آیات و احادیث رجعت امام حسین (ع) در عصر ظهور+اسناد دقیق

به گزارش برنا؛ اندیشه رجعت و بازگشت امام حسین علیه‌السلام همراه با یاران با وفای ایشان یکی از نکات مغفول در جامعه مذهبی شیعیان است. این چالش ناشی از نقصان ارائه معارف ناب عترت در بستر عرصه‌های رسانه‌ای، منابر و رساله‌ها یا نگاه تک‌وجهی یا دو وجهی به ماجرای عترت است؛ به این معنا که یا از وجه اخلاقی و یا از وجه تاریخی به ماجرای عترت پرداخته می‌شود و ضریب بسیار کمی به معارف داده می‌شود. درباره همین رجعت تأکیدات زیادی مبنی بر ضرورت ایمان به آن در آیات و احادیث وجود دارد؛ به عنوان نمونه امام صادق علیه السلام در اهمیت اعتقاد به رجعت می‌فرماید:«لَیسَ مِنَّا مَن لَم یؤُمِنُ بِکرَّتنَا»؛ یعنی هر که به رجـعت مـا ایمـان نداشته باشد، از ما نیست. (من لا یحضره الفقیه، ج‌3، ص458)

حال باید به این سؤال پاسخ داد که اندیشه رجعت امام حسین علیه‌السلام چه دستاوردهای ایمانی و رفتاری را برای تشیع و جامعه محبان عترت خواهد داشت؟ طرح این بحث چه سؤالاتی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند و چه سودی خواهد داشت؟

اولین دستاوردِ اندیشه رجعت عترت به ویژه امام حسین علیه‌السلام این است که امام علیه‌السلام و کاروان ایشان در تاریخ دفن نشدند بلکه این کاروان به قافله‌سالاری اباعبدالله علیه‌السلام مسیر خود را ادامه می‌دهد و در مقطعی از آینده ظاهر می‌شود.

دومین دستاوردِ معرفتی اندیشه رجعت امام حسین علیه‌السلام این است که این کاروان حیّ و حاضر است نه میت و لذا در هر لحظه و هر سالی جمعی از شیعیان و پاک‌طینتان عالم را در خود جا می‌دهد، نشان به اینکه ما همواره شاهد گرایش این پاک‌طینتان به‌سوی امام حسین علیه‌السلام هستیم که محرم و اربعین تصویر این حقیقتند.

سومین دستاوردِ رجعت امام حسین علیه‌السلام این است که به جامعه محبان عترت امید می‌دهد و آنها را در انتظار قرارگیری در کاروان حسینی نگاه می‌دارد. این انتظار سبب اصلاح تفکر جامعه مذهبی نسبت به ماجرای امام حسین علیه‌السلام و عاشورا و در وهله بعد سبب اصلاح رفتار و کردار ما می‌شود. به عبارت دیگر هر اندازه فرد مؤمن به سمت نهادینه کردن ایمان در قلب خود نسبت به  رجعت امام حسین علیه‌السلام سوق پیدا کند، به همان میزان به اصلاح رفتار و عمل خود می‌پردازد. او با علم به اینکه امام روزی خواهد آمد، سعی می‌کند از رفتارهای دشمنان عترت دوری کرده و مقید به ارزش‌ها باشد تا شاید روزی در زمان رجعت در سپاه امام قرار گیرد.

اما چرا رجعت امام حسین علیه‌السلام باید رخ دهد؟

دلیل اول این است که برنامه خدا  این است که رجعت عترت و رجعت امام حسین علیه‌السلام به عنوان اولین رجعت‌کننده در بین عترت در دوران پس از ظهور باشد.

دومین دلیل این است که امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه در مقطعی از دوران حکومت‌شان در عصر ظهور بنا بر قاعده قرآنیِ «کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْت‌»، به موت می‌رسند تا دوباره مانند سایر عترت و خوبان رجعت کنند. در چنین مقطعی خداوند هر یک از اهل بیت علیهم‌السلام را حجت خود در زمین و صاحب الأمر قرار می‌دهد تا امور عالم به وسیله امام معصوم اداره شود؛ همچنان که طبق حدیث، اگر زمین لحظه‌ای بدون حجت خدا باشد،‌ تمام اهلش را در خود می‌بلعد. 

سومین دلیل، بر آورده کردن آرزوی سایر محبان مبنی بر قرارگیری در کاروان حسینی است. خیلی از خوبانِ از شیعیان و محبان عترت حقیقتاً در دل خود آرزوی قرارگیری در کاروان حسینی را دارند و با خود ندای «یا لَیتَنی کُنتُ معَک» سر می‌دهند و می‌گویند «ای کاش همراه تو بودیم.»  این مسئله، همان منطق دعای عهد است. در این دعا آرزو می‌کنیم روزی در رکاب امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه قرار گیریم.

