میانگین گفت وگو در خانواده های ایرانی ۱۵ دقیقه است

وی افزود: بخش دیگر این قبیل تفریحات، تفریحاتی است که به دور از دید خانواده و به صورت غیر مجاز انجام می شود. مواردی مانند مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی، شرکت در پارتی ها، قماربازی و یا ارتباط با جنس مخالف در این رده می گنجند. تفریحاتی که قطعا بنیان خانواده را هدف می گیرد و در عین حال ممکن است مختص مردان نباشد. نکته مهم در این زمینه، گرمی و صمیمیت کانون خانواده است که چنانچه فراهم باشد کمتر کسی را می توان پیدا کرد که به دنبال تجربه لذت و تفریح در بیرون از محیط خانواده برود. این قبیل تفریحات زمانی که از خانه خارج می شود بسیار بیشتر رنگ و بوی آسیب های اجتماعی می گیرد و اگرچه ممکن است در مراحل اولیه در حد کشیدن سیگار و قلیان باشد اما به سرعت تغییر کرده و وارد فازهای نامتعارف و انحرافات شدیدتر خواهد شد.

فقر محبت، افراد را به سمت جبران آن از طرق دیگر می کشد

موسوی چلک سیراب نشدن اعضای خانواده از محبت در محیط خانه را واقعیتی دانست که این روزها به شدت خانواده ها را زجر می دهد و گفت: فقر محبت در جامعه و خانواده، افراد را به سمت جبران آن از طرق دیگر می کشد که یکی از آنها داشتن خانه های مجردی برای تفریحات مخفی نه تنها توسط مردان بلکه حتی توسط زنان است.

خانواده امروزی کارکرد اصلی خود را به عنوان منبع عاطفی از دست داده و درگیر مشکلاتی شده که احساس صمیمت را در میان اعضای خانواده کمرنگ کرده است. این روزها افراد یک خانواده کمتر با هم حرف می زنند، کمتر در کنار هم هستند و کمتر جملات امیدوارکننده رد و بدل می کنند . حرف هایی که محیط خانواده را گرم می کند و مانع از ایجاد آسیب در بین اعضای خانواده می شود. امروزه کمتر خانواده ای را می توان پیدا کرد که چنین ویژگی هایی داشته باشد.

تکنولوژی حس صمیمت را منتقل نمی کند

رییس انجمن مددکاری ایران در ادامه تصریح کرد: بخشی از این مشکلات به شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی جامعه باز می گردد. از سوی دیگر ورود رسانه و تکنولوژی به زندگی افراد بستری برای دور شدن اعضای خانوده از یکدیگر فراهم کرده است. تضعیف اخلاق اجتماعی و بی تفاوتی و بی مسئولیتی که در بین افراد جامعه وجود دارد نیز اگرچه فراگیر نیست اما قطعا بر از دست رفتن کارکرد خانواده تاثیرگذار است.

این روزها ما خود را در سرگرمی هایی مختلفی از جمله شبکه های اجتماعی و تکنولوژی ها و رسانه های دیداری غرق کرده ایم تا کمتر با هم حرف بزنیم و مسایل مهم مربوط به خانواده را کمتر بازکو کنیم. این کار به نوعی فرار از خود و واقعیت است . تصور می کنیم با ارسال یک پیامک یا استفاده از دیگر تکنولوژی های در دسترس می توانیم حس خود را منتقل کنیم اما غافلیم که احساس صمیمت با تکنولوژی منتقل نمی شود بلکه این صحبت رودر رو و بدون واسطه است که می تواند بر طرف مقابل موثر باشد.

او افزود: تکنولوژی حس صمیمت را انتقال نمی دهد و این شاید بدترین اتفاقی است که در محیط خانواده می افتد. خانواده ها در یک فضای کوچک به شدت از هم فاصله گرفته اند و این فاصله را می توان در نتایج یک پژوهش مشاهده کرد که نشان می دهد میانگین زمان گفت وگو در خانواده های ایرانی 15 دقیقه است. در چنین خانواده ای چگونه می توان امیدوار بود اعضای خانواده احساست عاطفی عاطفی و جامعه پذیری را تجربه کنند. بیایید با خود بیندشیم آخرین باری که دست های هسمر و فرزندمان را گرفتیم و نه برای خرید بلکه برای شادی و تفریح از خانه خارج شدیم، کی بود؟ به یاد بیاوریم ما چقدر عامل ایجاد شادی و نشاط در خانه هستیم؟ چقدر مسئولیت پذیریم؟ چقدر به خواسته های خانواده اهمیت می دهیم؟ بخش عمده ای از همه این مشکلات تحت تاثیر فضای خانواده ای است که دیگر خوشایند نیست.

امروز "چهار دیواری اختیاری" به معنای واقعی در زندگی اجتماعی مفهوم پیدا کرده

موسوی چلک با بیان اینکه شاید در میان طبقه ای، تمکن اقتصادی این امکان را فراهم کند که مردان بتوانند خانه ای دیگر برای تفریحات خود داشته باشند، در عین حال گفت: اما آیا اگر نظارت و کنترل اجتماعی که در گذشته در محلات بود امروز نیز وجود داشت اجازه چنین کارهایی بدون ترس از آبروریزی به افراد می داد؟

در گذشته محله ها هویت داشتند و مردم یک محله، هم محله ای های خود را می شناختند. این موضوع باعث ایجاد نظارت و کنترل اجتماعی شدید و فشار افکار عمومی در بین اعضای یک محله می شد. چنین نظارتی این امکان را سلب می کند که کسی به راحتی خانه ای برای خلافکاری داشته باشد. اما امروز "چهار دیواری اختیاری" به معنای واقعی در زندگی اجتماعی مفهوم پیدا کرده و حتی افراد یک ساختمان، یکدیگر را به درستی نمی شناسند و از رفت و آمد هم بی خبرند. در گذشته کنترل، نظارت و تعاملات اجتماعی، فشار افکار عمومی را به وضوح نشان می داد اما با از بین رفتن هویت محله ای این کنترل و نظارت نیز از بین رفته است.

به همه این حوال هنوز هم می توانیم قدر با هم بودن را بدانیم. هرکدام از ما می توانیم عاملی برای ایجاد نشاط و شادابی در خانه باشیم. بیاییم مهارت گفت وگو را یاد بگیریم ، چرا که همه نیازمند محبتیم و باید چشمه محبتمان همیشه جوشان باشد.