نقش رسانهها در شناخت خشکسالی
به گزارش خبرگزاری برنا از استان کهگیلویه و بویراحمد؛رسانهها بحران آب را از محدودهی یک شهر یا روستا فراتر بردند و به سطح ملی و حتی بینالمللی رساندند.
پخش گزارشهای تصویری از خشک شدن دریاچه ارومیه، زایندهرود یا هامون، باعث شد مردم در نقاطی که هیچوقت چنین صحنهای را ندیده بودند، نسبت به بحران حساس شوند.
این انتقال تجربه غیرمستقیم، نوعی «حافظه جمعی» درباره خشکسالی ایجاد کرد.
رسانهها نقش پل ارتباطی بین پژوهشگران و افکار عمومی را دارند. مفاهیمی مانند کمربند خشک ایران
، کاهش بارندگی در بازههای بلندمدت
، افزایش تبخیر به دلیل گرمایش جهانی، تغییرات اقلیمی اگرچه این مفاهیم در مقالات علمی مطرح میشدند، اما رسانهها آنها را سادهسازی کرده و به زبان قابل فهم برای مردم بازگو کردند.
ایجاد مطالبهگری عمومی
رسانهها با گزارشهای انتقادی درباره سوءمدیریت منابع آب (سدسازی بیرویه، حفر چاههای غیرمجاز، کشت محصولات پرآببر)، زمینه شکلگیری گفتمان مطالبهگری را فراهم کردند.
این نقدها اگر فقط در جمعهای خصوصی میماندند، اثر اجتماعی نداشتند. رسانه باعث شد که این پرسشها به سطح افکار عمومی بیاید.
رسانهها با کمپینهای گسترده، مفهوم صرفهجویی را از یک توصیه فردی به یک وظیفه اجتماعی ارتقا دادند.
این تغییر نگرش باعث شد صرفهجویی به بخشی از فرهنگ عمومی تبدیل شود، نه فقط یک انتخاب شخصی.
اگر رسانهها نبودند، خشکسالی بهعنوان پدیدهای «موقتی و گذرا» در ذهن جامعه باقی میماند. اما امروز میدانیم:
این بحران ریشه در ساختارهای مدیریتی و تغییرات اقلیمی دارد. راهحل آن نیازمند اقدام فوری، برنامهریزی علمی و مشارکت عمومی است.
رسانهها با آگاهیبخشی، نقد عملکردها و تغییر نگرش مردم، یکی از اصلیترین ابزارهای مقابله با بحران آب هستند.
رسانه ها می توانند با اطلاع رسانی ها بحران آبی پیش رو را تا حدی مدیریت کنند.
انتهای پیام
