشهر روی صحنه دارد. به همین بهانه خبرنگار گروه و فرهنگ برنا گفت‌وگویی با او داشته است که در ادامه می‌خوانید.
*این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» به کارگردانی «الهام شعبانی» را در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه می‌برید و با این اثر، پرونده‌ی یک مفسد اقتصادی و مسائل پیرامون آن را بازگو می‌کنید. کمی در خصوص این اجرا برایمان بگویید.
فیلم‌های معمایی_جنایی را از کودکی دوست داشتم. به یاد دارم دهه‌‌ی ۷۰ هفته‌نامه‌ای به نام «حوادث» وجود داشت که برخی از بازپُرس‌ها پرونده‌های ویژه‌ی قتل را در آن منتشر می‌کردند اما بعدها به دلیل تشویش اذهان‌عمومی این هفته‌نامه توقیف شد. سوژه‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» هم از آن‌جایی که به مفسدین اقتصادی، خبرنگاران و پرونده‌ی قتل ربط داشت برایم بسیار جالب شد و پذیرفتم که در آن بازی کنم.
*تاکنون بازخوردها و واکنش‌ها از این نمایش چگونه بوده است؟
به هر حال هر اثری که ساخته می‌شود موافقان و مخالفانی دارد و این امری کاملا بدیهی است. نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» هم از این مسئله مستثنی نبود. در کل بر اساس بازخوردهایی که گرفتیم اکثر مخاطبان، کار را دوست داشتند و با آن ارتباط برقرار کرده بودند.
*زمانی که پرونده‌ی کاری شما را بررسی می‌کنیم متوجه می‌شویم که اکثرا در آثار اجتماعی(که گاها سیاسی و ملتهب هستند) نقش‌آفرینی کرده‌اید. این‌گونه از کارها برای شما دغدغه محسوب می‌شود یا انتخاب‌هایی کاملا تصادفی است؟
نقش‌های چالش‌برانگیز و سخت برایم جذاب‌تر هستند. سعی می‌کنم کاراکترهایی را انتخاب کنم که پیش از آن تجربه نکرده باشم. برای مثال وقتی قرار بود فیلم «کُت‌چرمی» را بازی کنم مدام به این فکر می‌کردم چگونه نقش یک شخصی که در ارگان یا بهزیستی کار می‌کند را به درستی درک کنم و شخصیتی متفاوت از او بسازم. در ابتدا باید کلیت قصه برایم جذاب باشد. ترجیج من انتخاب آثاری است که در گونه‌ی اجتماعی و جنایی_معمایی هستند. فیلم‌هایی که خط‌قرمزها را رد می‌کنند و جسارت بیان حقایق را دارند. به‌نظرم تئاتر و سینما باید اجازه داشته باشد بدون ممیزی و سانسور به موضوعات گوناگون بپردازد و در خصوص آن‌ها حرف بزند.
*چرا به آثار معمایی و جنایی در سینمای ما کمتر پرداخته می‌شود؟
به همان اندازه که فیلم‌های معمایی و جنایی برای مخاطبان جذاب است؛ پروسه‌ی بسیار دشواری را عوامل یک اثر باید طی کنند تا کاری با کیفیت و قابل‌باور ساخته شود. یعنی دقیقا باید مانند یک قاتل و کارآگاه فکر و عمل کنی. برای ساخت یک اثر در این ژانر باید بارها و بارها فیلمنامه خوانده و بررسی شود تا هیچ خطایی در آن وجود نداشته باشد.
*این روزها شاهد تیپ‌ها، افه‌ها و لحن‌های تکراری هستیم. دیگر فیلمنامه‌های اصولی و شخصیت‌هایی را که بتوان به آن‌ها نگاه دراماتیک و تراز داشت بسیار کم داریم. این مسئله چه اندازه شما را به عنوان یک بازیگر با مشکل مواجه کرده است؟
بازیگری شغلی است که هرچه در آن پیش بروی کار سخت‌تر می‌شود. این حرفه برعکس بقیه‌ی شغل‌ها و مهارت‌ها مدام ذهنت را درگیر می‌کند بنابراین وقتی چند نقش متفاوت را بازی می‌کنی از چیزهایی که در مغز داری کمک می‌گیری و هرچه را که بلد بودی خرج می‌کنی اما بلاخره آن‌ها هم تمام می‌شود و در خلق کاراکتر جدیدت دستت خالی می‌ماند. مثلا نمی‌توانی یک حرکت دست یا لحن را در چند اثر تکرار کنی، چرا که این تکرار به چشم مخاطب آمده و کار تو را خراب می‌کند. برای مثال من در چند کار نقش پیرمرد را بازی کردم، پس از آن تا مدت‌ها هر نقشی که به من پیشنهاد می‌شد نقش‌هایی بودند که در آن مسن بودم. موضوعی که ذهن مرا درگیر می‌کرد این بود که نقش پنجمین یا ششمین پیرمرد را چگونه باید بازی کنم و چه کاری کنم که متفاوت‌تر از قبلی‌ها باشد، به هرحال باز آفریدن نمونه‌ای جدید، کار دشواری است و این موضوع بازیگر را به تکرار می‌اندازد.
*در حال حاضر مشغول چه کارها و فعالیت‌هایی هستید؟
در سال گذشته نزدیک به ۷_۸ فیلم کوتاه بازی کردم که این‌حجم از کار برای خودم هم عجیب بود، در کنار آن مشغول نمایش «خداحافظی نکردی با نجمه، سورچی» به نویسندگی «حمیدرضا آذرنگ» و کارگردانی «آرش دهقان‌شاد» هستم که در شهریور ماه به روی صحنه خواهد رفت.
*همکاری با حسین میرزامحمدی در «کُت‌چرمی» چگونه شکل گرفت؟
به واسطه‌ی «پیمان حجازی» با «حسین میرزامحمدی» آشنا شدم. فیلمنامه‌ی دقیق و اصولی «کُت‌چرمی» موجب شد که بخواهم در آن بازی کنم. البته این را هم بگویم که این فیلم با کلی ممیزی مواجه شد و تقریبا ۳۰درصد فیلمنامه و نقش من دست‌خوش تغییر قرار گرفت.
*بازی مقابل «جواد عزتی» چطور بود؟
این فیلم اولین تجربه‌ی کاری من با «جواد عزتی» بود. او به عنوان پارتنرِ مقابل بسیار خوش‌انرژی و اهل تعامل است؛ فکر می‌کنم همین تعامل باعث بهتر شدن سکانس‌های ما در فیلم «کُت‌چرمی» شد.
خبرنگار: تبسم کشاورز
انتهای پیام/
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی