با «ستایش قریشی» همدل و هم زبانیم

چند روزیست که خبر غم انگیز قتل دختر 6 ساله افغان فشار روحی سنگینی را موجب شده است. از خودمان می پرسیم ما در روز این اتفاق، کجا بودیم و چه می کردیم که اخلاق در آتش غارت و هوس چون هیزمی خشک شد و سوخت.

«ستایش» تنها 6 سال داشت و به اقتضای سن، هنوز دنیا را زیبا و خالی از هر تلخی و ناپسندی می دید. شاید انتظار هر اتفاقی را می کشید جز این عمل وحشیانه و مرگ را. حال باید از زمینه هایی ترسید که موجب این اتفاق شد؛ ترسید که یک پسر 17 ساله، سه جرم وحشتناک را یک جا در مورد یک دختربچه مرتکب می شود. (براساس ادعای رسانه ها؛ تجاوز، قتل و امحای جسد با اسید!) کاری که آدمکش های خیلی حرفه ای با پولی هنگفت مرتکب می شوند. به راستی او چه فیلم ها و تصاویری دیده بود که اینگونه بی رحمانه دل هر ایرانی و افغانی را به درد آورد.

بغض و گریه  کمترین همراهی برای همدردی با خانواده «ستایش» است. فاجعه ای که در مورد دخترک مظلوم و معصوم افغان رخ داده است دردناک و مسئولیت آن به گردن تک تک ماست که ادعای حضور در جامعه و حل مشکلات و معضلات اجتماعی را داریم.

ما با مردم افغان، زبان مشترک داریم. سالها زندگی در همسایگی هم و در کوچه پس کوچه های ایران اسلامی، موجب شده تا علاوه بر زبان مشترک، فرهنگ و رفتارمان نیز شبیه هم شود. در همه سالهای ظلم شرق و غرب به ملت غریب و مظلوم افغان، جمهوری اسلامی آغوش خود را برای میهمان نوازی از این مردم عزیز گشوده است و دختران و پسران افغان، عروس و داماد مردم ایرانی شده اند و امروز شرمسارانه از اتفاقی که برای «ستایش قریشی» افتاده، قلب همه ایرانیان، آزرده و پریشان است. قلب خانواده قاتل که از قضا ارتباط خوب و صمیمی با خانواده مقتول داشتند هم داغدار است. خانواده ای با آبرو و بدون سوءسابقه و خونگرم. خانواده ای که خودشان فرزند خطاکار را به پلیس سپردند و حالا منتظر اجرای عدالت هستند.

مردم افغان، ما ایرانی ها را خوب می شناسند و می دانند که برای حادثه ای چنین غیرانسانی، هیچگاه مرزهای جغرافیایی مانع پیگیری دادخواهی و سپردن آن به محاق فراموشی نخواهد شد. اگر روزی آرزوی بزرگ ما مسلمانان، تحقق یابد و امتی به بزرگی اسلام بدون مرزهای جغرافیایی شکل گیرد دوست داریم بعد از مرز ایران و عراق به واسطه عتبات، مرز ایران و افغانستان از میان برداشته شود. بر این اساس است که شوکه شدنمان از عمل وحشیانه در مورد «ستایش» گویی در مورد فرزندانی است که ایرانی، نام گرفته اند.

هر چند برنامه ریزی مناسبی برای «ستایش» در جلوی سفارت افغانستان انجام نشد اما ای کاش برخی به رغم روحیه نژادپرستانه شان، مانند کشته شدگان پاریس، برای «ستایش»ِ ما نیز در مکانی دیگر شمع روشن می کردند تا تسلی باشد بر داغ خانواده او و خیل عظیم ایرانیانی که خود را همدرد آنان می دانند.

ملت افغان مانند ملت ایران، از زجرکشیده ترین ملتها هستند که همچنان مقاوم ایستاده اند. امروز باید فاجعه ای که منجر به قتل جانسوز«ستایش» شد را ریشه یابی کنیم تا تسکینی بر آلام مردم ایران و افغانستان باشد.