حال باید ببینیم چه احادیث و آیاتی به ماجرای رجعت امام حسین علیه‌السلام اشاره دارند؟

1ـ امام حسین علیه السلام در آخرین خطبه‌های روز عاشورا فرمود فَأَکُونُ أَوَّلَ مَنْ تَنْشَقُّ عَنْهُ الْأَرْضُ؛ اول کسى خواهم بود که زمین برایش شکافته مى‌‌شود. فَأَخْرُجُ خَرْجَةً یُوَافِقُ ذَلِکَ خَرْجَةَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ قِیَامَ قَائِمِنَا وَ حَیَاةَ رَسُولِ اللَّهِ ص؛ و خارج خواهم شد (خروج خواهم کرد)، خارج شدنی که موافق خارج شدن امیرالمؤمنین  و قیام قائم ما و حیات رسول‌‌الله است.

2. امام صادق ذیل آیاتی از سوره اسراء فرمود «ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ» خُرُوجُ الْحُسَیْنِ ع فِی سَبْعِینَ مِنْ أَصْحَابِهِ عَلَیْهِمُ الْبَیْضُ الْمُذَهَّبَةُ لِکُلِّ بَیْضَةٍ وَجْهَانِ الْمُؤَدُّونَ إِلَى النَّاسِ إِنَّ هَذَا الْحُسَیْنَ قَدْ خَرَجَ حَتَّى لَا یَشُکَّ الْمُؤْمِنُونَ فِیهِ وَ إِنَّهُ لَیْسَ بِدَجَّالٍ وَ لَا شَیْطَانٍ وَ الْحُجَّةُ الْقَائِمُ بَیْنَ أَظْهُرِهِمْ فَإِذَا اسْتَقَرَّتِ الْمَعْرِفَةُ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ أَنَّهُ الْحُسَیْنُ ع جَاءَ الْحُجَّةَ الْمَوْتُ فَیَکُونُ الَّذِی یُغَسِّلُهُ وَ یُکَفِّنُهُ وَ یُحَنِّطُهُ وَ یَلْحَدُهُ فِی حُفْرَتِهِ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع وَ لَا یَلِی الْوَصِیَّ إِلَّا الْوَصِیُّ؛ یعنی «ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ‌؛ پس از چندی شما را بر آنان (بنی‌اسرائیل) چیره می‌کنیم» (سوره اسراء آیه6)، خروج و رجعت حسین با هفتاد تن از یاران وفادار خود است که کلاه‌خودهای زرّین بر سر دارند. از دو سو می‌آیند و به مردم خبر می‌دهند که این حسین است که رجعت کرده و بیرون آمده تا هیچ مؤمنی درباره‌ی آن حضرت شک و تردید نکند و بدون تردید او دجّال و شیطان نیست و هنوز حجّهًْ‌بن‌الحسن میان مردم است و چون در دل مؤمنان استوار شود که او حسین است، اجل حجّت فرا رسد و امام حسین علیه السلام خواهد بود که او را غسل می‌دهد و کفن و حنوط می‌کند و به خاکش می‌سپارد و عهده‌دار تجهیز جنازه وصی جز وصی و امام نمی‌شود.»

3. امام صادق علیه‌السلام در دیگر فرمود «أَوَّلُ مَنْ تَنْشَقُ الْأَرْضُ عَنْهُ وَ یَرْجِعُ إِلَی الدُّنْیَا الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ؛ اولین فردی که زمین شکافته می‌شود و به دنیا برمی‌گردد، حسین‌بن‌علی است.»
4ـ  آن حضرت در دیگر روایت فرمود «أَوَّلُ مَنْ یَنْشَقُّ عَنْهُ اَلْقَبْرُ وَ یَنْفُضُ عَنْ رَأْسِهِ اَلتُّرَابَ اَلْحُسَیْنُ اِبْنُ عَلِیٍّ فِی خَمْسَةٍ وَ سَبْعِینَ أَلْفاً، وَ هُوَ قَوْلُهُ تَعَالَى: إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ* یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ». یعنی اول کسی که قبر برایش شکافته می‌شود و خاک را از روی سرش کنار می‌زند، حسین بن علی علیه‌السلام که با هفتادوپنج هزار نفر برانگیخته می‌شوند؛ بعد اشاره به این دو آیه کردند: «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ* یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ ؛ یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمینَ مَعْذِرَتُهُمْ‌ وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ» در حقیقت، ما فرستادگان خود و کسانى را که گرویده‌‌اند، در زندگى دنیا و روزى که گواهان برپاى می‌‌ایستند قطعاً یارى می‌‌کنیم؛ [همان‌] روزى که ستمگران را معذرت‌خواهی‌شان سود نمی‌‌دهد و براى آنان لعنت است، و برایشان بدفرجامىِ آن سرا است.»

انتهای‌پیام/