درمان سرطان ریه با نانوذرات ژنتیکی ممکن شد!

گروهی از دانشمندان موفق به توسعه یک سامانه‌ی نانوذره‌ای جدید برای انتقال هدفمند درمان‌های ژنتیکی به ریه شدند؛ دستاوردی که می‌تواند افق‌های تازه‌ای را برای درمان بیماری‌هایی مانند سرطان ریه و فیبروز کیستیک بگشاید.

این پژوهش توسط گورو ساهای از دانشکده داروسازی دانشگاه ایالتی اورگن و با همکاری دانشگاه علوم بهداشتی اورگن و دانشگاه هلسینکی فنلاند انجام شده است. نتایج این تحقیق در دو نشریه معتبر Nature Communications و Journal of the American Chemical Society منتشر شده است.

نانوحامل‌هایی با قابلیت هدف‌گیری سلول‌های ریه

به گزارش scitechdaily برای توسعه این روش پژوهشگران بیش از ۱۵۰ ماده مختلف را آزمایش کردند تا در نهایت به نوعی نانوذره دست یابند که توانایی انتقال ایمن و مؤثر پیام‌رسان RNA (mRNA) و ابزار‌های ویرایش ژن را مستقیماً به سلول‌های ریه داشته باشد. این سامانه در آزمایش‌های انجام‌شده روی موش‌ها موفق شد رشد تومور‌های ریوی را کند کرده و عملکرد ریه‌ها را که در اثر بیماری ژنتیکی فیبروز کیستیک مختل شده بود، بهبود بخشد. این بیماری ناشی از جهش در تنها یک ژن است.

طراحی کتابخانه‌ای از لیپید‌های هدف‌گیر ریه

پژوهشگران همچنین راهکار شیمیایی جدیدی را برای ساخت مجموعه‌ای گسترده از لیپید‌های هدف‌گیر ریه ارائه کردند که هسته‌ی اصلی این سامانه دارورسانی نانویی را تشکیل می‌دهند. به گفته ساهای، این لیپید‌ها قابلیت سفارشی‌سازی برای هدف‌گیری اندام‌های مختلف بدن را دارند.

او می‌گوید: «روش سنتز ساده‌شده‌ای که طراحی کرده‌ایم، توسعه درمان‌های آینده برای بیماری‌های متنوع را آسان‌تر می‌سازد. نتایج ما نشان می‌دهد که انتقال هدفمند ابزار‌های ژنتیکی تا چه اندازه می‌تواند قدرتمند باشد. ما توانستیم بدون ایجاد عوارض جانبی، هم سامانه ایمنی را برای مقابله با سرطان فعال کنیم و هم عملکرد ریه را در بیماری ژنتیکی بازگردانیم.»

از دیگر نویسندگان این پژوهش می‌توان به «ک. یو ولاسووا»، «دی. کا. ساهل»، «نامراتا تورووکره وی‌تالا مورتی»، «میلان گوتام» و «آنتونی جوزیچ» از دانشگاه ایالتی اورگن اشاره کرد. همچنین، در مقاله دوم مورتی، یوناس رنر، امیلی بادی، میلان گوتام و آنتونی جوزیچ با سا‌های همکاری داشتند.

سا‌های در پایان گفت: «هدف بلندمدت ما طراحی درمان‌هایی ایمن‌تر و مؤثرتر از طریق انتقال دقیق ابزار‌های ژنتیکی به مکان مناسب در بدن است. این گام یک پیشرفت بزرگ در این مسیر محسوب می‌شود.»

انتهای پیام/