«فنون شاعری» از نگاه شمس لنگرودی در نمایشگاه کتاب

در این کتاب، گل‌محمدی پس از آن‌که در سه فصل مختصر توضیح داده که چرا شمس لنگرودی و با چه نگاه و پیشینه‌ای برای این بحث انتخاب شده، در پرسش اول آروده است: «قرار نیست گفت‌و‌گوی ما روی موضوعی خاص و یک بُعدی باشد. از هر دری گفت‌وگو می‌کنیم، با این هدف که برسیم به تعریف یا نگاه شمس لنگرودی درباره شعر، شاعر، هویت و شاعر، شاعر روشنفکر، کار شاعر، سیاست و شاعر، چگونه سرودن شعر، مراحل خلق شعر، عناصر شعری و مسائل یا اصطلاحاتی که شاعر و  شعر به گونه‌ای با آن درگیر هستند. احتمالاً شمس هم مانند دیگران‌، با یک تعریف از دیگران که در ذهن داشته شروع کرده است، ما آن را می‌شنویم اما، هدف ما رسیدن به تعریف و  برداشت خود شمس است‌ که پس از سال‌ها به آن رسیده و بیشتر به آن توجه دارد. مثلاً تعریف خود شمس از شعر چیست؟ اصلا شمس لنگرودی کیست؟ منظورم تاریخ تولد یا زندگی نیست! شما، هم شعر سروده‌اید، هم تحقیق ادبی و هم رمان نوشته‌اید.‌ می‌خواهم بدانم از نظر خود شما شمسی که روبه‌روی من نشسته شاعر است، محقق است یا رمان نویس؟»

در پشت جلد کتاب هم به نقل از شمس لنگرودی در پاسخ به یکی از پرسش‌های کتاب آمده است: «من با تجربه به این مرحله رسیدم. دوره‌ای خودم را رها می‌کردم که هر چه می‌آید بنویسم؛ دیدم هرج و مرج می‌شود. یک دوره‌ بود که کاملاً‌ کنترل می‌کردم؛ دیدم مصنوعی می‌شود. به این نتیجه رسیدم که باید شعر را رها کنم، خودش نوشته شود. آن ساعت فکر نمی‌کنم یعنی چه؟ در عین حال نمی‌گذارم ولنگار هم باشد. وقتی می‌گویم «عصا»، تمام عصاهایی را که در ذهنم دارم یادم می‌آید؛ از عصای موسی گرفته تا عصای چارلی چاپلین».