عنایتی: کارگری می‌کردم اما فوتبالیست شدم

عنایتی درباره گذشته خود به خبرنگار برنا می گوید: من در خانواده بسیار پرجمعیتی بزرگ شدم. آن وقت ها شبیه حالا نبود و خانواده ها تنها از بچه های شان می خواستند مهندس و یا دکتر شوند. فوتبال جایی در نگاه والدین نداشت و من در کودکی هر شب که از تمرین برمی گشتم خودم را برای کتک خوردن آماده می کردم. همیشه تلاش می کردم خرج زندگی ام را خودم بدهم چون پدرم نمی توانست خرج همه ما را بدهد.

کاپیتان استقلال درباره اینکه چه کارهایی در دوران کودکی و نوجوانی انجام می داده، می گوید: از نوجوانی دست فروشی می کردم. یادم می آید بستنی یخی (آلاسکا) می فروختم. یکی از بهترین دست فروش های بازار رضا هم بودم. در بازار از خیلی ها زرنگ تر بودم. حتی جوراب هم می فروختم و یک بار از دست ماموران شهرداری فرار کردم. بعد از  مدتی  در یک شرکت فرشبافی کار پیدا کردم. در مرخصی سربازی برای تیم آنها بازی کردم و هفت هشت گل زدم. بعد از آن مسابقه مدیرعامل شرکت به من گفت بعد از سربازی به این کارخانه بیا تا استخدام شوی. این برای من بسیار خوشحال کننده بود. حالا دیگر کار پیدا کرده بودم. اصلا هم به فکر فوتبالیست شدن نبودم.

اما چه اتفاقی رخ داد که عنایتی فوتبالیست حرفه ای شد: وقتی به فینال مسابقات کارگری رفتم اکبر میثاقیان که آمده بود جایزه ها را بدهد من را به ابومسلم دعوت کرد. البته آن انتقال در آن زمان شکل نگرفت. من به آدونیس خراسان رفتم و با استاد فکری کار کردم. او به من گفت که تو بازیکن خوبی هستی اما دهاتی فوتبال بازی می کنی! باید بین کار و یا تمرین یکی ار انتخاب می کردم. من فوتبال را انتخاب کردم در حالی که حقوق آن ماهی 10 هزار تومان بود و در کارخانه 40 هزار تومان به من حقوق می داند.

عنایتی اعتقاد دارد تا الان هرچه از فوتبال گرفته حقش بوده است: من در زندگی ام زحمات زیادی کشیده ام و با تلاش خودم به اینجا رسیده ام. تا الان هم هر چه از فوتبال گرفتم حقم بوده است. خوشحالم که سختی هایی که کشیدم جواب داد و توانستم برای خانواده ام زندگی خوبی فراهم کنم.