نوشتاری پیرامون زندگی نامه سعدی به بهانه اول اردیبهشت روز بزرگداشت سعدی

به گزارش برنا؛ تعالی کلام شیرین شیخ شیراز هر انسان اهل دل و ادب دوستی را مجذوب خود می کند. حکایت های حکمت آمیز ،روح متعالی و روحیه ی متعادل این شاعر بلند آوازه ایران باعث شده از او به عنوان استاد سخن های بلیغ یاد شود.

امروزه بزرگداشت یاد سعدی به عنوان یک مناسبت ادبی – فرهنگی ،ضرورتی اجتناب ناپذیر است یادآوری کلام سعدی در واقع دعوت به خویشتن و ارجاع به مدینه ی  فاضله ایست که ذهن خسته شهروند امروزی را به انبساط خاطر و نشاط و امید دعوت می کند.

خوب است نسل جوان و معاصر بیش از پیش با گفتار پند آموز و ناصحانه سعدی آشنا شوند و نصایح مسالمت آمیز حکیم سخن را در منش و شیوه ی زندگی خود  به کار گیرند. گفتار و رفتار سعدی سرشار از تعادل، آرامش ، هم زیستی و مدارا است و می تواند در جامعه ی شتابزده و کم طاقت امروزی بسیاری از منازعات و کشمکش ها را از میان بردارد.

سعدی در حدود ۶۲۰ یا ۶۲۳ قمری از شیراز به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت پس از پایان تحصیل در بغداد، سعدی به سفرهای گوناگونی پرداخت و در حدود سال ۶۵۵ قمری به شیراز بازگشت.

در اقصای عالم بگشتم بسی     به سر بردم ایام با هر کسی

تمتع به هر گوشه‌ای یافتم     ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم

چو پاکان شیراز خاکی نهاد     ندیدم که رحمت بر این خاک باد

مهمترین آثار او بوستان و گلستان است

بوستان کتابی است منظوم در اخلاق، چنان‌که سعدی خود اشاره کرده‌ است، نظم آن را در ۶۵۵ ه‍. ق. به پایان برده‌است. کتاب در ده باب تألیف و به ابوبکربن سعدِ زنگی تقدیم شده‌است.

گلستان نیز کتابی است که سعدی یک سال پس از اتمام بوستان، کتاب مستقل نخستش، آن را به نثر آهنگین فارسی در هشت بابِ نوشته‌است. این کتاب از تأثیرگذارترین کتاب نثر در ادبیات فارسی است.

سعدیا! چون تو کجا نادره‌گفتاری هست؟     یا چو شیرین سخنت نخلِ شکرباری هست؟
یا چو بُستان و گلستانِ تو گلزاری هست؟     هیچم ار نیست، تمنای تواَم باری هست  
  محمدتقی بهار