در آستانه سالگرد تولد عکاسی که در راه ثبت حقیقت جاودانه شد؛

من کاوه «گلستان هستم» فقط برای ثبت واقعیت به دنیا آمده‌ام

۱۳۹۴/۰۴/۱۶ - ۱۱:۴۱:۵۸

| فرهنگ و هنر | تجسمی |

کد خبر: ۲۹۷۸۵۶

من کاوه «گلستان هستم» فقط برای ثبت واقعیت به دنیا آمده‌ام

در آستانه زادروز «کاوه گلستان» هستیم، کسی که درباره خودش می گفت: «من کاوه گلستان هستم (عکاس) نه بالا‌، نه پایین، نه چپ، نه راست، فقط برای ثبت واقعیت به دنیا آمده‌ام.»

به گزارش خبرگزاری برنا،17 تیرماه، زادروز «کاوه گلستان» است؛ یکی از مشهورترین عکاسان خبری ایران است که به کشورش محدود نشد و هنوز بعد از 12 سال که از مرگاش می گذرد آوازه جهانی دارد، کسی که درباره خودش می گفت: «من کاوه هستم، کاوه گلستان (عکاس) نه بالا‌، نه پایین، نه چپ، نه راست، فقط برای ثبت واقعیت به دنیا آمده‌ام! در واقعیت، این حقیقت است که زجر می‌کشد.» شاید این جمله کامل ترین تعریفی باشد که می توان از او ارایه داد.

عکاسی که او را با عکس‌های صریح و بی‌پرده‌اش از واقعیت‌ها و اتفاقات زندگی انسان‌ها می‌شناسند. عکس‌هایی که واقعیت را با تمام تلخی‌اش به مخاطب نشان می‌دهند و می‌خواهند او به آنچه اتفاق افتاده است، بی‌پرده نگاه کند. خود کاوه درباره عکس‌هایش گفته است:

«من می‌خواهم صحنه‌هایی را به تو نشان دهم که مثل سیلی به صورتت بخورد و امنیت تو را خدشه‌دار کند و به خطر بیندازد. می‌توانی نگاه نکنی، می‌توانی خاموش کنی، می‌توانی هویت خود را پنهان کنی، مثل قاتل‌ها، اما نمی‌توانی جلوی حقیقت را بگیری، هیچ کس نمی‌تواند.»

کاوه گلستان در ۱۷ تیر ۱۳۲۹ در آبادان متولد شد. گلستان عکاس ویژه مجله تایمز بود.

چاپ عکس‌های گلستان از رویدادهای انقلاب ایران و جنگ ایران و عراق در بسیاری از مطبوعات معتبر کشورهای غربی، نامش را در میان خبرنگاران عکاس بین‌المللی به نامی آشنا تبدیل کرد و جوایزی را نصیب او کرد.

کاوه گلستان از سال ۱۳۷۳ به تدریس عکاسی در دانشکده‌های هنری تهران پرداخت و از سال ۱۳۷۸ بعنوان فیلمبردار در BBC مشغول بکار شد.

وی در ۱۳ فروردین ۱۳۸۲ هنگام انجام مأموریت تصویربرداری برای شبکه خبری بی‌بی‌سی در خط مقدم جنگ آمریکا علیه عراق، در شهر مرزی کفری در ۱۳۰ کیلومتری کرکوک در عراق بر اثر انفجار مین کشته شد.

فخری گلستان مادر کاوه گلستان در گفتگویی با روزنامه سرمایه گفته بود:

آدم‌ها نمی‌میرند، عدم حضور جسمانی مرگ نمی‌آورد، نگاه حقیقت طلب این آدم هاست که نگهشان می‌دارد، برای همین است که من هرگز برای دیدن کاوه بر سر مزار نمی‌روم. کاوه رفتنی نیست، چشمانش را همیشه زنده، وام داده به تصاویری که دنیا را تکان داده‌است.

آیا این خبر مفید بود؟