به گزارش خبرگزاری برنا؛ داستانهای علمی تخیلی به کرات از موجودات میکروسکوپی کشندهای سخن میگویند که با ذوب یخهای قطبی آزاد میشوند و از میان افراد بشر قربانی میگیرند.
اما آیا در واقعیت ممکن است عوامل بیماریزایی که روزگاری در زمین پراکنده بودند، اما مدتی بعد برای هزاران سال در کلاهکهای یخی، یخچالها و خاک منجمد نواحی قطبی و نیمهقطبی منجمد و محبوس شدند دوباره از یخهای ذوبشده بیرون بیایند و اکوسیستمهای امروزی را به نابودی بکشانند؟ پاسخ به این پرسش مثبت است.
آب و هوای زمین با سرعت حیرتآوری در حال گرم شدن است که در نواحی سردتر سیاره مثل شمالگان تا ۴ برابر سریعتر رخ میدهد.
طبق برآورد دانشمندان، چهار سکستیلیون، برابر چهار میلیارد تریلیون یا ۴۰۲۱ جاندار میکروسکوپی سالانه از یخهای مذاب رها میشوند. این رقم برابر با تعداد تخمینی ستارههای جهان است.
علیرغم تهدید جدی این تعداد میکروارگانیسم، هنوز کسی نتوانسته است میزان خطری که آنها برای اکوسیستمهای امروزی میتوانند داشته باشند را برآورد کنند.
شبیهسازیهای انجام شده که مقاله آنها در ژورنال PLOS Computational Biology منتشر شده است نشان میدهند یک درصد رهاشدگی فقط یک عامل بیماریزای خفته باستانی میتواند صدمات زیستمحیطی بزرگی به بار آورد و موجب از بین رفتن جمعیتهای میزبان گستردهای در سراسر دنیا شود.
دانشمندان از نرمافزاری به نام «آویدا» استفاده کردند تا آزمایشهایی را برای آزاد شدن یک نوع عامل بیماریزای باستانی به درون اجتماعات زیستی امروزی شبیهسازی کنند.
سپس طی هزاران شبیهسازی، تأثیرات هجوم آن بر انواع باکتریهای میزبان امروزی را محاسبه کردند و کار خود را با شبیهسازیهایی که در آنها هجومی رخ نداده بود مورد قیاس قرار دادند.
نتیجه این بود که عوامل بیماریزای مهاجم در بیشتر مواقع زنده مانده و در دنیای شبیهسازیشده امروزی روند فرگشت را طی میکنند. در ۳ درصد مواقع، عامل بیماریزا در محیط جدید غالب شده و منجر به نابودی تنوع وسیعی از میزبانهای امروزی میشود.
از موارد واقعی آزاد شدن جانداران بیماریزای باستانی میتوان به ویروس «زامبی» بزرگی به نام «پیتوویروس سیبریکوم» اشاره کرد که در سال ۲۰۱۴ پس از ۳۰ هزار سال از خاک منجمد سیبری رها شد.
مورد دیگر باکتریهایی بودند که در سال ۲۰۰۳ از نمونه های کلاهک یخی فلات تبتی «چینگهای» به زندگی بازگشتند. نمونه یخی که از عمق خارج کردند ۷۵۰ هزار ساله بود.
انتهای پیام/